«Καλά, και με τους μπαμπάδες τι γίνεται;» ψιθύρισε την προηγούμενη φορά ο αγαπημένος μου αντιρρησίας, που πάντα κάτι βρίσκει να προσάψει σε αυτά που λέω. Και είναι πάντα βοηθητικός. Λοιπόν όταν έγραφα στήλες παλιότερα στο περιοδικό Γυναίκα ο τίτλος ήταν «Σαν Μητέρα προς Μητέρα» και είχα πάντα την αίσθηση αδικίας. Αλλά δεν ήταν δυνατόν να αλλάξει ο τίτλος της στήλης και παρέμεινε έτσι για πάρα πολλά χρόνια. Με την έκδοση του βιβλίου μου είχα τη χρυσή ευκαιρία να διορθώσω την αδικία και το λάθος μου. Με το τίτλο ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΦΤΕΡΑ: Γράμματα προς γονείς αισθάνθηκα όλη την ευχαρίστηση της επανόρθωσης! Επιτέλους, μιλούσα, και ομολογούσα επισήμως ότι μιλούσα, και στους δυο γονείς των παιδιών και όχι μόνο στη μητέρα τους. Ζητώ συγγνώμη από τον πατέρα των παιδιών!
Ο οποίος είναι εξίσου σημαντικός στη ζωή ενός παιδιού. Πέραν της αναμφισβήτητης αρχικής συμβολής του! Αυτό είναι τόσο προφανέστατο και εξυπακούεται που ντρέπομαι και να το αναφέρω. Έπεσα και εγώ φαίνεται στη φάκα που ίσως πέφτουμε πολλές γυναίκες: ενώ τους θέλουμε τους μπαμπάδες για βοήθεια, για παρέα, για υποστήριξη, για συνεννόηση, για μοίρασμα ευθύνης και χαράς στην ανατροφή των παιδιών, δεν τους δίνουμε τη θέση που τους πρέπει. Και μετά παραπονούμαστε ότι δεν συμβάλλουν αρκετά. Όμως οι γυναίκες βοηθάμε τους άντρες να γίνουν μπαμπάδες. Από πού να αρχίσω για τα προφανέστατα;
Οι άντρες είναι απαραίτητοι, αναγκαίοι, χρήσιμοι -πείτε το όπως θέλετε- γιατί τα παιδιά τους τούς αγαπάνε και θέλουν, επιθυμούν να τους βλέπουν πιο πολύ! Θα έφτανε αυτό κανονικά. Γιατί προσφέρουν στα παιδιά το πρώτο μοντέλο συνεργασίας δύο διαφορετικών ανθρώπων… Ελπίζουμε το πρώτο ειρηνικό μοντέλο συνεργασίας. Γιατί τα παιδιά, από την αρχή της ζωής τους, μαθαίνουν για δύο διαφορετικές όψεις του κόσμου και αντιμετώπισης του ίδιου θέματος… Γιατί μπορούν να σε πετάνε στον αέρα και να σε πιάνουν, ενώ οι περισσότερες μαμάδες δειλιάζουν με τέτοιου είδους εγχειρήματα. Γιατί μπορούν να σε κρατήσουν αγκαλιά ή στους ώμους τους για περισσότερη ώρα όταν έχεις κουραστεί να περπατάς. Γιατί δεν σε πρήζουν να φας το φαγητό σου άμα δεν το θέλεις. Και δεν ξέρουν να διαβάζουν την ώρα σωστά και μένεις ξύπνιος πιο αργά! Αστειεύομαι. Αστειεύομαι, λίγο όμως. Οι άντρες καμιά φορά παραμένουν οι ίδιοι μικρά παιδιά για περισσότερα χρόνια από τις γυναίκες (αυτό το λέω προς τιμήν τους στην προκειμένη περίπτωση) και έτσι συχνά τα καταλαβαίνουν καλύτερα τα μικρά παιδιά. Κυρίες, μη με παρεξηγήσετε, ξέρω και τα δύσκολα του να έχεις να κάνεις με μικρά παιδιά-άντρες, αλλά έχει και τα καλά και χρήσιμά του.
Και φτάνουμε τώρα στη σκληρή πραγματικότητα: ακούω καθημερινά από πάρα πολλά ζευγάρια, που έρχονται με το παράπονο του παρόντα-απόντα από τη ζωή των παιδιών μπαμπά. Φταίει η δουλειά του. Δεν μπορεί να γυρίσει στο σπίτι εγκαίρως από τη δουλειά και τα παιδιά κοιμούνται. Ξέρω ότι πατάω σε ναρκοπέδιο, αλλά θα το πω. Πιστεύω τελικά ότι είναι θέμα ιεράρχησης και προτεραιοτήτων.
Αν πιστεύεις ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις τα μικρά παιδιά σου περισσότερο από τα Σαββατοκύριακα, κάπως προσπαθείς να καταφέρεις να γυρίσεις νωρίτερα από τη δουλειά. Κάπως. Με κόπο δικό σου, με συνεννόηση, φέρνοντας τη δουλειά σπίτι, με πιο μικρό ωράριο (και, ναι, ελάττωση μισθού). Πάντα υπάρχουν τρόποι για κάτι που θεωρούμε πάρα πολύ σημαντικό! Λέω πόσο σημαντικό είναι… θα μπορούσα σε τελική ανάλυση να πω… αν πιστεύεις πόσο σημαντικός είσαι στη ζωή του παιδιού σου!
Είπαμε ότι σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν οι μαμάδες. Αν το πιστεύουν πραγματικά… Θυμάστε το ρητό «να το δω να το πιστέψω»; Εγώ λέω ότι λειτουργεί αντίθετα, ιδιαίτερα σε περίπτωση σαν και αυτήν. Δηλαδή «να το πιστέψω αν το δω»! Σε μερικές περιπτώσεις ξέρω ότι είναι αδύνατον, λόγω δουλειάς, να είναι περισσότερο παρόντες οι μπαμπάδες. Το πιο μεγάλο καλό που μπορούν να κάνουν τότε, και σε κάθε περίπτωση, είναι να αγαπάνε και να σέβονται τη μαμά των παιδιών τους. Αυτό θα τη βοηθήσει να γίνει μια καλύτερη μαμά. Κάναμε τον κύκλο. Ξεκινήσαμε λέγοντας ότι οι γυναίκες βοηθάνε τους άντρες να γίνουν καλοί μπαμπάδες και τώρα λέμε ότι οι άντρες βοηθάνε τις γυναίκες να γίνουν καλές μαμάδες! Άρα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον!
Ο φίλος μου ο αντιρρησίας σφυρίζει κοροϊδευτικά… «Σιγά» λέει, «κάτι μας είπες τώρα… αυτό το ξέρει και η γάτα μου». Συμφωνώ.
Τον αποστόμωσα φαίνεται για την αναγκαιότητα των μπαμπάδων στη ζωή των παιδιών και, μην έχοντας μια σοβαρή αντίρρηση, κοροϊδεύει… Δίκαια. Καμιά φορά όμως είναι αναγκαίο να ονομάζουμε και να μιλάμε για τα προφανή και πασίγνωστα που τα ξέρουμε και εμείς και οι γάτες μας. Αλλά τα ξεχνάμε μέσα στη φούρια της καθημερινής ζωής.