Όλες έχουμε περάσει από το στάδιο της τρέλας και της ανεμελιάς πριν γίνουμε μανούλες!

Όλες, πριν βιώσουμε οι ίδιες την μητρότητα, έχουμε κάνει κριτικές… Και άσχημες κριτικές μάλιστα. Φυσικά οι παροιμίες  “αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις” , “καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς” και “ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι” δεν βγήκαν έτσι ξαφνικά από μόνες τους αλλά τότε… πού να ξέραμε;

Μαμάδες όλων των κατηγοριών έχουν βρεθεί μπροστά μας σε ανύποπτο χρόνο κάνοντας μας να ξινίσουμε την πορσελάνινη μουριτσα μας τίγκα στην πούδρα κάνοντας χαμηλόφωνα σχόλια στις φιλεναδίτσες ή μονολογώντας διάφορες κριτικές.Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και ας θυμηθούμε τότε που ήμασταν γύρω στα 20, συν πλην 5 χρόνια και ας πάμε…

Σκηνή Πρώτη: Στην Παραλία…

Ναι, ναι, τότε που 3 με 4 διαφορετικά αντηλιακά για κάθε είδους μαύρισμα έκαναν παρέλαση στις τιναγμένες πετσέτες μας. Μπροστά μας περιοδικά μόδας ή ρομαντικά μυθιστορήματα που ποτέ δεν καταφέρνουμε να διαβάσουμε γιατί παραδίπλα υπάρχουν οικογένειες με παιδιά που ουρλιάζουν σαν να είναι στο γήπεδο,  γιατί δεν θέλουν να φάνε τα φρούτα τους. Κλείνουμε τα περιοδικοβιβλία ψιλοενευρισμένες και τα ματάκια μας πεταρίζουν  μέσα από τα γυαλιά ηλίου μετρώντας διακριτικά πόσα ζευγάρια μάτια μας παρακολουθούν την ώρα που σηκωνόμαστε από την πετσετούλα μας για να βουτήξουμε το γυαλιστερό από το λάδι κορμί μας.  Βουτάμε ξεχνώντας τις οικογένειες με τα παιδάκια που υπάρχουν γύρω μας και ξαναβγαίνουμε,  στρώνουμε και τινάζουμε την άμμο από την πετσετούλα μας, καθόμαστε για να στεγνώσουμε και κάπου εκεί  την όμορφη στιγμή μας , την χαλάνε δυο πιτσιρίκια που ουρλιάζουν δίπλα μας και τσακώνονται για ένα φτυαράκι. Το σκηνικό βέβαια δεν σταματά εκεί… Το μεγαλύτερο χτυπάει το μικρότερο το οποίο κλαίει σαν να μην υπάρχει αύριο, η ταλαίπωρη μαμά προσπαθεί να τα ηρεμήσει και τα δυο με ήρεμο τρόπο προσπαθώντας να μην γίνει το περίκεντρο όλων (κάτι που στανταράκι ξέρει πως έχει ήδη γίνει αλλά προσεύχεται για ένα θαύμα). Το σκηνικό συνεχίζεται με το μεγάλο παιδάκι να φεύγει νευριασμένο τρέχοντας περνώντας από διπλά σου  με ταχύτητα που θα ζήλευε μέχρι και ο Κεντερης και πριν προλάβεις να αντιδράσεις όοοολη  η άμμος  έχει κολλήσει πάνω σου! Σηκώνεσαι εκνευρισμένη για να τινάξεις το χτίσιμο που σου έκανε ο μικρός περνώντας και εκείνη την ώρα περνάει τρέχοντας η μαμά των παιδιών που κυνηγώντας το παιδί της σου ρίχνει μια φευγαλέα ματιά και σου λέει “Χίλια συγγνώμη…” και χάνεται… Και κάπου εκεί χάνεις κι εσύ την υπομονή σου. Θες να βάλεις τις φωνές και να βρίσεις.  Να σιχτιρίσεις την ώρα και τη στιγμή που διάλεξες αυτή την παραλία (λες και σε άλλη δεν θα υπήρχαν παιδάκια) και να βρίσεις όλες τις μαμάδες για την ανατροφή που δίνουν στα παιδιά τους γιατιιιιιιι…  (κι εδώ  αρχίζουν τα καλά) το δικό σου το παιδί θα το μάθεις να μην ενοχλεί, να μην ουρλιάζει όταν δεν θα θέλει να φάει φρούτα, να μην δημιουργεί προβλήματα σε δημόσιους χώρους, να ζητάει συγγνώμη αν κάποιον τον ενοχλήσει και εν πάση περιπτώσει αν δεν κάνεις τέτοιο παιδί δεν θα το πηγαίνεις ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ.

Σκηνή Δεύτερη: Στο Ταβερνάκι…

Έχεις βγει να γιορτάσεις με τον καλό σου την επέτειο των 5 μηνών. (δεν θα σταθούμε τώρα αν υπάρχει επέτειος για τους 5 μήνες… αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Βρίσκετε ένα κουτουκάκι όμορφο μικρό και οικογενειακό που είναι ότι πρέπει για να γιορτάσετε τον έρωτα σας . Κάθεστε σε ένα τραπεζάκι κάπου στο βάθος και παραγγέλνετε. Το σκηνικό πασίγνωστο.  Γουτσου γούτσου, αγκαλίτσες, τρυφερές ματιές,  τα ποτήρια είναι γεμάτα με κρασί και ένα μικρό τσούγκρισμα σε κάθε γουλιά σχεδόν επιβάλλεται. Εκείνος σου χαϊδεύει τα μαλλιά, εσύ του κρατάς το χέρι και εκεί που το μόνο που μένει για να σφραγίσει την παραμυθένια σκηνή είναι να δεις την Χιονάτη με τους 7 νάνους να μπαίνουν στο ταβερνάκι, τσουπ ανοίγει η πόρτα και μάντεψε!  Δεν είναι η Χιονάτη! Είναι 2 ζευγάρια με 3 παιδιά που είχαν την καταπληκτική ιδέα να βγουν για φαγητό έξω… Ξαναμάντεψεεεε! Ναι ναι ναιιι,  θα κάτσουν στο διπλανό τραπέζι με εσάς! Σε αυτό το μεγάλο που όταν μπήκες και το είδες σκέφτηκες ότι είναι για κάποια μεγάλη παρέα. Ε, η μεγάλη παρέα ήρθε. Το γκαρσόνι σας φέρνει τους μεζέδες σας αλλά με δυσκολία ακούει το ευχαριστώ σας.  Ξεκινάτε να τρώτε όταν λίγο μετά το ίδιο γκαρσόνι προσπαθεί να πάρει παραγγελία από το δίπλα τραπέζι.  Το μόνο που ακούς είναι τα “χαριτωμένα παιδάκια”. Το ένα λέει εγώ θέλω μακαρόνια και το άλλο ουρλιάζει ότι θέλει μόνο πατάτες. Το τρίτο δεν θα φάει λέει… Το γκαρσόνι φεύγει και ενώ εσύ ταΐζεις το αμόρε σου στο στόμα ξαφνικά ένα αυτοκινητάκι προσγειώνεται στην γόβα σου και πριν προλάβεις να σκύψεις για να το πιάσεις μια φατσούλα σε κοιτάζει κάτω από το τραπέζι αρπάζοντας το πρώτο. Σηκώνεις το κεφάλι σου και από δίπλα δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει…  Έλα μωρέ, τι έγινε; Τίποτα συλλογίζεσαι και συνεχίζεις την ρομαντική βραδιά σου.

Λίγα λεπτά αργότερα ο σερβιτόρος τους φέρνει τα φαγητά και η σελίδα του παραμυθιού σου τσαλακώνεται. Στριγκλιές και κλάματα ξεκινούν σαν σειρήνες και τα πιτσιρίκια δίνουν ρεσιτάλ. “Ήθελα κι εγώ μακαρόνια”,  λέει το ένα εγώ δεν της δίνω, είπε ότι δεν θέλει να φάει τίποτα. Κάθε φορά το ίδιο κάνει. “Να της δώσει ο Παναγιώτης πατάτες”, απάντησε το άλλο και εκεί άρχισε το τρίτο να τσιρίζει ”οι πατάτες είναι δικές μου” και μέσα από το χάος ακούγεται κοφτά από κάποιον γονιό ‘’θα σας πάρω να φύγουμε αν δεν ηρεμήσετε . Εκεί βέβαια σκέφτεσαι πως κανονικά θα έπρεπε ήδη να τα έχει πάρει ή μάλλον κανονικά θα έπρεπε να μην τα είχε φέρει καν. Γιατί δεν μπορεί έτσι να συμπεριφέρονται για πρώτη φορά. Το σκηνικό ηρεμεί μετά από λίγο και όλα επανέρχονται στις τσαλακωμένες σελίδες του παραμυθιού.Έχετε τελειώσει το φαγητό και έχετε ήδη παραγγείλει γλυκάκι, όταν ξαφνικά τα πιτσιρίκια έχουν ήδη βαρεθεί να κάθονται. Έχουν κατέβει , γελάνε δυνατά και κάνουν γύρω γύρω από το τραπέζι τους (για αρχή) και ύστερα  γύρω γύρω και από άλλα τραπέζια. Οι γονείς ρίχνουν απλές ματιές και μέχρι εκεί… Ξαφνικά το ένα παιδάκι περνά από το δικό σας τραπέζι, το άλλο τρέχει να το πιάσει σπρώχνει  το τραπέζι σας και τσουυυπ το  ποτήρι με το κρασί πέφτει πάνω σου. Αυτό ήταν!!! Oι τσαλακωμένες σελίδες του παραμυθιού σου σκίζονται απότομα… Δεν θες γλυκό, δεν θες τη συγγνώμη της μαμάς του παιδιού που έτυχε και είδε την σκηνή , δεν θες την κατανόηση κανενός. Δεν θες τίποτα. Ούτε καν την αδιαφορία του μπαμπά που κάνει σαν να μην έγινε τίποτα. Θες να βάλεις τις φωνές σε όποιον έχει παιδί. Ακόμα κι αν δεν σε ενόχλησε.  Θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να διαλέξεις ένα άλλο κουτουκάκι για να γιορτάσεις τον έρωτα σου αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται θες να σηκωθείς επάνω και να φωνάξεις δυνατά σε όλες τις οικογένειες δίπλα σου ότι καλό θα ήταν να μάθουν στα παιδιά τους τρόπους και αν αυτό δεν γίνεται να τα αφήνουν σπίτι. Αλλά δεν θα το πεις όχι γιατί έχεις επέτειο, αλλά γιατί και δεν θα βγάλει πουθενά αυτό αλλά μπορεί και οι ‘’καλοί’’ γονείς να τσαμπουκαλευτουν με τα 22χρονα που τους κάνουν και κριτική οπότε το μόνο που θες είναι απλά να φύγεις! Ο καλός σου πληρώνει και φεύγετε άρον άρον. Βγαίνετε από το μαγαζί και κάπου εκεί ΟΡΚΙΖΕΣΑΙ  σε Θεούς και Δαίμονες ότι εσύ δεν θα γίνεις σαν αυτούς τους γονείς. Εσύ δεν θα επιτρέψεις στο παιδί σου να χαλάσει την έξοδο σε κανέναν άνθρωπο. Δεν θα το αφήνεις να πετάει αυτοκινητάκια σε άγνωστους ανθρώπους, να χύνει κρασί σε ξένα τραπέζια, να ουρλιάζει δημόσια διεκδικώντας ένα πιάτο φαγητό που δεν το διάλεξε ενώ είχε την επιλογή!  Ναι, το δικό σου παιδί θα έχει τρόπους, από μικρό θα μάθει τι σημαίνει σεβασμός και ησυχία όταν τρώμε έξω. Θα μάθει να μιλάει σιγά στις ταβέρνες και στις καφετέριες γιατί θα ξέρει πως επιτρέπεται να ουρλιάζουμε μόνο στα γήπεδα και όταν κατεβαίνουμε τις τσουλήθρες…Γιατί αν δεν μάθει να φέρεται έξω τότε θα κάθεται μέσα και θα βλέπει τηλεόραση. Τέλος.

Φυσικά οι σκηνές που έχουμε ζήσει είναι αμέτρητες!

Θυμάσαι;

Εκείνο το πρωί Σαββάτου στην κυλιόμενη στο εμπορικό κέντρο που από το πουθενά κόντεψες να πέσεις με τα μούτρα επειδή ένα παιδάκι αποφάσισε να τις κατέβει πρώτο κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στους ανυποψίαστους  ανθρώπους που είπαν να πάνε μια βόλτα…

Θυμάσαι;

Εκείνο το απόγευμα Κυριακής στην καφετέρια που έπινες καφέ με τις φίλες σου και παραδίπλα μια νέα μανούλα με το λίγων μηνών πανέμορφο παιδάκι της στο καρότσι που δεν είχε όρεξη για βόλτες και έκλαιγε  γοερά… Κι εκείνη του έβαζε την πιπίλα και κουνούσε το καρότσι. Κι αυτό έκλαιγε…  και ξαναέκλαιγε γιατί κάτι είχε ή δεν είχε. Δεν έχει σημασία τώρα πια ο λόγος αλλά το ότι μια ασυνείδητη μαμά ήθελε σώνει και ντε να πιει καφέ έξω ενοχλώντας όλους τους θαμώνες της καφετέριας!!

Θυμάσαι;

Εκείνο το πρωινό στον φούρνο που μπήκες για να πάρεις μια τυρόπιτα και μόνο ένσημα δεν σου έβαλαν γιατί για κακή σου τύχη μπροστά σου ήταν μια κυρία με ένα ακόμα κακομαθημένο παιδάκι που τη μία ζητούσε τυρόπιτα και την άλλη κουλούρι και πριν προλάβει η κοπέλα στο ταμείο να χτυπήσει το κουλούρι ήθελε λουκουμά και έκλαιγε; Κι εσύ έχασες το λεωφορείο και πήρες απουσία στη σχολή γιατί ένα παιδάκι δεν ήξερε να φέρεται;

Θυμάσαι;

Εκείνο το απόγευμα που δοκίμαζες  το μπλε φορεματάκι και ξαφνικά ένα παιδάκι άνοιξε την κουρτίνα του δοκιμαστηρίου σου διάπλατα γιατί έψαχνε τη μαμά του;

Θυμάσαι που ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί;

Δεν μπορεί να μην  θυμάσαι…

Και τώρα αναρωτιέμαι πήρες κάτι από αυτά που έζησες ή έχεις γίνει και εσύ μια μαμά σαν αυτές που όπου πας ρίχνουν αλάτι στο διάβα σου για να σε ξεφορτωθούν; Ή μήπως έγινες χειρότερη;  Κάνεις την αυτοκριτική σου μια φορά στο τόσο ή με τη μητρότητα νομίζεις πως έχεις άλλοθι σε ότι κάνεις;

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα όλα αυτά τα περιστατικά με έχουν κάνει αλλιώτικη μαμά από αυτή που μάλλον θα ήμουν χωρίς αυτά.  Όταν γέννησα πριν 3 χρόνια ακριβώς κάθε μεσημέρι μιλούσα χαμηλόφωνα στο μωρό γιατί ήταν μεσημέρι και αν αυτό ακόμα δεν το ήξερε, το ήξερα εγώ! Μεγαλώνοντας ξέρει τι σημαίνει μεσημέρι και νύχτα και μάλλον όχι από μόνο του!  Τον παίρνουμε όπου και αν πάμε μαζί μας. Σε καφετέριες , σε εστιατόρια, παντού…

Κάθεται μαζί μας, αν δεν θέλει να φάει ας μην φάει ούτε πατάτες ούτε μακαρόνια και ναι!  Ούτε φρούτα!!!  Δεν πειράζει ας μην φάει φαγητό  γιατί μέσα στην τσάντα μου έχω μπισκότα που θα θέλει σίγουρα να φάει. Ναι μπορεί να παίζει γύρω γύρω από το τραπέζι μας αλλά πριν κατέβει με ρωτάει “μαμά να κατέβω;” κι εγώ θέτω τα όρια και του λέω ”ναι αγάπη μου φυσικά και μπορείς αλλά μόνο μέχρι εκεί γιατί οι κύριοι δίπλα τρώνε και δεν πρέπει να τους ενοχλήσουμε. Δεν είναι ευγενικό”. Και του δείχνω με το δάχτυλο τους κύριους.  Και ναι οι κύριοι δίπλα με κοιτούν και χαμογελάνε γιατί αυτό που γίνεται μάλλον τους αρέσει και γι να αρέσει σε αγνώστους μάλλον είναι το σωστό. Μου χαμογελάνε όπως δεν χαμογέλασα ποτέ σε καμία μαμά που άφηνε ανεξέλεγκτα τα παιδιά της για να περάσει εκείνη καλά. Μου χαμογελάνε και εγώ περνάω καλά γιατί αφενός έχω βγει για να περάσω καλά και να ξεσκάσω και αφετέρου το καταφέρνω μια χαρά αυτό με τον μικρό μου μπόμπιρα χωρίς να ενοχλούμε κανέναν.

Στον φούρνο όταν τον πήγα για πρώτη φορά και τον ρώτησα αν θέλει τυροπιτούλα εκείνος ανασήκωσε τα φρύδια του ντροπαλά λέγοντάς μου όχι.  Κι εγώ δεν επέμεινα. Πλήρωσα το ψωμί και πριν φύγω ο δυόμιση χρονών σπόρος μου τραβούσε το παντελόνι. Είχε κοκαλώσει, κοιτούσε μπροστά του μια βιτρίνα χωρίς τζάμι, μου έδειχνε κάτι μπισκότα και χαμηλόφωνα μουρμούριζε “να πάρω ένα”;  Η σειρά μου είχε περάσει και τότε ευγενικά ρώτησα τους δυο παππούδες που περίμεναν αν μπορούσαμε να πληρώσουμε ένα μπισκοτάκι.  Οι παππούδες χαμογέλασαν και έδωσαν τη σειρά τους στον λεβέντη όπως τον αποκάλεσαν που τους κοιτούσε στα μάτια και όταν η κοπέλα του είπε να πάρει 2 μπισκότα έβαλε τα χεράκια του και πήρε 2 μπισκότα. Όχι 3 όχι μια χούφτα. Πήρε όσα του είπε η κυρία. Και η κυρία μας τα έκανε δώρο. Γιατί όπως είπε κανένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία δεν κοιτάει απλά τα μπισκότα. Την ώρα που βγαίναμε από τον φούρνο πίσω από το δικό μου “Γεια σας, σας ευχαριστούμε πολύ” σαν να πήρε το αυτί μου και ένα παιδικό “ιτουμε ογι” (Ναι! Ήταν το ευχαριστώ πολύ στη γλώσσα του δικού μου παιδιού). Κάθε φορά με το ψωμί, η όμορφη κοπέλα μου βάζει και ένα μπισκότο για τον κούκλο!  Κι εγώ γίνομαι όλο και πιο χαζομαμά.

Στο μετρό όταν μπαίνουμε για να πάμε βόλτα πάντα κάποιος σηκώνεται για να κάτσουμε και εγώ του λέω γλυκά “Είδες που ο κύριος σηκώθηκε για να κάτσουμε ; Ευχαριστούμε πολύ κύριε”.  Δεν τον βάζω να το πει με το ζόρι, του μαθαίνω όμως τι θα πει ευγένεια….

Στην παραλία του εξηγώ ότι τα πυργάκια που έφτιαξαν τα άλλα παιδάκια δεν επιτρέπεται να τα χαλάσουμε γιατί μπορεί να στεναχωρηθούν και να κλαίνε και εννοείται δεν θα μείνω αμέτοχη αν πάει και βουτήξει ένα φτυαράκι που δεν του ανήκει.

Στις κούνιες όταν είναι γεμάτες και περιμένουμε να κατέβει κάποιο παιδάκι κάνω βαθύ κάθισμα και του πιάνω την κουβέντα. Δεν κλαίμε, περιμένουμε να έρθει η σειρά μας, δεν σπρώχνουμε και δεν επιτρέπω σε κανένα παιδάκι  να χτυπήσει το δικό μου, να το δαγκώσει ή να του πάρει τα παιχνίδια με τη δικαιολογία “Εεε, παιδάκια είναι μωρέ…” Γιατί όχι κυρά μου, δεν είναι παιδάκια όταν τα αφήνεις να φέρονται σαν αγρίμια και δεν κάνεις τίποτα….  Αν πάλι σου αρέσει αυτή η συμπεριφορά πάρε ένα αεροπλανάκι και τράβα στην Αφρική. Γεμάτη ζούγκλες είναι…

Μια φορά το παιδί μου έπεσε κάτω και έκλαιγε στο Λούνα Παρκ γιατί έβαλα εγώ το κέρμα στο αυτοκινητάκι και όχι αυτός .  Πέντε λεπτά προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω το κέρμα αλλά θα βάλει το επόμενο. Τίποτα…  Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα ένα ευρώ. “Να. Ορίστε. Πάρε το να το βάλεις εσύ αγάπη μου”. Τίποτα. Γονάτισα κάτω μήπως καταφέρω κάτι. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου ηρέμησε μας κοιτούν όλοι, μην κλαις τώρα και σε περιμένουν τα παιχνιδάκια και στεναχωριούνται… Τίποτα! Αν συνεχίσεις να κλαις θα φύγουμε…  Τίποτα. Είχε κατεβάσει ρολά και το χρονικό περιθώριο, λυπάμαι, έληξε! Τον βούτηξα και άντε γεια. Ναι, έγινα ρεζίλι γιατί όταν κατάλαβε ότι φεύγουμε τότε ήθελε να πάμε στο αυτοκινητάκι, ούρλιαζε και έδειχνε κάτι που δεν έμαθα ποτέ τι ήταν γιατί δεν γύρισα πίσω να δω. Έκλαιγε αλλά ήταν αργά. Έφαγα και κάτι ψιλοσφαλιάρες στα μούτρα από τα νεύρα του, αλλά δεδομένου του ότι δεν σηκώνει χέρι, δεν έδωσα βάση και δεν χειροτέρεψα την κατάσταση. Αυτό που έπρεπε είχε γίνει και αυτό που ήθελα το πέτυχα. Γιατί τώρα όταν σε δημόσιο χώρο κάνει κάτι που μπορεί να ενοχλεί τους άλλους τον κοιτώ και του εξηγώ ότι αν συνεχίσει θα φύγουμε και ξέρει ότι το εννοώ… Και ακόμα και σήμερα, που έχω βιώσει τη μητρότητα, όχι μόνο δεν δίνω άλλοθι σε τέτοια καμώματα αλλά μπορώ πιο εύκολα να βροντοφωνάξω σε συγγενείς και φίλους “Μη με αφήσετε να γίνω σαν αυτήν… “ ή το κλασσικό μου σλόγκαν που τους κάνει όλους να γελάνε “Αν με δείτε να γίνομαι σαν αυτήν πυροβολήστε με και μεγαλώστε εσείς το παιδί μου, ναι;”

Δεν φαντάζεται κάποιος πόσο όμορφα αισθάνομαι όταν φιλικά ζευγάρια χωρίς παιδιά μας καλούν στο σπίτι τους και η πρόσκληση τους τελειώνει με τη φράση “Και μην κάνετε καμία βλακεία και δεν φέρετε και τον Αγγελάκο μαζί. Θα του έχουμε φτιάξει μακαρονάκια σκέτα που τα τρώει το παιδί και μετά θα το βάλουμε να ζωγραφίσει. Δεν μας ενοχλεί”.

Αλήθεια τώρα χωρίς ίχνος υπερβολής, το παιδί μου είναι φουλ κακομαθημένος και απερίγραπτα γκρινιάρης. Κλαίει και χτυπιέται σαν χταπόδι σπίτι επειδή του έβαλα γάλα στο κόκκινο μπιμπερό ενώ έπρεπε να μαντέψω ότι σήμερα θέλει το μπλε. Κι εμένα μπορεί να του την βαρέσει ξαφνικά και να μουρμουράει για 40 λεπτά επειδή έβαλα ένα αυτοκινητάκι στο ράφι μαζί με τα άλλα και δεν το άφησα κάτω, εκεί που ήταν. Κι εμένα ουρλιάζει σαν δαιμονισμένο γιατί πρέπει να κόψουμε τα νύχια και του κάνω κεφαλοκλείδωμα για να το πετύχω και φωνάζω τόσο υστερικά που κάποιες φορές είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα μου φέρουν την πρόνοια. Και πόσο να αντέξω η δόλια όταν πέφτει κάτω και κλαίει γιατί τύλιξα την σοκολάτα κάθετα και όχι οριζόντια.

Αλλά μέσα στο σπίτι επιτρέπονται όλες οι συμπεριφορές. Ένα υγιές παιδί μέσα στο σπίτι του πρέπει να τα κάνει όλα. Σε δημόσιους χώρους όμως φαίνεται η ανατροφή που του δίνεις, φαίνεται αυτό που θα γίνει όταν μεγαλώσει. Έχεις ένα δείγμα για το αν θα σε κάνει περιφανή και θα καμαρώνεις ή αν θα σε κάνει να ντρέπεσαι για τα καμώματα του…