Ξεφλουδίζοντας ένα πορτοκάλι, προχθές το βράδυ, το χέρι μου ψηλάφησε μια μικροσκοπική στρογγυλή φέτα κολλημένη πάνω στη μεγάλη. Ένα πορτοκαλένιο μωρό, σκέφτηκα, και ξαφνικά ένα γνώριμο κύμα ζεστασιάς πλημμύρισε το δωμάτιο. Η μικρή πορτοκαλί φέτα έγινε μέσα σε δευτερόλεπτα ένας αθέλητος κρίκος που με έσυρε μακριά, παλιά, αλλού, δεν ήξερα ακόμα πού, σε μια περιοχή αδιασάλευτης ηρεμίας οροθετημένης με βουβά και βαθιά στρώματα αγάπης. Μην το πιέσεις, σκέφτηκα, γιατί θα σου φύγει. Δάγκωσα το μωρό πορτοκάλι και περίμενα ακίνητη. Και τότε την είδα. Η μικρή κουζίνα στο τριάρι της γιαγιάς μου ξεπήδησε μπροστά μου ολοζώντανη, σαν να ’ναι τώρα. Εκείνη με την μπλε πουά χνουδωτή ρόμπα της, ο παππούς με το μπαστούνι ακουμπισμένο δίπλα του να με κοιτά με το χαμόγελο που διέσχισε τα χρόνια δίχως να χάσει τίποτα από όλη του τη λαμπρότητα.
Ξανάγινα ο μικρός εαυτός μου μέσα σε μια στιγμή, βουλιάζοντας στην οικειότητα μιας σχεδόν απρεπούς ευτυχίας, που τίποτα και κανείς δεν είναι σε θέση να περιγράψει. Μια ενήλικη Αλίκη που ήρθε από τη χώρα των τραυμάτων και μίκρυνε για να χωρέσει σε ένα φάσμα ζωής τόσο παράξενα συνυφασμένο με αυτό που δεν υπάρχει πια, που χάθηκε, αλλά είναι εδώ. Μαζί με τα θαύματα.
Και ξάφνου όλα διαλύθηκαν μεμιάς. Ένας ήχος βαθύς και υγρός ανέβηκε από εκείνο το απροσπέλαστο μέρος όπου όλα είναι απλά, πρωτογενή, ξεκάθαρα, μα τόσο βαθιά και τέλεια που δεν μπορείς να τα φτάσεις. Προσπάθησα να ακούσω καλύτερα τον ήχο της στενοχώριας μου. Τίποτα. Μονάχα ένα αίσθημα απώλειας, σαν κάτι που χάνεις οριστικά τη στιγμή ακριβώς που το βρίσκεις.
Εγκλωβισμένη μέσα στην ανάλυση της τωρινής ζωής μου, ήμουν απαρηγόρητη. Μα ύστερα κατάλαβα. Η αλήθεια δεν είναι μέσα στη μνήμη. Τρυπώνει στα μικροσκοπικά, στα ασήμαντα, σ’ αυτά που ξεφεύγουν από την επίσημη λίστα των αναμνήσεων και έρχονται ξαφνικά, απρόσκλητα, για να σου πουν ποιος πράγματι είσαι. Αρκεί το θαύμα μιας ρόμπας, ενός χαμόγελου και μιας κουζίνας για να σου δείξουν αυτό που ξέχασες να θυμάσαι. Ότι στην παιδική ηλικία μπορείς μόνο να παρηγορηθείς, να συγχωρήσεις, να μεγαλώσεις. Αρκεί να την αφήσεις να σε γιατρέψει. Ακόμα κι εμένα, που δεν έχω μια μικρή Κατερίνα να συνεχίσω μαζί της ό,τι ξεκίνησα δίνοντάς της με το δικό μου το χέρι ένα μικροσκοπικό μωρό πορτοκάλι.