Κάποιοι λένε ότι η στάση μας απέναντι στη Γη άλλαξε το 1969 όταν δημοσιεύτηκαν οι πρώτες φωτογραφίες του πλανήτη μας από τη Σελήνη. Ως τότε οι εικόνες ήταν, ως έναν βαθμό, υποθετικές, φαντασιακές και, ως εκ τούτου, ανίσχυρες να δομήσουν μια συμπαγή ρητορική προστασίας της Γης ως κάτι δικό ΜΑΣ.
Η δική μου στάση απέναντι στη Γη άλλαξε πολύ αργότερα. Πριν από τρία χρόνια. Όταν ο διπλός κάδος στη μοντέρνα κουζίνα μας ήταν απλώς «αξεσουάρ» και ο μεγάλος μου γιος, λιγότερο από τριών χρόνων τότε, με κατσάδιασε λέγοντας: «Μαμά, δεν πετάμε τα γυάλινα μπουκάλια. Δεν το ξέρεις;». Ένιωσα σαν να με μαλώνει ο δάσκαλός μου. Παρ’ όλα αυτά συνέχισα να εγκληματώ, ώσπου, λίγες μέρες μετά, τον έστειλα να πετάξει ένα κομμάτι χαρτί στα σκουπίδια και εκείνος αμέσως με ρώτησε: «Στην ανακύκλωση, έτσι;»
Ε, αυτό πήγαινε πλέον πολύ. Έπρεπε να ξαναπαίξω τον ρόλο της μαμάς που τα ξέρει όλα και τα κάνει όλα σωστά. Έτσι κι έγινε, ένιωσα σαν να μπαίνω στη διαδικασία διαγωνίσματος, ήμουν σε ένα μόνιμο τεστ και εξεταστής ήταν ο μικρός Γιώργος. Με το δικό του πρόσταγμα σβήναμε τα φώτα του σπιτιού που άναβαν χωρίς λόγο, δεν αφήναμε το νερό να τρέχει, μαζεύαμε τα σκουπίδια στα κυριακάτικα πικ νικ μας.
Αυτή η επίκτητη οικολογική συνείδηση είναι κάτι που εμείς οι γονείς κληρονομούμε από τα παιδιά μας. Για άλλη μια φορά δεν τα διδάσκουμε εμείς. Αλλά μαθαίνουμε εμείς από αυτά. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Ας απαγκιστρωθούμε από τις δασκαλίστικες ορμές μας και ας προσπαθήσουμε να τους προσφέρουμε ένα διευρυμένο πεδίο αναπαραστάσεων που θα τα φέρει πιο κοντά στη φύση. Βόλτα στο πάρκο, παιχνίδι στον δρόμο, ποδήλατο, εκδρομές, λιγότερη τηλεόραση μας κάνουν λίγο περισσότερο οικολόγους θέλοντας και μη. Η γενιά μας απέτυχε παταγωδώς. Η επόμενη θα αλλάξει τα πάντα. Πρέπει να αλλάξει τα πάντα.