Ο Κωνσταντίνος, ο μικρός τοσοδούλης, γεννήθηκε 2.850 κιλά και όμως ζυγίζει όσο όλα μου τα πολύτιμα μαζί. Όλα εδώ είναι καινούργια και μαγικά. Εγώ που δήλωνα ενάντια στον θηλασμό και έλεγα αποκλείεται να μπω σε τέτοια διαδικασία. Εγώ που έβλεπα μωράκια και έστριβα διά του αρραβώνος. Εγώ που έλεγα δεν είμαστε όλες οι γυναίκες φτιαγμένες για μητέρες, τώρα δεν βλέπω την ώρα να τον θηλάσω. Έγινα μια ξετρελαμένη, μια αλαφροΐσκιωτη. Τίποτα δεν με ενοχλεί σε εκείνον: τα κλάματά του, τα ξενύχτια, οι κολικοί, το τάισμα κάθε τρεις ώρες. Για τίποτα δεν γκρινιάζω. Πώς μπορείς να γκρινιάζεις όταν είσαι απέραντα ευτυχισμένος; Κι εγώ κάθε μέρα στα μάτια του βρίσκω τη σύνδεση με τον εαυτό μου. Σε τόσα ψυχαναλυτικά ντιβάνια ξάπλωσα και αυτός είναι όλες οι συνεδρίες μαζί. Είναι η συντροφιά μου. Ποτέ πια δεν θα είμαι μόνη. Υπαρξιακά μόνη. Είναι η διασκέδασή μου, ο κινηματογράφος μου. Πιάνω θέση και τον παρατηρώ με τις ώρες.
Οι συσπάσεις του προσώπου του, τα βλέφαρά του όταν κοιμάται, το γλυκό του χαμόγελο, που ακόμα δεν είναι συνειδητό. Με τον Στέφανο καθόμαστε μπροστά από το λίκνο του, καμιά φορά και με ποπ κορν, και για ώρες τον παρατηρούμε. Μπορώ να μιλώ ακατάπαυστα για εκείνον. Να γράψω χίλια βαρετά κείμενα και να λέτε  «μα τι έπαθε η Τζούλη;» . Πάω στο σούπερ μάρκετ και δείχνω φωτογραφίες του στο ταμείο. Ο κόσμος με περνάει ήδη για γραφική. Φαντάζομαι να λέμε «Ααα, ήρθε αυτή με το μωρό» και να θέλουν να ξεφύγουν όπως όπως. Τι ωραίος όμως τίτλος: «Η γραφική της μητρότητας». Τη δέχομαι τη ρετσινιά, τη δέχομαι την καινούργια μου νεύρωση με χάρη. Γιατί ο Κωνσταντίνος είναι ο άλλος τρόπος να βλέπω τα πράγματα. Όπως έλεγε και η Οριάνα Φαλάτσι, έγραψα τόσα βιβλία και ήταν όλα χάρτινα παιδιά, δεν είχαν αίμα. Η μεγαλ ύτερη δημιουργία μου, το ξέρω, θα ’ναι ο μικρός μου πρίγκιπας, τίποτα πιο σωστό από αυτόν. Ό,τι και να γράψω, ό,τι μεγάλο και να δημιουργήσω, θα είναι υποδεέστερο.
Ήρθε ο παιδίατρος τις προάλλες και τον ζύγισε και μου είπε «μπράβο, Τζούλη, τον πάχυνες». Φούσκωσα από περηφάνια. Εγώ, που ζυγίζω όλη κι όλη 45 κιλά και ούτε τον εαυτό μου δεν ξέρω να παχύνω, κατάφερα να συντηρήσω και να παχύνω τον καινούργιο… άνθρωπο. Είμαι νέα στη μητρότητα και μαζί παλιά. Σαν να ήμουν μια πανάρχαια μάνα. Ακόμη έχουμε το σελοφάν, αλλά το μέσα είναι δουλεμένο. Η εξελιγμένη μου ζωή μού κλείνει το μάτι. Γράφω αυτές τις αράδες και αισθάνομαι ότι όποιος τις διαβάζει θα σκέφτεται «Μα, καλά, τι παίρνει; Το ροζ πανηλίθιο χάπι της μητρότητας;» Κάνω εντατικές προσπάθειες να συνδεθώ με τον παλιό κυνικό εαυτό μου, να γράψω για την πρώτη μέρα που ήρθαμε από το μαιευτήριο, που έλειπαν τόσα πράγματα, που είχαμε απίστευτη ένταση και με τον Στέφανο ήμασταν στα μαχαίρια. Ίσως θα έβγαζε πιο γέλιο μια τέτοια ιστορία καθημερινής τρέλας από τις πρώτες μέρες που από τα απανωτά ξενύχτια θύμιζα τζάνκι που ζητιανεύει για να πάρει τη δόση του. Θα μπορούσα να μιλήσω για το πρώτο αδέξιο μπανάκι που του κάναμε, που δεν ήξερα ούτε πώς να τον αγγίξω, όμως δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, γιατί είναι έξω από τον Κωνσταντίνο.
Κάθε φορά που τον βλέπω. Ένστικτο. Ευδαιμονία, ολοκλήρωση. Δεν τον νιώθω κομμάτι μου. Δεν νιώθω μητέρα του γιατί υπήρξε στην κοιλιά μου και όλα αυτά τα κτητικά που λένε κάτι μανάδες από την κόλαση. Δεν είμαι από εκείνες που δεν αφήνουν να τον πιάσει κανείς άλλος. Και τον εμπιστεύομαι, και τον αφήνω για ώρες, και για καφέ πηγαίνω, και δουλειά έχω ξεκινήσει, και η ζωή κανονικά συνεχίζεται, απλώς σε κάθε του βλέμμα η ζωή γίνεται απαλή, τρυφερή κι ανάλαφρη. Σαν να ξανοίγεται μπροστά μου ένας καινούργιος ερωτευμένος κόσμος. Ο μικρός φτερωτός θεούλης που μέχρι τώρα μου έριχνε βελάκια ήρθε τελικά να ζήσει μαζί μου και να καταπραΰνει όλη τη φλογισμένη μου ύπαρξη. Να τι έκανε ο Κωνσταντίνος ερήμην μου: με έκανε μητέρα του. Όλα κλείνονται σ’ αυτήν την τελευταία φράση μου: Χωρίς να το επιθυμήσω, έγινα η μητέρα του. Και τώρα τίποτα άλλο πια δεν επιθυμώ. Έτσι τώρα δεν είμαι (ακριβώς) η Τζούλη, αλλά η μητέρα του Κωνσταντίνου.