«Να πούμε και στον Νικόλα και στη Μαριάντζελα και… και…» Το είχα αποφασίσει, η απάντηση θα ήταν «ναι» σε όλα. Στο κάτω κάτω, μια φορά τον χρόνο γιόρταζε και γιορτή και γενέθλια μαζί, μια και ήταν πολύ κοντά, ας μην του μείωνα τη χαρά με διάφορα «αυτό όχι». Και θα γιορτάζαμε σπίτι. Άλλη χάρη έχει το σπίτι. Είναι πιο προσωπική η γιορτή. Δεν περιορίζεται σε ένα τρίωρο ή τετράωρο. Είναι και η χαρά της προετοιμασίας. Όλος λοιπόν ο παιδικός σταθμός σπίτι μας. Και τα παιδιά της παιδικής χαράς. Και «όχι, μαμά (δική μου), δεν είναι πολλά τα παιδιά». Και «βεβαίως και να έρθει και το αδελφάκι». Και «όχι, μαμά (δική μου), δεν θα μαζέψουμε τα παιχνίδια για να μη σπάσουν. Να τα χαρούν τα παιδιά». Μες στην καλή χαρά όλο το πρωί εκείνης της ημέρας. Μέχρι το μεσημέρι που το θερμόμετρο επιβεβαίωσε το φιλί της μαμάς: 38.
«Όχι, καλά είμαι. Θα το κάνουμε το πάρτι». Δεν ήταν βεβαίως καλά, αλλά θα το κάναμε. Για το 38 υπήρχαν και αντιπυρετικά, για την απογοήτευση; «Όχι, μαμά (δική μου), δεν θα το μεταθέσουμε για την άλλη εβδομάδα». «Ναι, μαμά (δική μου), έτοιμο είναι το σπίτι, ήρθαν και τα χαλιά». Για κάποιον άγνωστο λόγο, εκεί με έπιασε το «καθώς πρέπει» παλαιότερων χρόνων: στα χαλιά. Που περιποιήθηκε καταλλήλως η πρώτη καλεσμένη με τον στομαχόπονο. Σε λίγο όμως απέκτησα καινούργιο χαλί. Τεράστιο. Κάλυπτε όλο το σπίτι, όλα τα δωμάτια, τη σκάλα, σκαρφάλωνε και λίγο στον τοίχο (στη βιβλιοθήκη σκαρφάλωναν τρίχρονα). Ήταν πολύχρωμο και χειροποίητο. Φτιαγμένο από τσιπς, ψωμάκια, κίντερ-έκπληξη, κομματάκια εκείνου του υπέροχου κάστρου που στήναμε επί ώρες το προηγούμενο βράδυ, την τούρτα που είχε ρίξει η ροδοζαχαρένια Ειρήνη στα μούτρα του Αντώνη, που την κυνηγούσε με ένα σπαθί. Οι άλλες μαμάδες με κοιτούσαν με οίκτο. Οι μπαμπάδες, στην άλλη άκρη, είχαν λύσει όλα τα προβλήματα: πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, όλα εκτός από το πώς θα σταματήσει να πετάει ό,τι βρίσκει μπροστά του ο Γιάννης. «Όσο θυμάμαι και εκείνο το πάρτι», μου είπε χρόνια μετά μια φίλη μου. Εγώ να δεις! Όχι όμως και την επόμενη μέρα, το μάζεμα του σπιτιού-Χιροσίμα ή τον πυρετό που αυξήθηκε. Όλα αυτά πέρασαν γρήγορα. Μόνο τα χοροπηδητά και τα πλατιά χαμόγελα θυμάμαι.
Καλές Απόκριες!