Χρόνια πολλά, γιαγιά. Έχεις γενέθλια, μου το είπε η μαμά. Γιαγιά, δεν μπορεί να είσαι 66 χρόνων, αφού τα μαλλιά σου δεν είναι άσπρα. Πώς είναι να ζεις 66 χρόνια. Έχεις βαρεθεί καθόλου; Ήσουν ποτέ παιδάκι; Αποκλείεται να ήσουν σαν κι εμένα, αφού τώρα φοράμε το ίδιο νούμερο παπούτσι, όταν ήσουν οκτώ θα φόραγες πολύ μικρότερο, και θα ήσουν και πιο κοντή αφού τώρα σε φτάνω σχεδόν. Γιαγιά, μήπως μικραίνεις λίγο όταν μεγαλώνεις; Πώς γίνεται να σε φτάνω; Ξαφνικά γίνεσαι γιαγιά; Ή μήπως μεταμορφώνεσαι σιγά σιγά; Και γίνεται η γιαγιά να αγαπάει πιο πολύ τα εγγόνια της από τα παιδιά της; Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Ρώτησα τη μαμά αν θα αγαπάει πιο πολύ τα παιδιά μου από εμένα και μου είπε όχι. Όμως εσύ, γιαγιά, μου φαίνεται ότι με αγαπάς πιο πολύ από όσο αγαπάς τη μαμά μου. Ή αυτό δεν γίνεται; Κι όμως μπορεί να γίνεται, γιατί μαζί μου θέλεις καμιά φορά να κοιμάσαι, και πάμε πιο πολλές βόλτες μαζί και με αγκαλιάζεις και με φιλάς περισσότερο και μου λες μυστικά ότι είμαι η αγαπημένη σου… άρα…
Σε αυτά τα γενέθλια θα σου κάνω δώρο μια ζωγραφιά για να τη βάλεις στο σαλόνι σου σε ένα σημείο που έχω δει ότι δεν έχεις πολλά πράγματα. Έτσι κι αλλιώς θέλω να γίνω ζωγράφος, οπότε όταν μεγαλώσω αυτή η ζωγραφιά θα αξίζει πολλά κι όταν μεγαλώσεις εσύ θα μπορείς να την πουλήσεις και να σταματήσεις να δουλεύεις και θα κάνεις μόνο ταξίδια σε όλον τον κόσμο. Θα έρθω κι εγώ μαζί σου σε κάποιο από αυτά. Αλλά πριν την πουλήσεις θα την αντιγράψω για να την έχεις πάντα στο σαλόνι σου.

Σε αγαπώ πολύ.

Η εγγονή σου