Η φράση αυτή ανήκει στη φίλη μου την Αλίνα που, όταν ήταν πέντε χρόνων, διηγείτο ιστορίες από τη φανταστική ενήλικη ζωή της! Σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον; Ή μήπως τελικά μερικοί από εμάς μόνο στην παιδική μας φαντασία υπήρξαμε μεγάλοι; Μήπως δεν σταματήσαμε ποτέ να είμαστε παιδιά κι ακόμα ονειρευόμαστε να γίνουμε αστροναύτες και μπαλαρίνες; Μήπως ακόμα δικαιούμαστε το τελευταίο σοκολατάκι του σπιτιού; Μήπως ακόμα ευχόμαστε να μας πέσει το «στημένο» φλουρί στη βασιλόπιτα κι ακόμα θέλουμε μια ιστορία για να κοιμηθούμε; Και γιατί όχι; Εξάλλου, για να παραφράσω και τον γνωστό φιλόσοφο*, η παιδικότητα υπάρχει για να μη μας συντρίψει η αλήθεια. Αλλά δεν είναι πιο ωραίο, όταν δεις τις πρώτες νιφάδες να πέφτουν, να αρχίσεις να χοροπηδάς; Κι αν πέσεις, να κλάψεις γοερά; Κι αν σε φιλήσουν, να γίνουν τα μάγουλά σου κατακόκκινα; Κι αν σε μαλώσουν, να πάρεις την απόφαση να φύγεις για πάντα από το σπίτι, για να καταλάβουν ότι δεν έπρεπε ποτέ να σου μιλήσουν έτσι; Και κάθε παγωτό χωνάκι να είναι λόγος για να ζεις;
Ποιος ξέρει. Ίσως ο μόνος τρόπος για να βγει το παιδί από μέσα σου είναι να βγει ένα παιδί από μέσα σου! Ή να βρεθεί για πάντα στη ζωή σου. Γιατί τότε θα δικαιούται πάντα εκείνο το τελευταίο σοκολατάκι του σπιτιού, θα κερδίζει όλως τυχαία πάντα εκείνο το φλουρί στη βασιλόπιτα. Και όταν μαζί θα τρώτε το παγωτό χωνάκι θα ακούσεις τον εαυτό σου να του διηγείται: «Όταν ήμουνα μικρή…»

*Έχουμε την τέχνη για να μη μας συντρίψει η αλήθεια. Νίτσε.