Σπίτι ακατάστατο, σπίτι ζωντανό. Μια κάλτσα εδώ, μια πιπίλα εκεί, ένα μαξιλαράκι παραπέρα. Μια οικογένεια μπροστά στο τζάκι, ένα παραμύθι στα χείλη, ένας λεκές στον καναπέ, λίγα ψίχουλα στο πάτωμα κι ένα «μαμά» που βάζει σε τάξη όλη μου τη ζωή…
«Playdate» γράφει η σατινέ πρόσκληση με τα χρυσά γράμματα και τις ανάγλυφες καρδούλες. Πάμε. Εγώ και οι λιλιπούτειοι άνθρωποί μου σε συσκευασία χαράς. Χτυπάω κουδούνι. Δεν ανοίγει οικοδέσποινα περικυκλωμένη από φατσούλες πασπαλισμένες με σοκολάτα, ούτε ακούω λατρεμένα τσιρίγματα και παιδικές φωνές. Δύο Φιλιππινέζες, με λευκή στολή, μου αρπάζουν τα παιδιά από το χέρι την ίδια στιγμή που μία τρίτη με οδηγεί στο σαλόνι των μαμάδων. Γελάκια, κουλουράκια, τσαγάκια, κεράκια κι ένα κατάλευκο μαρμάρινο τζάκι που δεν έχει ανάψει ποτέ. Κρυώνω. Κάνει ζέστη κι εγώ κρυώνω στη θέα του «διακοσμητικού» που δεν γνώρισε ποτέ τη ζεστασιά μιας φλόγας. Μου σερβίρουν τσάι, ανούσιες κολακείες και μια αποστειρωμένη θέα: γυμνοί τοίχοι, απάτητα χαλιά, αστραφτερά κρύσταλλα, χρυσοποίκιλτα σκρίνια, ορφανά από νεογέννητες φωτογραφίες και παιδική αταξία. Πού πήγαν άραγε τα παιδιά μου; Σε ποια απάτητα υπόγεια τα έχουν μπουντρουμιασμένα; Κι αν τα έχουν βάλει να καθαρίζουν τον ναό της τάξης; «Ω, καλή μου, μην ανησυχείς! Τα παιδιά τα απασχολούν ειδικοί παιδαγωγοί». Φωνή χαμηλή, φωνή ρηχή. Χωρίς νεύρο, χωρίς ένταση, χωρίς αγωνία. Όλα είναι τακτοποιημένα, καλή μου. Και το σπίτι, και τα παιδιά. Θέλω να τα δω. «Όχι, καλή μου. Οι ειδικοί λένε ότι δεν πρέπει να μπλεκόμαστε στο παιχνίδι των παιδιών. Ότι μόνο έτσι θα γίνουν αυτόνομα». Τρελιάζω. Θέλω να δω τώρα τα παιδιά μου, θέλω να κυλιστώ μαζί τους στο πάτωμα, θέλω να «βάψω» τα χέρια μου με σοκολάτα και να αλείψω σπιθαμή προς σπιθαμή τους λευκούς τοίχους του ανακτόρου τους. Δεν το λέω, μα το καταλαβαίνουν.
Η κυρία οικοδέσποινα κάνει νεύμα σε μία τέταρτη Φιλιππινέζα που με οδηγεί βουβά στα υπόγεια διαμερίσματα. Ησυχία. Νεκρική, απόλυτη, γερασμένη. Ρίχνω κλεφτή ματιά. Είκοσι φατσούλες κάθονται βαριεστημένες γύρω από δύο «παιδαγωγούς» που φτιάχνουν κουλουράκια με… χειρουργικά γάντια. Δεύτερο βλέμμα στα χέρια των μικρών και τρέμουλο στα δικά μου: «Ξέρετε, τα παιδιά πρέπει πάντα να φοράνε γαντάκια όταν καταπιάνονται με λάδια, ζάχαρες και ζύμες». Το playdate της comme il faut ψυχαγωγίας δεν επιτρέπει αταξίες, δεν συγχωρεί ζημιές, δεν σηκώνει φωνές, ούτε σερβίρει «διαβολεμένα» πατατάκια και ακατάλληλες νοστιμιές. Μπροστά στα πεινασμένα μουτράκια παρελαύνουν δίσκοι με καρότα, αγγούρια, ανάλατους κεφτέδες και νερόβραστες πατάτες.
Προφασίζομαι μία ξεχασμένη υποχρέωση, αρπάζω τους λιλιπούτειους ανθρώπους μου και τρέχω. Τρέχω σαν τρελή για το σπιτάκι μας, το σοκολατόσπιτο, όπου ο Χάνσελ και η Γκρέτελ μου μπορούν να γευτούν όλες τις λιχουδιές του κόσμου, επειδή απλώς είναι Σάββατο. Κι όπως κάθε Σάββατο, επιτρέπονται όλες οι αταξίες και όλες οι ατασθαλίες του κόσμου. Επειδή είναι Σάββατο θα γίνω ξανά η κακιά μητριά, ο κακός ο λύκος, η άσχημη γριά του Χάνσελ και της Γκρέτελ μόνο και μόνο για να τα δω να τρέχουν ξεκαρδισμένα και αλαφιασμένα από τα γέλια. Μετά, θα παίξουμε μαξιλαροπόλεμο κι όταν κουραστούμε θα απλώσουμε τις πλαστελίνες στο πάτωμα και θα φτιάξουμε ένα χαλί από «δέκα χιλιάδες είκοσι δύο χρώματα, μαμά!» Λίγο μετά, θα ζωγραφίσουμε παντού μ’ εκείνα τα μαγικά χρώματα που φεύγουν με νερό από τοίχους και πατώματα κι αργότερα θα βάλουμε τέρμα μουσική και θα χορέψουμε πάνω σε καναπέδες και τραπέζια. Ύστερα θα πεινάσουμε. Ο μπαμπάς κι ο γιος θ’ ανάψουν το τζάκι, η μαμά και η κόρη θα αλείψουν τις μπριζόλες με ρίγανη και «τότσο δα λάδι» κι όλοι μαζί θα τις πετάξουμε στο τζάκι παρέα με αμαρτωλά λουκάνικα, κρεμμύδια, ντομάτες, πατάτες και πιπεριές. Κι όταν η κοιλιά γίνει λοφάκι από το φαγητό, θα τη γλυκάνουμε με σοκολατένια τούρτα και γλυκό του κουταλιού που έφτιαξε η γιαγιά. Θα ξαπλώσουμε όλοι μαζί μπροστά στο τζάκι και από τη μικρή μας οθόνη θα παρελάσει όλος ο κόσμος του Disney.
Ναι. Θα φάμε και πατατάκια με ρίγανη και θα σβήσουμε τη δίψα μας με «ποτοκαλαδίτσα χωρίς ανθακικό». Ναι. Είναι Σάββατο, και το Σάββατο επιτρέπονται τα πάντα. Γιατί αυτά τα εξαιρετέα «τα πάντα» θα αποτελέσουν τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών χρόνων των μικρών μου. Η αταξία, οι φωνές, οι ζημιές, συνώνυμα μιας ελευθερίας που η δική μας φυλακισμένη στα «πρέπει» καθημερινότητα είναι ανίκανη να τους προσφέρει, είναι για εκείνα χαρά ζωής κι εγώ οφείλω να τους τη χαρίσω ακόμη κι αν σπάσει το καλό μου βάζο ή λεκιάσει το ακριβό μου χαλί. Τα Σάββατα, οι πύλες ανοίγουν, οι καγκελόπορτες ξεκλειδώνουν, τα σίδερα λιώνουν και η ζωή μου φωτίζεται από την ανέμελη και ανέφελη λάμψη των πιο σπάνιων θησαυρών μου. Τα κοιτάζω να κείτονται αποκοιμισμένα στο πάτωμα και η καρδιά μου χτυπά ευτυχισμένη κι ελεύθερη. Όπως τότε που ήμουν παιδί. Όπως τότε όπου όλα έμοιαζαν ελεύθερα και τα πάντα δυνατά. Τα σηκώνω απαλά στην αγκαλιά μου για να τα πάω στα κρεβατάκια τους. Ανοίγουν βλέφαρο και ταυτόχρονες φωνούλες με ικετεύουν: «Μαμά, να κοιμηθούμε μόνο σήμερα στο τόοοσο μεγάλο σας κρεβάτι;» Να κοιμηθείτε. Κλείνω τα φώτα και σπρώχνω τα ψίχουλα κάτω απ’ το χαλί. Αύριο τα ψίχουλα. Σήμερα έχει ζωή…
Εμενα μου φαινονται πολυ ωραιες και οι 2 προτασεις. Η απορια μου ειναι ποτε προλαβαινεται να τα κανετε ολα αυτα. Το δικο μας Σαββατο περιλαμβανει 1 γενικη 2 πληντυρια 3 μαγειρεματα διαβασμα φτιαξιμο κεικ και εγω δεν ξερω τι αλλο. Προσπαθουμε να βαλουμε την διασκεδαση μεσα σε ολα αυτα. Σε δυο εργαζομενους γονεις σε πληρες ωραριο με δυο παιδια σε δημοσια σχολεια χωρις βοηθεια ολα αυτα φανταζουν ουτοπιες. Μπραβο σε ολους σας που εχετε βρει λυσεις και απολαμβανεταο Σαββατα χωρις δουλειες!!!
Penelopitsa στο χωριό σου και τα trolls με χειρουργικά γάντια τα πιάνετε; Σόρι για το κακεντρεχές σχόλιο αλλά και εγώ, όπως η κα. Ξύδα, έχω σκάσει από ζήλια που δεν μεγαλώνω το παιδί μου σε μαυσωλείο.
Αφήστε βρε παιδιά την κυρία Μαντάμ Σουσού να διαφημίσει την δουλειά της. Μην της την σπάτε. Από το υπέροχο αυτό κείμενο κατέληξε στην… κρίση. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή. Καλό απόγευμα κυρία Πενέλοπε στον δικό σας υπέροχο κόσμο:)
Πολύ έξυπνο που μπαίνετε με διαφορετικά nicks για να βγάλετε χολή. Στο χωριό μου λένε και το άλλο: don’t feed the trolls.
Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες βγάζουν τα παπούτσια τους όταν μπαίνουν στο σπίτι, κύριε mimis. Δεν χρειάζονται παντόφλες χειρουργείου, έχουμε παντοφλάκια για τους φίλους της κόρης μας, γιατί θέλουμε τα χαλιά όπου τα παιδιά παίζουν να είναι καθαρά. Πέριεργο, ε; Να το κοιτάξω.
Όσο για τα κακέκτυπα, δεν σας καταλαβαίνω. Copy paste από το κείμενο έκανα, άρα τα λόγια ανήκουν στη φίλη σας.
Κύριε christos, οι “στημένες αηδίες” είναι βιωματικά εργαστήρια που υλοποιούνται και σε σπίτια. Αν εσείς έχετε πέσει σε μούφα “παιδαγωγό” που αντί να έρθει με εκπαιδευτικά παιχνίδια έχει έρθει για face painting και μπαλονοκατασκευές, τότε ψαχτείτε καλύτερα την επόμενη φορά. Κι αν δεν ξέρετε πού να ψάξετε το παιδί αν είναι τυχερό θα έρθει σε επαφή με σχετικούς οργανισμούς που τρέχουν τέτοια προγράμματα σε σχολεία κι έτσι ίσως σας καθοδηγήσει το ίδιο.
Πάντως, είναι εντυπωσιακή η ποιότητα των απαντήσεων στο σχόλιό μου, το οποίο δεν ήταν επιθετικό.
Όπως είπα είναι η πρώτη φορά που σχολιάζω και σίγουρα η τελευταία γιατί το γαλατικό χωριό δεν μπορεί καν να ακούσει άλλη άποψη.
Είπαμε, έχουμε κρίση, αλλά τόσο Μάρθα Βούρτση και Φώσκολο είχα καιρό να δω.
Επειδή τυχγάνει να γνωρίζω πολύ καλά την κυρία Ξύδα, είναι βέβαιο ότι τέτοια τρομοκρατία και τόση ζήλια δεν την έχει νιώσει ποτέ στην ζωή της. Πόσο λυπηρό είναι να δημιουργείτε sic κακέκτυπα ενός κόσμου που είναι μόνο δικό σας. Στο επόμενο πάρτυ που θα διοργανώσετε μην ξεχάσετε να φορέσετε στα παιδιά παντόφλες χειρουργείου για να μην λερώσουν τα χαλιά σας και μάσκες μην κολλήσουν κανένα μικρόβιο. Το κείμενο της κυρίας Ξύδα είναι αριστούργημα και ο τρόπος που μεγαλώνει τα παιδιά της επίσης αριστουργηματικός. Καλή σας ημέρα.
Από ποιο χωριό είναι καλέ η κυρία “Each to his own;”. Από την Κορομηλιά Λονδίνου;
Να ζηλέψει τι; τα άψυχα ανάκτορα, τις στημένες “αηδίες” που σερβίρουν ως διασκέδαση στα παιδιά μας ή τις τέσσερις Φιλιππινέζες; Η ζήλια είναι όλη δική σας που μέσα στον αποστειρωμένο κόσμο σας έχετε ξεχάσει τι σημαίνει παιδί. Ενίοτε και… ζωή
Άσπρο-μαύρο θα ήταν αν το κείμενο μιλούσε για παλάτια και καλύβες, κάτι που δεν συμβαίνει. Τώρα το κόλλημα με τα πατατάκια μοιάζει με εκείνο του… θηλασμού.
Δεν μίλησα για θηλασμό, ούτε για κόλλημα. Αν και το νόημα του κειμένου είναι παραπάνω από εμφανές, διαφωνώ με το να παρουσιάζονται οι μητέρες που προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να κάνουν ό,τι καλύτερο για το παιδί τους ως αρτηριοσκληρωτικές. Δηλαδή, οι μητέρες που «τρελιάζουν» και θέλουν να αλείψουν τους ξένους τοίχους με σοκολάτα (sic) πριν γυρίσουν στο σπίτι τους για να φάνε μπριζόλες …στο τζάκι και τοξικά πατατάκια ενώ βλέπουν «πολιτιστικά» προϊόντα μιας πολυεθνικής, πώς να τις χαρακτηρίσουμε;
Είναι φανερό ότι η κυρία Ξυδά ένιωσε πάρα πολύ άβολα στο περιβάλλον εκείνο. Επειδή ένιωσε ξένη (διακρίνω και λίγη ζήλια), αντί να δώσει μια ευκαιρία πήρε τα παιδιά και έφυγε. Αυτό δεν το λες και ευγένεια. Νομίζω ότι τρομοκρατήθηκε κι είναι κρίμα γιατί σε όσα playdates παιδικής μαγειρικής έχουμε κάνει εμείς τουλάχιστον τα παιδιά έχουν περάσει φανταστικά και ναι φορούν γάντια γιατί είναι θέμα υγιεινής και όχι δεν φέρνουν τον κόσμο πάνω-κάτω. Είναι επί το πλείστον συγκεντρωμένα και πολύ, πολύ ευχαριστημένα που δημιούργησαν κουλουράκια με τα χεράκια τους. No need to panic, λοιπόν.
Ο καθένας στο σπίτι του κάνει ό,τι πιστεύει καλύτερο. Κι αν εγώ στο σπίτι όχι πατατάκια, γαριδάκια κτλ δεν βάζω, ούτε “φρεσκοστυμμένη’ “πορτοκαλάδα” από το χάρτινο κουτί τετραπακ, αυτό δεν σημαίνει ότι κατακρίνω αυτόν που το κάνει. Αν δεν μας επηρεάζει, τότε δεν μας αφορά. Είμαι ήσυχη που το παιδί μου βρίσκει τα τύπου σνακ στα πάρτυ (γιατί μόνο εκεί τα βλέπει) πολύ αλμυρά και «πουφ» (μυρίζουν άσχημα) για το γούστο της και που τρελαίνεται για σπιτικά smoothieς με χύμα γιαούρτι, μέλι, ταχίνι και φρέσκα φρούτα κι όχι για σκευάσματα τύπου επιδόρπιο γιαουρτιού και frozen “yogurt”. Each to his own που λένε και στο χωριό μου.
Πρώτη φορά που σχολιάζω και το κάνω έχοντας καταλάβει πλήρως τί θέλετε να πείτε. Πολύ άσπρο-μαύρο όμως. Τόσο πολύ που μπορούμε να μιλάμε για … θεωρία των δύο άκρων!
Όσο για τα πατατάκια, λυπάμαι πολύ, αλλά από πού κι ως πού θεωρούνται επιβράβευση ή λιχουδιά ή χαρά του Σαββάτου;;;
Είναι ένα από τα ποιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει και ναι θα συμφωνήσω απόλυτα με την Γεωργία.
sosta i ousia vriskete stis mikres stigmes xaras pou mirazese me ta pedia sou pou tha ine i kaliteres kai pio glikes anamnisis auto den simeni oti auta ta pedia den exoun dexti oria oute oti auti imana den orosexi ti diatrofitous .apla fronyizi kai gta ton sinesthimatiko kosmo ton pedion tis
Πολύ ωραίο κείμενο!!! Σήμερα έβλεπα το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το στόλισαν οι κόρες μου. Το πιο κιτσ δέντρο με τα περισσότερα και ίσως και πιο κακόγουστα στολίδια. Όμως είναι όλο δικό τους και είναι το πιο όμορφο από όλα. Χθες φτιάχναμε στολίδια για το δέντρο. Γέμισε ο κόσμος κορδελάκια, πυλούς και μπογιές αλλά και γέλια, φωνές χαρούμενες. Βλέπω τις κόρες μου πολύ λίγο, προσπαθώ όμως αυτή τη 1 1/2 ώρα που περνάω μαζί τους να είναι όλη δική τους! Κάνουμε ότι θέλουνε: παιζουμε με Barbie (περνάει λάθος πρότυπα θα πούνε κάποιοι!), με πλαστελίνες( κάνουν τον κόσμο χάλια), βλέπουμε DVD και τρώμε πατατάκια (πόσο ανθιυγεινό), βγαίνουμε βόλτες ακόμα και το χειμώνα (θα κρυώσουν!!!), παίζουμε και κάνουμε γυμναστική ( επικίνδυνο), μαγειρεύουμε παρέα και μαζεύουμε λάδια από παντού (ξανά κάνουν τον κόσμο χάλια)και ότι άλλο θέλουν μαζί παρέα!!! Πότε καθαρίζω;;; Όποτε μπορώ. Όταν κοιμηθούν, όταν λείπουν, όταν παίζουν με τον μπαμπά τους. Είναι όμως χαρούμενες, κοινωνικές, δημιουργικές. Και αυτό ξεπληρώνει κάθε “αναρχία” όποτε και αν γίνεται.Δεν είμαστε ανοργάνωτοι, απαίδευτοι και αδιάφοροι απέναντι στα παιδιά μας, είμαστε απλά φιλελεύθεροι, αφήνουμε επιλογές και σίγουρα δεν είμαστε αποστειρωμένοι. Ναι και εγώ κοιμίζω τα παιδιά μου γύρω στις 20.30 κάθε βράδυ αλλά δεν παθαίνω υστερία αν παίξουν με τους φίλους τους μια μέρα και κοιμηθούν στις 9. Α! και για να μην ξεχνίομαστε και εγώ θήλασα!!!
απόλυτη ευτυχία…
Η ουσία είναι τα παιδάκια να περνανε ωραία με αγάπη και λογική και ναμην ξεχνάμε ότι κι εμείς παιδιά είμαστε κι όσο για την αμερικανική τέτοια ας κοιτάξει τα αμερικανάκια που είναι τα πιο παχύσαρκα παιδιά…το άρθρο τα λέει μια χαρά!!!
απ’ολο το κείμενο στα πατατακια κολλησατε; Αλλου ειναι η ουσία του!!!
Όλα σωστά με τα βρασμένα καρότα κ την ατσαλάκωτη παιδαγωγική αλλά έλα που τα παιδιά πρέπει να ζήσουν κάπου κάπου κ την αναμελιά! Μια φορά την εβδομάδα είναι η δική τους μέρα κ φαίνεται να το απολαμβάνουν! Κάθε σπίτι έχει τους δικούς του κώδικες κ μακάρι να ήταν τόσο χαρούμενα όλα τα σπίτια τα Σάββατα!
Πολύ γλυκό κείμενο! <3
Αγαπητή Μαρία τ
Το να ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τα παιδιά σου δεν προϋποθέτει έρευνες αλλά δύναμη ελευθερίας. Τα παιδιά πρέπει να χαίρονται τα πάντα. Κι αυτό δεν χρειάζεται να έχεις κατεβάσει τα άπαντα της Αμερικανικής Παιδιατρικής Εταιρείας για να το γνωρίζεις…
Χρειάζονται όμως αυτά τα Σάββατα που θα ζήσεις την εξαίρεση. Πρέπει να ξεφεύγει κανείς για λίγο. Να δίνει στον εαυτό του αυτή την ελευθερία τόσο στο φαγητό που αναφέρεται στο άρθρο όσο και στο σπίτι. Σπάς λίγο τους κανόνες – όχι φτάνοντας στο χάος και την αναρχία, αλλά αποκλίνεις λίγο – είναι σημαντικό. Τώρα το πόσο συχνά θα έιναι αυτό και αν είναι κάθε Σάββατο είναι στο πως αντιλαμβάνεται κανείς τα πράγματα. Χρειάζεται όμως όπως και η αναρχία στο σπίτι. Τα μαζεύουμε τη Δευτέρα το πρωί, πριν τη δουλειά…
Αυτό πάλι το “έχουν θηλάσει τα παιδιά τους”? Παντού κολλάει ένα σχόλιο για θηλασμό σωστά? Ρομίνα το χάρηκα πολύ το άρθρο σου.
Κ τον θηλασμό τι τον μπλέκετε? Έλεος πια με αυτό το θέμα! Άσε μου οι “αναρχικές” μαμάδες θηλάζουν περισσότερο μια κ δεν τους απασχολούν γραμμάρια κ ρολόγια!
Πες τα χρυσόστομη!!! Το γράφει καθαρά η γυναίκα άλλωστε “το σάββατο όλα επιτρέπονται” το Σάββατο όχι κάθε μέρα…
Φαντάζομαι ότι αυτό το κείμενο θα εξοργίσει πολλές μητέρες που ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά τους ή τα παιδιά τους έχουν αλλεργίες και πρέπει να προσέχουν τη διατροφή τους. Επειδή κάποιος γονιός προσέχει τη διατροφή του παιδιού του και αποφεύγει τα πατατάκια κάθε (!) Σάββατο και τα αναψυκτικά δε σημαίνει ότι δεν παίζει με τα παιδιά του ή ότι τα μεγαλώνουν άλλοι.. Συνήθως οι μαμάδες που ξέρουν τους λόγους που πρέπει να αποφεύγεται το αλάτι, κυρίως στα παιδιά, έχουν θηλάσει τα παιδιά της, τα έχουν φορέσει σε μάρσιπους και έχουν επιλέξει τα παιδιά τους να κοιμούνται κάθε βράδυ στο κρεβάτι τους παρέχοντας τους ασφάλεια.. Όσο για την τηλεόραση τι να πω? ότι μέχρι τα 2 δεν επιτρέπεται και ότι μέχρι τα 5 η Αμερικάνικη Παιδιατρική Εταιρεία (ο πιο αξιόπιστος φορέας υγείας σήμερα) λέει ότι το ιδανικό είναι 1 ώρα τη μέρα? Πάντως το άνοιγμα της σακούλας με τα πατατάκια είναι πολύ εύκολη λύση σε σχέση με τα βρασμένα καροτάκια..
Κυρία Μαρία, μόνο εσάς εξόργισε το συγκεκριμένο άρθρο απ’οτι βλέπω…
Είναι προφανές ότι δεν καταλάβατε απολύτως τίποτα απο αυτό που διαβάσατε…