Παρατηρώ πώς μεταλλάσσονται τα πράγματα στη χώρα μας και συχνά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βρίσκουμε με κάτι να «υπερβάλλουμε».
Στην εποχή των παππούδων υπήρχε η υπερβολή του κουταλιού. Σαλιάρα, κουτάλι (όχι εργονομικό), θέση κατά μέτωπο και μαρς.
Στην εποχή των μαμάδων μας, η στροφή στο μοντέρνο, κόβουμε το μητρικό και ντοπάρουμε με φόρμουλα που υπόσχεται θαυμαστά αποτελέσματα στη νοητική ανάπτυξη. Λες και το γάλα θα χτίσει τον εγκέφαλο που από μόνος του υπάρχει και ξέρει πολύ καλά τι να κάνει. Η εποχή των εξαρτημάτων, που όσο πιο ευφάνταστα είναι τόσο πιο καλά αντικαθιστούν και ευνουχίζουν το φυσιολογικό.
Και σήμερα; Σήμερα γίνεται το μεγάλο πανηγύρι. Από τη μια η τεχνολογία και η ανάπτυξη, γεύματα σε βαζάκια, κουτάλια που πετάνε αυτόματα την κατάλληλη ποσότητα μπουκιάς (μιας και έχουν όλα τα παιδιά το ίδιο στόμα), και από την άλλη η νοσταλγία των παλιών καλών εποχών, που όμως μας έχουν καταστρέψει κιόλας, γιατί οι παππούδες και οι γιαγιάδες κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά!
Κάπου εκεί μέσα, χάνεται και η ουσία γενικότερα, αλλά μιας και μιλάμε για τη διατροφή, ποια είναι άραγε η ουσία της; Θρέφει, χτίζει, κεντρίζει τις αισθήσεις και μένει κρυμμένη βαθιά μέσα μας με μια γλυκιά ή πικρή γεύση των παιδικών μας χρόνων.
Η ουσία είναι να διατρέφομαι σωστά, αυτό είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των συζητήσεων. Και στον βωμό του θυσιάζονται ώρες μελέτης, βιβλίων και θυμού που το παιδί δεν τρώει το εναλλακτικό παστίτσιο. Υπάρχουν οι βασικές γραμμές για την υγιεινή διατροφή που είναι αναγκαίες για να χτίσουμε ένα γερό σώμα και λίγο-πολύ τις ξέρουμε πια όλοι – κι αν δεν τις ξέρουμε, είναι πολύ εύκολο να τις μάθουμε. Υπάρχουν όμως και οι βασικές γραμμές για να κρύβει αυτό το σώμα έναν ισορροπημένο και με αξιοπρέπεια άνθρωπο και θετικά συναισθήματα προς την τροφή. Υπάρχουν οι βασικές γραμμές για να καταλάβει ότι το φαγητό είναι βιολογική ανάγκη, απόλαυση, αποτέλεσμα κόπου πολλών και κυρίως δεν είναι διαφυγή, βραβείο και τρόπος για να είναι το «καλό» παιδί. Ότι το στομάχι του θα ορίσει το πόσο χωρά και θέλει και ότι αν το στηρίξουμε και το σεβαστούμε θα αποκτήσει τη δική του σχέση με το φαγητό χωρίς άγχος. Δύσκολο, αλλά πολλά δύσκολα πράγματα συμβαίνουν τελευταία. Η διαφορά είναι ότι είναι για καλό…
