Ιούλιος 2009. Με δυσκολία μπορώ να θυμηθώ το πρώτο καλοκαίρι με το μωρό.
Το μυαλό μου ήταν φορτωμένο-πίτα, σαν το πορτμπαγκάζ μας που αγκομαχούσε από λογής συμπράγκαλα σε αποστειρωμένες βαλίτσες και παρατσαντάκια. Το μωρό, ένα τσουπωτό κοριτσάκι 2 μηνών, είχε μόλις κάνει το πρώτο της εμβόλιο και είχε αράξει στο καθισματάκι της. Εγώ δίπλα της, εν τω μέσω γκριμάτσας και γκρίνιας σκεφτόμουν όλα αυτά που έπρεπε να “κουνηθούν” από τον καθημερινό μου προγραμματισμό για να χωρέσω το μαγιάτικο μωράκι μας.
Οι παρατεταμένες διακοπές θα κρατούσαν δυόμιση μήνες, ως τα μέσα του Σεπτέμβρη και άρα το πρώτο μας καλοκαίρι με μωρό θα ήταν γεμάτο με πολλές ακόμα “πρώτες φορές”: πρώτη φρουτόκρεμα, πρώτη σούπα λαχανικών, πρώτο ξεκάρδισμα γέλιου ακούγοντας το ρυθμικό “Χόρεψε κυρά Σουσού. Κοίτα κι από πίσω σου. Τα κουρέλια κρέμονται. Το βρακί σου φαίνεται!”
Και βέβαια, ξώφαλτσα, την πήρε και η κάμερα στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ “Ενεργό Μέλος” που έγιναν εν μέρει στο σπίτι του χωριού εκείνο το καλοκαίρι και ήταν αφιερωμένο στον μπαμπά της μικρής και στο γκρουπ μας, τους Active Member.
Πιο έντονα θυμάμαι τ’ απογεύματά μας, στην αυλή του παππού και της γιαγιάς. Τον παππού μου να της ξεσκεπάζει τη φτέρνα και να την γαργαλάει και τη γιαγιά μου να της λέει σύντομα τραγουδάκια και να την παρατηρεί με βαθιά αγάπη. “Όμως δεν καταλαβαίνω, γιατί να μη μείνεις εδώ στο δικό μου σπίτι;” ρώταγε και ξαναρώταγε με απορία ο παππούς, που πρώτη φορά θα έμενα στο δικό μας σπίτι στο χωριό λίγα εκατοντάδες μέτρα μακριά από το δικό του, κι όχι στην κάμαρη που πάντα μα πάντα μα πάντα έμενα όταν πήγαινα στο χωριό (από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι 8μιση μηνών έγκυος πριν γεννήσω…) “Γιατί παππού, πρέπει να το αλλάζω το μωρό, και να το πλένω και να ξυπνάω μέσα στη νύχτα για απανωτά ταΐσματα και ξανά-μανά και πάλι. Και να κάνω αποστείρωση και να και να …” Κενό. “Ε, και λοιπόν;”
Τώρα, λίγα χρόνια μετά και έχοντας μεγαλώσει δύο παιδιά κι έχοντας χάσει πια τον παππού και την γιαγιά, σκέφτομαι “τι στο καλό! Αυτοί πώς μεγαλώσαν τα δικά τους τα παιδιά, στην ίδια κάμαρη με τα λίγα και απλά; Γιατί μπλέκουμε τόσο τις ζωές μας και τα φτιάχνουμε όλα ένα βουνό μπροστά μας μόνο και μόνο για να υποχρεώσουμε τον εαυτό μας να το ανέβει. Και να το ανεβαίνει κάθε μέρα. Και δη καλοκαιριάτικα….”
Θυμάμαι ακόμα, να μπουρδολογώ με το μωρό όλη την ώρα ψελλίζοντας παραμύθια και στίχους δίχως νόημα ή ουσία. Να το ντύνω και να το ξεντύνω και να το φωτογραφίζω και να το φιλάω. Θυμάμαι να πηγαίνουμε στην παραλία στις 7μιση το πρωί για να μην πιάσει ο ήλιος το παιδί. Ποιος ήλιος; Εδώ ο τεμπέλης δεν είχε βγει ακόμα πίσω από το βουνό. Κι ενώ η μπέμπα στην άκρη του γιαλού ρουφούσε ιώδιο, ο μπαμπάς μου -άλλη τεράστιά μου απώλεια λίγα χρόνια μετά – της έβαζε τραγούδια από ένα μικρό ραδιοφωνάκι και της μιλούσε ακατάπαυστα.
Κι ένα απόγευμα που το μωρό κοιμόταν είπα να πάω για ένα νορμάλ μπάνιο στη θάλασσα και υποσχέθηκα στον άντρα μου ότι θα γύρναγα γρήγορα πίσω. Άργησα όμως και το μωρό είχε ξυπνήσει και το είχε ακούσει από το κλάμα όλο το χωριό. Κόκκινο το μωρό. Πράσινος ο άντρας μου.
Ακόμα, μια άλλη μέρα η σκύλα μου πήρε ξοπίσω κάτι τσοπανόσκυλα για να ζευγαρώσει. Τίποτα δεν την σταματούσε. Έτρεχα δίχως ανάσα, πηδώντας φράχτες και μάντρες για να την προλάβω μη χαθεί… Και ενόσω επιδιδόμουν στο να σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ, συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι στο σπίτι είχα κι ένα μωρό να κοιμάται. Ένα ολοδικό μου μωρό που ήταν τόσο καινούριο στη ζωή μου που στιγμιαία… ξέχασα την ύπαρξή του. Και το άφησα μόνο στο σπίτι. Ευτυχώς, δεν άνοιξε ρουθούνι. Ούτε μάτι. Μόνο ξύπνησε πολύ αργότερα, πάνω που είχα αρχίσει να ξελαχανιάζω από την τρεχάλα.
Θυμάμαι ένα μικρό πλάσμα να ρουφάει όλη μου την προσοχή, τον ύπνο, τη δύναμη, την αγάπη. Να παρατηρώ κάθε μικρή αντίδραση, κάθε αλλαγή στην ανάπτυξή της και να έχω αναπτύξει βιονικές ικανότητες ακούγοντας από μακριά της μύγας το φτερό, του κουνουπιού την επίθεση και να καταφέρνω ηρωικά να την αποτρέψω προσφέροντας τη δική μου σάρκα να ξεζουμίσει το αίμα. Άλλωστε, εκείνο το καλοκαίρι ποτέ δεν πρόλαβα να φορέσω πάνω μου είτε αντικουνουπικό είτε αντηλιακό. Αποτέλεσμα: πολλά συμπράγκαλα που κουβάλησα δε χρειάστηκαν ποτέ. Κάντε αυστηρές λίστες λοιπόν. Όλα καλά θα πάνε.
Η Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) είναι μουσικός, συγγραφέας παιδικών παραμυθιών και μαμά της Μάγιας και του Γρηγόρη.
