«Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξουμε…»: τους στίχους αυτούς από το πολύ γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου, φέτος ειδικά, τους είδαμε να τους τσιτάρουν πάρα πολλοί.

«Λόγω της κρίσης», «για τα παιδάκια μας» που δεν θα έχουν τις ανέσεις που είχαμε εμείς και δεν πιστεύουμε ότι μπορούν να θεωρούν αυτονόητο πως όλα θα πάνε καλύτερα ή πως όλα είναι εφικτά. Επειδή ζοριστήκαμε. Επειδή είδαμε και άλλους, για τους οποίους ποτέ δεν το είχαμε φανταστεί, να ζορίζονται. Επειδή ακούμε να κλαίγονται ακόμα και αυτοί που, όπως πολύ σωστά έγραψε ο Γιάννης Αγγελάκας, «πνίγηκαν στα απόβλητα που οι ίδιοι δημιούργησαν». Επειδή πράγματι οι καιροί είναι δύσκολοι.
«Για πες κάτι που σου τη σπάει όταν το λέω» προέτρεψα τον γιο μου. «Αυτό το ‘‘κρυώνω, φόρα κάτι πιο ζεστό’’», ήταν η απάντηση. Έτοιμη ήμουν να γκρινιάξω κι εγώ για την κρίση και τα παιδάκια μας που δεν μπορούμε να φανταστούμε το μέλλον τους. Μέχρι που αυτές οι «Ανοιξιάτικες εξορμήσεις» στο εξώφυλλο του Τaλκ μού θύμισαν πως «τον χειμώνα ετούτο τον πηδήξαμε». Και μέχρι που η απάντηση του γιου μου και το παράλογο της φράσης που του έχω επαναλάβει (και πολύ πιθανόν να επαναλάβω) αμέτρητες φορές με έκαναν να βάλω τα γέλια με τον εαυτό μου.
Εγώ κρυώνω, αυτός πρέπει να τυλιχτεί; Εγώ κουβαλάω τις κατοχικές μνήμες της γιαγιάς μου, εκείνος, με τις ιστορίες που του έχει διηγηθεί η δική του γιαγιά, γιατί να μη βλέπει τα κοινωνικά παντοπωλεία π.χ. σαν έναν τρόπο, επιτέλους, να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας; Ο κόσμος που εμείς φτιάξαμε αλλάζει, τα παιδιά μας που θα έπρεπε να θέλουν να φτιάξουν έναν ολόδικό τους θα πανικοβληθούν;
Δεν υποτιμώ τα προβλήματα. Και ανησυχώ. Όμως δεν υπάρχει ένας τρόπος να ζεις καλά. Δεν υπάρχει μόνο ένα τραγούδι. Υπάρχουν πολλά. Και ακόμα κι αν δεν είναι γραμμένα στη μητρική μας γλώσσα, είναι όμορφα. Να, σαν αυτό του Τομ Γουέιτς: «You can never hold back spring».