Όταν ο γιος μου ετοιμαζόταν για τον παιδικό σταθμό τα ωράρια μιας εφημερίδας, που τόσο απολάμβανα επί χρόνια, μου φάνηκαν αβάσταχτα. Ο ένας θα έμπαινε, ο άλλος θα έβγαινε; Δουλειά ή παιδί; Δίλημμα πολυτελείας στις σημερινές συνθήκες που πολλές γυναίκες βρίσκονται ξαφνικά μόνο σπίτι λόγω ανεργίας και −κατά πολλές− αντιφεμινιστικό, όμως η εποχή ήταν άλλη και εμένα άρχισε να μου αρέσει όσο ποτέ δεν είχα φανταστεί το να είμαι τις περισσότερες ώρες της ημέρας «απλώς» μαμά.
Ίσως επειδή ήταν επιλογή, ίσως επειδή η δουλειά μου μού άρεσε πολύ, αλλά δεν ήταν ποτέ «καψοχαρά μου», που λέει και το τραγούδι, ίσως επειδή ήταν ένας καινούργιος κόσμος που με έκανε να βλέπω διαφορετικά και τον δικό μου, ίσως και η αίσθηση πως ό,τι καλύτερο μπορούσα να προσφέρω, από ροζουλιά γιουβαρλάκια μέχρι αυστηρά «warum», έπιαναν τόπο, εκτιμώνταν, αμείβονταν με πολύτιμα χαμόγελα, αγκαλιές, συμπεριφορές. Μάλλον όλα αυτά μαζί έκαναν απολαυστικό αυτό το διάστημα που για καιρό −μια που στη συνέχεια υπήρξαν και άλλες επιλογές− θεωρούσα απλώς διάλειμμα.
Και ξαφνικά πρόπερσι το καλοκαίρι η Κατερίνα μού γνώρισε τη Μαρκέλλα, που ήθελε να βγάλει το Τaλκ. Οι συζητήσεις προχωρούσαν πολύ γρήγορα, σαν να συμπλήρωνε η μία την πρόταση της άλλης, ώστε να φτιάξουμε κάτι σύγχρονο και όχι λαϊφστιλέ, που να έχει ουσία και όχι να λαμπυρίζει, κάτι τέλος πάντων που να μας αρέσει ελπίζοντας πως θα αρέσει και σε κανέναν άλλον.
Στην παρέα προστέθηκαν και άλλοι, που ήξεραν πολλά και διαφορετικά από τα δικά μας και (ευτυχώς, γιατί χωρίς δημοσιογράφους έντυπο δεν βγαίνει) πολύ καλοί συνάδελφοι, άλλοι παλιοί γνώριμοι, άλλοι καινούργιοι, που ελπίζω να γίναμε και λίγο φίλοι. Οι διαδικασίες κράτησαν παραπάνω από όσο υπολογίζαμε, αλλά αποδείχτηκαν πολλαπλώς γόνιμες: σε λίγο καιρό στο στήσιμο του φύλλου συμμετείχε ενεργά (θηλάζοντας δηλαδή τη Μαρκέλλα) και η Ιωάννα. Το breastfeeding (για να μιλήσουμε, εκτάκτως, σαν τη Θεία από το Σικάγο) είναι μάλλον παραγωγικότερο από τα brainstorming (προκαλεί και ένα άγχος το να φαντάζεσαι κάτι σαν μικρό σίφουνα στο κεφάλι σου) και
τα πράγματα άρχισαν να προχωράνε βήμα βήμα, μήνα μήνα.
Πάντα με την ικανότατη Στέλλα να μας φτιάχνει όμορφες σελίδες, μερικές φορές με εντιτόριαλ γραμμένα σε σημειωματάρια παιδιατρικών κλινικών και συχνότατα με εκείνο το «διάλειμμα» ολοζώντανο στα κείμενα του Τaλκ. Άλλωστε και το «διάλειμμα» μέσα στο πρόγραμμα είναι: όπως αποδείχτηκε σταματάς, ξαναξεκινάς και όλα εδώ είναι, και −όσο κι αν μοιάζει αρχικά δύσκολο− μπορείς να ξανασταματήσεις, να ξαναβρείς κάτι που σου αρέσει και να γιορτάσεις πάλι τα πρώτα γενέθλια.