Το Πάσχα για μένα είναι μια μυρωδιά: του αρνιού που σιγοψήνεται γύρω από μια σούβλα, που μοσχοβολά λίπος και καμένη πέτσα. Στο χωριό η ίδια μυρωδιά έρχεται από παντού, βγαίνει από όλα τα σπίτια. Τι παράξενο! Εγώ δεν έχω φάει ποτέ πέτσα αρνιού, με πιάνει ζάλη και μόνο στη θέα του, ακούω τη λέξη «κρέας» και θέλω να τη σβήσω από τα λεξικά, και έχω βγάλει πασχαλινές γιορτές τρώγοντας μόνο αυγά και πίτες.
Πέρα από μια γενική αποστροφή προς την κρεατοφαγία, νομίζω ότι για την άρνησή μου απέναντι στο αρνί «φταίει» η μάνα μου. Γιατί στο παιδικό μας δωμάτιο ήταν κρεμασμένο ένα κάδρο με ένα κοριτσάκι με κοτσίδια και καρό φόρεμα που είχε αγκαλιά τρία αρνάκια. Σκεφτόμουν ότι αν φάω ένα αρνάκι, η στρουμπουλή φατσούλα θα βάλει τα κλάματα. Κι όμως, έχω δώσει μάχες με τα αδέρφια μου για να γυρνάω τη σούβλα από τα χαράματα. Γιατί όταν είσαι μικρός, θέλεις σώνει και καλά έναν ρόλο. Κάτι να κάνεις, νομίζοντας ότι είναι σημαντικό να εξαρτάται έστω ένα φαγοπότι από το δικό σου… φιλότιμο, που σε κάνει να μεγαλοποιείς μιαν αγγαρεία.
Κοιτάζω πασχαλινές φωτογραφίες, όπου εγώ και τα αδέρφια μου στήνουμε καραούλι δίπλα από τη σούβλα, μη σηκωθεί κανείς και του κλέψει ο άλλος το προνόμιο του «σουβλιστή». Στις αντίστοιχες πασχαλινές φωτογραφίες των εφηβικών μου χρόνων, σχεδόν απουσιάζουμε. Τα ξενύχτια στα μπαρ το προηγούμενο βράδυ έκαναν τη νύχτα μέρα. Άντε να φαινόμαστε σε καμία από την ώρα του φαγητού, αγουροξυπνημένοι και καθόλου κεφάτοι, που βρεθήκαμε αναγκαστικά στο οικογενειακό τραπέζι.
Κι όμως, από όλες τις πασχαλινές διακοπές, αυτό που κρατάω είναι να γίνεται το χέρι «ξύλο» από το σούβλισμα, να μην εγκαταλείπει τη μανιβέλα. Και νιώθω τυχερή που υπήρξα μάλλον η τελευταία γενιά της εποχής της μανιβέλας, προτού χρησιμοποιηθούν οι ηλεκτρικές σούβλες. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι ρόλο μπορεί να έχει σήμερα ένα παιδί την Κυριακή του Πάσχα. Γιατί το πρόσωπο της ημέρας των παιδικών μου χρόνων ήταν αυτό που γύριζε τη σούβλα.