Γεια σας, είμαι ο Κώστας και είμαι 29 μηνών! Δηλαδή σχεδόν 2μιση ετών! Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου, την μεγάλη νίλα που έφαγα και κυρίως το πώς κατάφερα να την ξεπεράσω!

Που λέτε, από τον Απρίλιο, ξεκινήσαμε συνδυαστικά σε σπίτι και παιδικό σταθμό τις προσπάθειες για να κόψω την πάνα! Και ομολογώ ότι δεν είχα σχεδόν κανένα πρόβλημα, γιατί όπως είπε και η δασκάλα μου στους γονείς μου είχα τη “σωματική και συναισθηματική ωριμότητα για αυτή την κατάκτηση”. Μεγαλεία!

Για να μη σας τα πολυλογώ, όλα καλά σε σπίτι και σχολείο, μέσα σε μια εβδομάδα τα είχα καταφέρει, με συνεχάρησαν, μου πήραν δωράκια, όπως λένε οι ψυχολόγοι κλπ κλπ. και ήμουν πολύ περήφανος για τον εαυτό μου μέχρι…

…μέχρι που έφτασε η αποφράδα η ώρα να πάμε στις κούνιες, μια καταραμένη Παρασκευή απόγευμα!

Πιθανολογώ ότι το θέμα μου ήταν καταρχάς ψυχολογικό, γιατί το είχα ένα άγχος από πριν φύγουμε, αλλά δεν μίλαγα… Μόλις φτάσαμε, που λέτε, άρχισα να θέλω τσίσα. Το είπα στη μαμά και μου υπέδειξε το πλησιέστερο θαμνάκι. Ντράπηκα λίγο, αλλά πήγα.

Anyway, το πρόβλημα λύθηκε, αλλά για λίγο. Γιατί δεν πέρασε πολλή ώρα και άρχισα να θέλω και κακά… Η μαμά άσπρισε και πανικοβλήθηκε. Κακώς, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε υπολογίσει αυτόν τον παράγοντα πριν από τη βόλτα μας. Φύγαμε, λοιπόν, άρον άρον από την παιδική χαρά και αναζητήσαμε καταφύγιο στο πλησιέστερο καφέ. Του οποίου η λεκάνη, όπως φαντάζεστε, δεν με βόλευε καθόλου. Και ψηλή ήταν και δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα καθαρή, και η μαμά μουρμούριζε κάτι για τον εφιάλτη της τουαλέτας που της είχε πει η φίλη της η Σταυρούλα και δεν την είχε πιστέψει, ε, με τα πολλά πάτησα ένα καλό κλάμα, που ακούστηκε μέχρι και πέντε τετράγωνα παρακάτω, κακά φυσικά δεν έκανα και βουρ για το σπίτι…

Η μαμά ήταν αξιολύπητη και μάλλον πεπεισμένη ότι δεν επρόκειτο να βρούμε κάποια άμεση λύση. Σκέφτηκα, αρχικά, να της προτείνω, την επόμενη φορά που θα πηγαίναμε βόλτα, να πάρουμε και το γιογιό μου μαζί. Αλλά, αν και νήπιο, καταλάβαινα ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και ιδιαίτερα πρακτικό. Πώς θα το κουβαλάμε, πώς θα το καθαρίζουμε, πώς θα το ξανακουβαλάμε, πώς θα το ξανακαθαρίζουμε κ.ο.κ. Έτσι, δήλωσα στη μαμά, για να τη διευκολύνω και να την ξεμπλοκάρω την καημένη, ότι δεν θα ξαναβγώ από το σπίτι, παρά μόνο για να πηγαίνω στο σχολειό να μαθαίνω γράμματα, γιατί στο σχολειό έχει mini λεκάνες και όλα είναι κομπλέ.

Όμως, εκείνη ξαφνικά πήρε τα πάνω της! Έδειξε φοβερά αποφασισμένη, έκανε μια διαδικτυακή έρευνα και εντός ολίγου ανακάλυψε το καθεσάκι! Που έμελλε να λύσει όλα μας τα προβλήματα! Γιατί ουσιαστικά η μαμά βρήκε ένα γιογιό που μας ακολουθεί παντού!

Το καθεσάκι, λοιπόν, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι ένα νέο ελληνικό προϊόν, που σκοπό έχει να διευκολύνει τους γονείς να λύσουν το πρόβλημα της τουαλέτας των παιδιών τους (και τα παιδιά να λύσουν το πρόβλημα του άγχους των γονέων τους) στους εξωτερικούς χώρους. Πρόκειται για ένα πλήρως ανακυκλώσιμο προϊόν (διότι έχουμε και οικολογική συνείδηση, αγαπημένοι μου αναγνώστες), το οποίο έχει δοκιμαστεί με επιτυχία από παιδιά ηλικίας 2 έως 7 ετών στις πιο αντίξοες συνθήκες, στις πιο προβληματικές περιοχές (δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλετε να ξέρετε).

Είναι ένα καθικάκι πανάλαφρο, φτιαγμένο από χαρτόνι, το οποίο διπλώνει σε μέγεθος Α4 και φυλάσσεται εύκολα και γρήγορα σε οποιαδήποτε τσάντα. Χρησιμοποιείται πάντα σε συνδυασμό με ανταλλακτικά σακουλάκια μιας  χρήσης και η επίβλεψη από ενήλικα, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες, κρίνεται απαραίτητη. Με άλλα λόγια, θα έχω για καιρό ακόμα τη μαμά πάνω από το κεφάλι μου, αλλά χαλάλι της, Ελληνίδα μάνα είναι άλλωστε, πώς να μην την έχω πάνω από το κεφάλι μου!

Δείτε παρακάτω πώς “συναρμολογείται” πανεύκολα και σε χρόνο dt το καθεσάκι:

Το καθεσάκι διατίθεται σε δύο είδη, το απλό (που έχω εγώ) και το throne edition (που το πήρα πρέφα εκ των υστέρων, το είχε η Μαιρούλα στο πάρκο τις προάλλες και το έπαιζε πριγκίπισσα, αφήστε τα, μεγάλα δράματα, αλλά δεν είναι της παρούσης) και είναι συσκευασμένο σε πλαστική θήκη η οποία περιέχει και 2 ανταλλακτικά σακουλάκια.

Σας διαβεβαιώνω ότι με το που ήρθε το καθεσάκι στην κατοχή μας, η αγαπημένη μου φράση «μαμά κακάααααααααααα….» έπαψε να της δημιουργεί πανικό. Η θέση του είναι μαζί μας, όπου κι αν πάμε,  στη βόλτα, στις κούνιες, στα ψώνια, στην ταβέρνα, αλλά και στη θάλασσα, γιατί ήδη κάναμε τα πρώτα μας μπάνια, είμαστε γενναίοι ως οικογένεια!

Α, και βρήκα και ένα νέο χόμπι! Όταν θέλω κακά, κάθομαι στο καθεσάκι μου και χαζεύω στο δρόμο, αντί να περιορίζομαι στο μπάνιο! Βασιλιάς, λέμε! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Περισσότερες πληροφορίες για το καθεσάκι μπορείτε να βρείτε εδώ!