Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…

Το προηγούμενο σαββατόβραδο με βρήκε να χορεύω Ξύλινα Σπαθιά και Καρβέλα σε παιδικό πάρτι μασκέ. Με την ίδια παρέα που πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια κάπου έκλεινε τα δεκαοκτώ και γιόρταζε την ενηλικίωσή της. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια αστεία και πειράγματα, η ίδια μάρκα τσιγάρου, το ίδιο ποτό – όπως τότε. Μια ματιά μεταξύ μας και να μη χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω. Ή ένα νευρικό γελάκι, χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, όπως τότε που μας κατσάδιαζε η φιλόλογος της τρίτης γυμνασίου. Η αέναη επαναφορά μικρών και μεγάλων στιγμών στο εκνευριστικό δικό μας πηγαδάκι. Μυστικά και αλήθειες και εξομολογήσεις που σε φέρνουν ακόμη πιο κοντά. Και τσακωμοί. Και επανασυνδέσεις. Και ένα τηλεφώνημα στη μεγάλη χαρά, ή τη μεγάλη ανάγκη.
Οι ίδιες φυσιογνωμίες λοιπόν. Με τις πρώτες ρυτίδες να εμφανίζονται δειλά δειλά. Με μάτια λίγο πιο κουρασμένα. Με σώματα κάπως πιο βαριά. Α… και με μερικά παιδιά. Στις αγκαλιές και τις κοιλιές. Να μας κοιτούν αποσβολωμένα –με θαυμασμό και απορία– να χορεύουμε και να γελάμε. Να τους μπλέκουμε τα χεράκια, να τα βάζουμε να ανταλλάζουν αγκαλιές και φιλάκια, με την κρυφή ελπίδα ότι θα κληροδοτήσουμε στο 2ο Λύκειο Καισαριανής πηγαδάκι με το ίδιο γενετικό προφίλ.
Επέστρεψα σπίτι με μια ευχή: Να βρεθούν και στη ζωή των παιδιών μου τέτοιοι φίλοι• φίλοι διαρκείας. Να είναι εκεί στις μεγάλες χαρές τους και στις μικρές λύπες τους. Να γυρίζω από τη δουλειά και να τους βρίσκω να χαζολογάνε στο δωμάτιο αντί να διαβάζουν, να τηλεφωνώ στη μαμά τους συνωμοτικά για να μάθω αν το πλοίο έφτασε στη Σαντορίνη, να ακούω τα γλυκά παράπονα των δασκάλων για τα ατελείωτα γέλια τους στην τάξη. Να ξέρω ότι κάποιος είναι εκεί πάντα για εκείνα, χωρίς όρους – αδιαπραγμάτευτα. Όπως για μένα η Θεοδώρα, η Κατερίνα, η Μαρία και η Σοφία… Αφιερωμένο…