Γεννιέται και το μόνο που περνάει από το μυαλό σου είναι πως όλα θα τα κάνει σωστά.Μαζί του κι εσύ.Θα περπατήσει στους 10 μήνες, θα μιλήσει ακόμη νωρίτερα,θα ακούει κλασική μουσική επειδή τον νανούριζες με αυτήν, θα διαπρέψει στο σχολείο, θα είναι κάπου πρωταθλητής και θα μιλά τρεις γλώσσες στο δημοτικό. Σούπερ ήρωας.
Εσύ; Εσύ θα τον μεγαλώνεις χωρίς τηλεόραση, με ακατέργαστες οργανικές τροφές και θα ορθώνεις το λεπτό σου σώμα δίπλα του στις κυριακάτικες βόλτες σας σε μουσεία και γκαλερί. Οι δικοί μου σούπερ ήρωες δεν δίνουν δεκάρα για μουσεία και κλασικές μουσικές. Περιφέρονται στο σπίτι με τα απομεινάρια των αποκριάτικων στολών τους και αυτοσχέδιες ουρές, παίζουν πόλεμο με τις ξύλινες κουτάλες, ψαρεύουν –με καλαμάκια και κλωστές– ψάρια από αλουμινόχαρτο.
Ο μεγάλος προφανώς μεταφέρει όλο αυτό το φαντασιακό σκηνικό στο σχολείο, όπου μιλάει συνεχώς –μα συνεχώς– όπως με ενημέρωσαν, συμφιλιώνοντάς με με το ενδεχόμενο να σπάσει το γονιδιακό συνεχές της αριστείας…Ο μεσαίος φοράει ακόμα πάνα στον ύπνο του, γιατί «δεν είμαι έτοιμος, μαμά», ενώ κάθε μέρα μηχανεύεται και διαφορετική ιδιοτροπία… και η μικρή λέει τη μαμά «μπαμπά» και τούμπαλιν ενώ αρνείται πεισματικά να μας «δείξει τη μυτούλα» της και, τέλος πάντων, να κάνει έστω ένα μικρό μέρος από αυτά τα μιμητικά σόου των μωρών που καθηλώνουν μικρούς και μεγάλους. Και εγώ; Μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα σε πάνες, κουδουνίστρες, μπάλες, μολύβια και τετράδια, δουλειά, παιδίατρους και πάρτι. Ουδείς χωροχρόνος για μουσεία και γκαλερί. Ένας καφές με τις φίλες μου απαιτεί περισσότερες διαπραγματεύσεις και από το Κυπριακό, ενώ σπανίως καταφέρνω πια να δω το τέλος της ταινίας που νοικιάζουμε τα βράδια…
Νιώθω να βρίσκομαι παντού και από λίγο. Τα κάνω όλα λίγο, όλα λάθος;
Δεν ξέρω. Πάντως στον δικό τους κόσμο, γεμάτο μπάτμαν, άιρον-μαν, ιππότες και νεράιδες, εγώ είμαι η σούπερ μαμά. Μου το λένε γελώντας, με ένα περίεργο βλέμμα συγκαλυμμένης κατανόησης. Οι ιππότες μου και η νεράιδα μου, οι δικοί μου σούπερ ήρωες.