Οι πρώτες διακοπές με μωρό συνέβησαν αφού είχε ήδη κλείσει το έτος, μιας και τον πρώτο χρόνο της ζωής του ήταν πολύ μωράκι (κι εγώ πολύ ταλαιπωρημένη) για να πάμε οπουδήποτε, έτσι την παραμονή στο πατρικό, με ατέλειωτες ώρες θηλασμού και αϋπνίας δεν τις λες διακοπές.
Οι πρώτες κανονικές διακοπές έγιναν στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής, όταν ο Κωστής μας ήταν ενός και κάτι. Η επιλογή για μένα ήταν αυτονόητη, ήταν ό, τι πιο εύκολο μπορούσα να σκεφτώ: μέρη γνώριμα σε μένα λόγω παιδικών διακοπών, κοντά στο πατρικό μου και οικονομικά. Βρήκαμε ένα συμπαθητικό ενοικιαζόμενο δωμάτιο με αυλή και παιδική χαρά, πήραμε ταπεράκια από μαμά για το μωρό (και για μας) και ξεκινήσαμε.
Σύντομα, κατάλαβα τι εννοούσαν όσοι έλεγαν ότι στις διακοπές με το μωρό δεν ξεκουράζεσαι. Ο μικρός μας κύριος δεν κοιμόταν τα μεσημέρια που εμείς ήμασταν ψόφιοι από τον ήλιο και τη θάλασσα, ήθελε να παίξουμε συναυλία με ό,τι κατσαρολικό υπήρχε στα ντουλάπια. Οι κούνιες του καταλύματος ήταν μες στον ήλιο. Το ισόγειο μπαλκόνι μας ήταν χαριτωμένο, με μια φωλιά από σφήκες, που πετούσαν γύρω-γύρω όταν ταΐζαμε φρουτόκρεμα, και στο τέλος μία τσίμπησε το μωρό πάνω από το ματάκι του. Ένα πρωινό, στην παραλία συνέβη το σπάνιο να κοιμηθεί το παιδί επιτόπου, κι εγώ καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που είχα ξεχάσει το βιβλίο του Κνάουσγκορντ στο δωμάτιο. Ο άντρας μου προσφέρθηκε ιπποτικά να το φέρει. Μετά όμως κι εκείνος ξέχασε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στην τσέπη του μαγιό όταν έκανε τη βουτιά του με αποτέλεσμα να μην παίρνει μπρος το αμάξι μας. Το προτελευταίο μας βράδυ εκεί έγινε διακοπή ρεύματος που κράτησε αρκετές ώρες. Σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να φύγουμε και αναλογιζόμουν πως κακώς ίσως ήμουν τόσο φανατική εναντίον των all inclusive ξενοδοχείων. Μια πελώρια ακρίδα παγιδευμένη ανάμεσα στη σήτα και στο τζάμι δε με βοηθούσε να ηρεμήσω.
Την επόμενη μέρα όμως περάσαμε υπέροχα, όπως και τις προηγούμενες τελικά, παρά τις όποιες αναποδιές και δυσκολίες, γιατί για κάποιο λόγο, όλα αυτά που περιγράφω μου φαίνονται πιο δύσκολα τώρα παρά όταν τα ζούσα. Είναι μάλλον που εκτός από αυτά, τα απρόοπτα και προβλεπόμενα, υπήρχαν ποδαράκια μικρά με μπλε παντοφλάκια crocs στην άμμο, παιχνίδι με πετρούλες στην ακροθαλασσιά, ένα πορτοκαλί σωσίβιο που το πήγαινα πέρα-δώθε μες στο νερό, μια βόλτα στα Στάγειρα νωρίς το πρωί, φαγητό σε παραθαλάσσιο εστιατόριο με τον Κωστή να δοκιμάζει τα πάντα από το τραπέζι, πίτσα με θείους σε παλιομοδίτικη πιτσαρία/ζαχαροπλαστείο και ξαφνική βροχή την ώρα της επιστροφής, θηλασμός πάνω σε μια μεγάλη πολύχρωμη πετσέτα, μια παραλία την οποία για να βρεις κατεβαίνεις ξύλινα σκαλάκια, και η θάλασσά της – μια μεγάλη ήρεμη σκοτεινή λίμνη όπου ηρεμείς και μόνο ακούγοντας τον ελαφρύ παφλασμό των κυμάτων της.
Η Βάσια Τζανακάρη είναι συγγραφέας/μεταφράστρια
