Παρασκευή πρωί. Σχεδόν έχω φτάσει στο γραφείο. Έχω αρχίσει ήδη να σκέφτομαι εκκρεμότητες, λογαριασμούς, συζητήσεις, τηλεφωνήματα… Καλημερίζω την κυρία Βάσω στο μανάβικο της γειτονιάς και ξαφνικά με τυλίγει μια γνώριμη μυρωδιά που πατά το pause του μυαλού μου αλλά και το rewind. Μια μυρωδιά που με γυρνά χρόνια πίσω. Φράουλες! Λέξεις και εικόνες! Κόκκινο, ζουμερό, καλοκαίρι, γρανίτα στον καλοκαιρινό κινηματογράφο, τα κίτρινα σαμπό μου με τη φράουλα στη μέση, οι φράουλες με ζάχαρη στην αυλή της γιαγιάς, οι λεκέδες από τον χυμό τους στο καινούργιο άσπρο μακό μπλουζάκι, χέρια που κολλάνε, παγωτό χωνάκι, τσικλόφουσκα, το μαγιό με τις φράουλες… Έχω φτάσει στην επόμενη γωνία. Γυρνάω πίσω σαν υπνωτισμένη… Ζητάω από την κυρία Βάσω να μου δώσει φράουλες για να φτιάξω μαρμελάδα.
Δεν έχω φτιάξει ποτέ μαρμελάδα. Αλλά αυτήν τη στιγμή το έχω ανάγκη. Θέλω το σαββατιάτικο πρωινό μου να έχει άρωμα φράουλας, να ακούσω τον ήχο του κόκκινου πολτού καθώς κοχλάζει στην κατσαρόλα, να την απλώσω ζεστή πάνω σε μια φέτα φρέσκο ψωμί και να την ακουμπήσω δίπλα στο τσάι και το βιβλίο μου… Κι όταν κρυώσει να την κλείσω σε βαζάκια μαζί με όλες τις παιδικές μου αναμνήσεις και να την προσφέρω στ’  ανίψια μου, στα παιδάκια των αγαπημένων μου φίλων για να γλυκαίνουν τα πρώτα καλοκαιρινά πρωινά τους, τα απογεύματα των διακοπών τους με την ευχή και την ελπίδα, σαν μεγαλώσουν, να έχουν πολλές ζουμερές, χρωματιστές, αρωματισμένες αναμνήσεις για να κλείσουν στα δικά τους βαζάκια…