«Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΠΟΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΙΕΣ…» Αυτές οι λέξεις ήταν αραδιασμένες, ατημέλητα η μία κοντά στην άλλη, πάνω από ένα ανθρωπάκι Mirό αισθητικής στην πρύμνη ενός πειρατικού καραβιού που έδειχνε με ένα δυσανάλογα μεγάλο σπαθί δυο πράσινους δράκους. Σε μια κόλλα χαρτί μέσα στην τσάντα του νηπιαγωγείου. Μαζί με ένα ταλαιπωρημένο βιβλίο, μια καταλερωμένη ποδιά εικαστικών, μια μπλούζα, ένα ανταλλακτικό ζευγάρι κάλτσες. Ένα χάρτινο καπελάκι γενεθλίων, τρία τρελοβραχιολάκια –μου τα χάρισε ο Δημοσθένης–, μια ξεχαρβαλωμένη μεταλλική σβούρα και ένα απολιθωμένο σκουλήκι που βρήκε στο πάρκο και το πήρε μαζί του για να τρομάξει τα κορίτσια.
Μέσα στην τσάντα και το μαγικό τετράδιο. Αυτό που άνοιγα κάθε μέρα με αγωνία όταν ξεκίνησα να τον παίρνω από το σχολείο πριν από περίπου τέσσερα χρόνια. «Ο Γιώργος ήταν λίγο ανήσυχος το πρωί, αλλά με παιχνίδι και κουβεντούλα ξεχάστηκε…» μου έγραφε η δασκάλα του τις πρώτες μέρες. «Άφησε τις μπάμιες του», σε μία από τις επόμενες σελίδες. «Τον δάγκωσε ένας φίλος του», «Διαμαρτυρήθηκε για το αυτί του», «Έβρεξε το παντελόνι του» και άλλα πολλά, μικρά, καθημερινά και ασήμαντα της μεγάλης και σημαντικής του ζωής στο σχολείο του.
Ένας κάπως μονόπλευρος και σιωπηλός διάλογος ανάμεσα στις δασκάλες του και σε εμένα που κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Σκέφτηκα τι θα τους έγραφα αν είχα και εγώ ένα τετράδιο. «Σήμερα δεν ήθελε να έρθει σχολείο», «χτες μου είπε την πρώτη του ιστορία», «μέτρησε μέχρι το 20», «έγραψε το όνομά του», «βγάλαμε τις βοηθητικές», «κολύμπησε χωρίς μπρατσάκια», «έφαγε αχινούς», «σήμερα ήθελε πολύ να έρθει σχολείο», «μου είπε ότι θέλει να παντρευτεί τη Νικόλ».
Μία τσάντα γεμάτη γέλια, δάκρυα, τσακωμούς και επανασυνδέσεις, θυμωμένα λογάκια τύπου «Δεν θα σε καλέσω στο πάρτι μου», ταλαιπωρημένες χειροτεχνίες που πηγαινοέρχονταν, κάρτες για τη γιορτή της μητέρας, ο κόσμος του όλος εκεί, μέσα σε αυτήν την τσάντα. Που σιγά σιγά θα τη βάλουμε στην άκρη. Σε λίγους μήνες θα αγοράσουμε καινούργια. Ποιος θα μου λέει αν έφαγε; Αν χτύπησε, αν τσακώθηκε με τον φίλο του, ποια αγαπάει; Τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει; Ποιο μάθημα του αρέσει; Τι θα έχει μέσα η καινούργια τσάντα;
Οι πληροφορίες θα εκμαιεύονται πιο δύσκολα πια, ο Γιώργος μεγάλωσε και θα κρατάει πράγματα για τον εαυτό του και μόνο. Όνειρα, καβγάδες, αγάπες, φιλίες και έρωτες θα είναι πια ολόδικά του. «Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΠΟΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΙΕΣ». Και θα περάσει πολλές ακόμη. Είναι σαν να το ξέρει όταν, με στόμφο, τελευταία μού απαγγέλλει: «Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν».

ΥΓ.: Άννα, σε ευχαριστώ.