«Ξέρεις γιατί μάνα είναι μόνο μία;» με ρώτησε κάποτε μια φίλη (και μαμά) και αμέσως μετά έδωσε μόνη της την απάντηση: «Επειδή δύο δεν θα άντεχε κανένας». Το βρήκα πολύ έξυπνο και εύστοχο. Με τη μαμά μου μπορούμε να διαφωνήσουμε για όλα τα θέματα: προσωπικά, πολιτικά, κοινωνιολογικά, πολιτισμικά… εξαιρούνται, συνήθως, «τα μαγειρικά», μια που μια χαρά τη φτιάχνω τη μαγειρίτσα «ακριβώς σαν τη δική της».
Εξ απαλών ονύχων αυτή η διάσταση απόψεων. Και εξ απαλών ονύχων τα είχε ρυθμίσει όλα στο μυαλό της, ολόκληρη την πορεία μου. Θα γινόμουν μπαλαρίνα, που εκείνη δεν την άφησε ο μπαμπάς της να γίνει. Ένα θέμα δεν είχε λυθεί μόνο πριν τελειώσω την τρίτη δημοτικού: Μπολσόι ή Κόβεντ Γκάρντεν; Για Φολί Μπερζέρ, δυστυχώς δεν το συζητούσαμε. Ήταν και αυτό το «τι θα πει ο κόσμος;» Ό,τι ήθελε θα έλεγε ο κόσμος ανάλογα με την καλή ή κακή του διάθεση και τα δικά του προβλήματα και ελλείψεις, αλλά θα περνούσαν χρόνια μέχρι να το μάθω αυτό. Τρεις φορές την εβδομάδα λοιπόν: παπουτσάκια, κορμάκια και ποζισιόν. Και ταξίματα: αν τα πας καλά και στο σχολείο, και στο μπαλέτο, και… το Σάββατο θα πάμε να πάρουμε εκείνο το βιβλιαράκι που σου αρέσει. Μα δεν έβλεπε που προτιμούσα κάτι πιο…καθιστικό; Γύρω στα 12 τέρμα. «Δεν θέλω!» και «Επειδή δεν σε άφησαν εσένα, θα την πληρώσω εγώ». Το κατάλαβε.
Εκείνο που εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει ήταν η απέχθειά μου προς το κομμωτήριο. Αυτό το «πάμε να κόψουμε τα μαλλιά μας» μου προκαλούσε πανικό. Τα υπόλοιπα κοριτσάκια με μαλλιά ως τη μέση και κοτσίδες και εγώ κοντά. Αγορίστικα θα έλεγα, αν δεν φρόντιζε να υπάρχει πάντα μια «θηλυκή νότα», την οποία εγώ βεβαίως ούτε ήθελα να αντιληφθώ. «Έτσι θα δυναμώσουν τα μαλλιά σου», «θα φαίνεται το προσωπάκι σου». Ραπουνζέλ κόντεψα να γίνω ως ενήλικη. Και ακόμα και τώρα κοιτάω με τρόμο τον κομμωτή που ετοιμάζεται να κόψει την πολύτιμη «ψαλίδα» μου. Ευτυχώς που δεν έκανα κόρη γιατί ως το πάτωμα θα έφταναν οι μπούκλες της (φυσικά και θα είχε μπούκλες αφού έχω εγώ). Και μάλλον το κοριτσάκι θα ονειρευόταν πιο κοντά μαλλιά.
Για το αγοράκι μου, με όλα αυτά στο κεφάλι, μου αρέσει να πιστεύω πως δεν έκανα συγκεκριμένα σχέδια. Κι όμως, κατά βάθος, αγχωνόμουν όπως όλες αυτές οι μαμάδες που βλέπω να ψάχνουν το νηπιαγωγείο που εξασφαλίζει πρόσληψη στη ΝΑSΑ. Είπαμε «μάνα είναι μόνο μία». Όμως να θυμόμαστε και τα δικά μας. Όχι, βέβαια, για να φορτωνόμαστε ενοχές. Διότι τελικά πολύ ωραίο είναι η πιο δυσάρεστη παιδική σου ανάμνηση να είναι κάτι παρατημένες πουέντ και μερικές τρίχες.