Αλλά και γυναίκα. Σύζυγος. Φίλη. Δασκάλα, κόρη, αδερφή, αφεντικό, υπάλληλος.

Η αγωνία του αυτοπροσδιορισμού πάνω από γυναικείες κεφαλές. Η μια ιδιότητα να αποκλείει την άλλη. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα… δεν μπορεί ας πούμε να είσαι και μαμά και «γυναίκα».

Το επιβεβαιώσαμε σε φιλοσοφική μεταμεσονύχτια τηλεφωνική συζήτηση με την κολλητή μου προχτές, όταν μου αποκάλυψε πως δεν μπορούσε να σκοτώσει τις κόνιδες της κόρης της με το ακρυλικό νύχι. Γελούσαμε για κανένα μισάωρο ασταμάτητα, συζητώντας τι άλλο δεν πάει με τι.

Το αγαπημένο μου πουκάμισο, πάνω στο οποίο η κόρη μου επιμένει να σκουπίζει τη μύτη της, τα δεκάδες μπουκαλάκια και βαζάκια θαυματουργών καλλυντικών που λήγουν ακουμπισμένα μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου, καθώς η μόνη συνήθεια ομορφιάς που μπορώ να τηρήσω είναι το βούρτσισμα των δοντιών.

Οι δίαιτες που κολλάμε με μαγνήτες στο ψυγείο, αυτές που αρχίζουν με το γιαούρτι και τελειώνουν με ένα τεράστιο μπολ σοκολατένιων δημητριακών.

Η προγραμματισμένη έξοδος της Παρασκευής που τελικά μας βρίσκει αγκαλιά με θερμόμετρα και σιρόπια ντεπόν, τα τσιγάρα που άλλοτε με γοητεία κρατούσαμε και τώρα πετάμε η μία στην άλλη σαν πυρηνική βόμβα εκ περιτροπής (εξαρτάται από το ποιανής το παιδί βγαίνει στο μπαλκόνι την ώρα που καπνίζουμε).

Το ένα-λευκό-ποτήρι-κρασί που πλέον ισοδυναμεί με το μόλις-πήρα-δυο-zanax.

Η προσπάθειά μου να νιώσω ΚΑΙ γυναίκα αποτυγχάνει παταγωδώς.

Αλλά, για να πω την αλήθεια, ούτε απόλυτα μαμά μπορώ να νιώσω. Ούτε κόρη, ούτε σύζυγος, ούτε φίλη.

Νομίζω πως η καθημερινότητά μου είναι ένα ψηφιδωτό, είμαι μαμά όταν ετοιμάζω το πρωινό και τους πηγαίνω στο σχολικό, είμαι γυναίκα όταν βάφομαι για τη δουλειά, είμαι υπάλληλος και εργοδότης, είμαι και πάλι μαμά όταν τους ετοιμάζω το φαγητό, δασκάλα όταν τους διαβάζω, σύζυγος όταν μπαίνω στο αμάξι για τη βραδινή βόλτα, κόρη όταν ζητάω από τον μπαμπά μου να με βοηθήσει να βάλω μπρος το αμάξι που έμεινε.

Είμαι τίποτα από όλα και όλα μαζί. Όχι μόνο μαμά. Και είναι ωραία…