Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τον Κωνσταντίνο, όχι τον τέως, αλλά τον μικρό μου Κωνσταντίνο. Θα σκεφτείτε βέβαια τι μάνα είναι αυτή που ζηλεύει το τρυφερό της βλαστάρι. Μάλλον είμαι από εκείνες που ο λαός τις περιγράφει: «Τρώει η μάνα και του παιδιού δεν δίνει». Μάνα δηλαδή αδηφάγα, με ταπεινά αισθήματα και κύτταρο μικροπρέπειας. Και όμως θα ήθελα να ήμουν και εγώ (πάλι) ένα ροδαλό μωρό που κάποιος φροντίζει με αφοσίωση, σεβασμό και ανιδιοτέλεια. Κυρίως αυτό. Με ανιδιοτέλεια. Δηλαδή δεν είναι ότι θέλω να μου αλλάζουν πάνες και τα τοιαύτα, ούτε πάσχω από ακατάσχετο παλιμπαιδισμό, μα είναι φορές που τον κοιτάω και σκέφτομαι «Βασιλιάς είσαι, ρε μεγάλε».
Ναι, το ομολογώ: θα ήθελα το «πολύ» της φροντίδας όλο πάνω μου. Επιθυμώ και εγώ να με ταΐζουν στο στόμα, αφού πρώτα κάποιος αφιέρωσε στην κουζίνα μια ώρα τουλάχιστον και έψαξε να βρει τα καλύτερα βιολογικά προϊόντα, και τα μαγείρεψε έχοντας καθαρίσει πρώτα την αύρα του με Aura Soma, τραγουδώντας ένα σωρό μυσταγωγικά μάντρα, προσπαθώντας να ενσταλάξει αγάπη και φροντίδα μέσα στο φαγητό. Ναι, κάποιος να μου αφιέρωνε μια ώρα για να με ταΐσει με επιμονή κάνοντάς μου ενίοτε τον καραγκιόζη και τραγουδώντας με κάποιες παραφωνίες τη Λιλιπούπολη και τον Μπαρμπαμπίλιο – ναι, αυτόν με τον γάλο που έγινε πολύ μεγάλος και στο τέλος τον έφαγε (καλά να πάθει).
Χρειάζομαι την υπομονή των άλλων ακόμα και όταν φτύνω την κρέμα μου, βουτάω τα χέρια μου μέσα και πασαλείβομαι. Να άκουγα ένα καθαρό «δεν πειράζει» και σε ένα «αγκού» που θα έκανα όλη η δυσαρέσκεια να γινόταν ανείπωτη αγάπη και θαυμασμός. Να ήμουν το κέντρο ενός ανθρώπου, το όνομα της λατρείας του, κάτι σαν μυστική θρησκεία μόνο για έναν και απόλυτο θεό την ύπαρξή μου.
Σκέφτομαι πώς θα ήταν η δική μου εξέλιξη αν και η δική μου μαμά με έτρεχε σε κουλ μαθήματα γιόγκα για μαμάδες και μωράκια. Θα ήθελα και η δική μου μαμά να είχε κάνει μαθήματα για βρεφικό μασάζ και πριν ακόμα σαραντίσω κάθε μέρα να έκανε μιαν ολόκληρη ιεροτελεστία μασάζ, με λάδια, με ψαγμένες μουσικές από όλον τον κόσμο. Γενικά θα ήθελα όλο αυτό το εντατικό κανάκεμα. Τη συμπυκνωμένη τρυφερότητα, το νυχτερινό νανούρισμα. Κάποιον που θα καθησύχαζε τον ύπνο και τον ξύπνιο μου. Κάποιον που θα ήταν εκεί για μένα πριν από μένα, πριν εγώ θελήσω το οτιδήποτε. Βέβαια αυτά τα έζησα και εγώ με τα συν-πλην της δικής της μητρότητας, με τις παραλείψεις αλλά και την εντατική φροντίδα της και τώρα ο δικός μου ρόλος είναι ό,τι «πήρα» να μπορέσω να το «περάσω» σ’ αυτό το μικρό διαβολάκι, το οποίο τώρα που διανύει τον όγδοο μήνα θέλει μόνιμα να στέκεται όρθιο και να κάνει διάφορα ακροβατικά. Ναι, το ομολογώ είναι ήδη εννέα κιλά, έχω αυχενικό και κάτι από δισκοπάθειακαι όλη μέρα, σκυφτή πίσω του, τον κυνηγάω, και έχω κάνει τα παυσίπονα καραμέλες.
Όμως πιο άγρια από όλα τον ζηλεύω για αυτό: που πέφτει και σηκώνεται. Αυτή η επιμονή του με καθίζει πάλι στα υπαρξιακά θρανία και μου μαθαίνει από την αρχή τη λέξη πείσμα, τη λέξη δύναμη, τη λέξη θέληση. Ο «τύπος» δεν το βάζει κάτω (λέμε). Θέλει να σηκωθεί. Πιάνεται από οπουδήποτε, και τις περισσότερες φορές πέφτει άγαρμπα. Τρώει το κεφάλι του, τους αγκώνες, τα γόνατα, εκεί όμως που κάνει «μπαμ» δεν πτοείται και ξανανεβαίνει. Ζηλεύω που το σώμα του δυναμώνει και η ψυχή του μαζί, και που αυτό το κορμάκι που ακόμα σέρνεται και μπουσουλάει θα το κάνει σύντομα να περπατήσει. Ζηλεύω που εννέα φορές πέφτει και δέκα σηκώνεται. Που δεν το βάζει κάτω, που όλη μέρα ζητάει και διεκδικεί αυτό που θέλει. Εγώ τα παρατάω πια εύκολα, λίγο να μη βγει όπως θέλω πλέον η πασιέντζα, το αφήνω στα μισά το παιχνίδι. Θυμάμαι το αλλοτινό μου πείσμα και ψάχνω να βρω σε ποια στροφή της ζωής μου το έχασα. Έτσι στέκομαι πάλι δίπλα του και παίρνω ξανά μαθήματα επιβίωσης.
Αυτά τα πλασματάκια, που μοιάζουν τόσο εύθραυστα, είναι απίστευτα ανθεκτικά. Δεν ξέρω ούτε από πού ερχόμαστε, ούτε πού πάμε, αλλά ξέρω σίγουρα ότι στην αρχή του ταξιδιού μας στη ζωή είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι με το «θειήν», με τη φωτεινή μας εκδοχή – και αυτό το βλέπω κάθε φορά που ο Κωνσταντίνος κάνει ένα φωτεινό άλμα εξέλιξης. Είναι οκτώ μηνών και σίγουρα πολύ σύντομα θα περπατήσει. Λένε ότι τα κορίτσια περπατούν πιο γρήγορα, αλλά αυτός έχει μεγάλη θέληση, και καθώς φαίνεται θέλει να αρχίσει να αλωνίζει αυτόν τον κόσμο τον γεμάτο ήττες και θαύματα. Τι να πω και εγώ η μάνα η ξεμυαλισμένη; Είναι κάτι μέρες που με βαραίνουν πολλές σκέψεις, απλήρωτοι λογαριασμοί, συμπεριφορές, και τότε πιπιλίζω το δάχτυλό μου στο στόμα, κουρνιάζω για λίγο σε στάση εμβρυακή στον καναπέ και όλα στον κόσμο μου είναι πάλι καλά. Τυχερά που είναι τα μωρά όταν περιβάλλονται με αγάπη και κάνουν στη ζωή τα πρώτα τους χιλιόμετρα. Τυχεροί και όλοι εμείς που τα φροντίζουμε και θυμόμαστε ξανά την εσώτερη φύση μας.