Οι διακοπές τελείωσαν. Το άρθρο αυτό θέλω να το γράψω πολύ καιρό τώρα, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα ούτε να χαλάσω (ξανά) τη δική μου διάθεση, αλλά ούτε και τη δική σας. Γιατί το καλοκαίρι πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα χαλάρωση, καλή διάθεση και ένα μόνιμο χαμόγελο.
Τώρα όμως που οι διακοπές τελείωσαν, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια καλοκαιρινή ιστορία με ωραίο τέλος, αλλά με κακή αρχή και με κακή μέση, μια ιστορία για το τι σημαίνει κράτος, σύστημα, επαγγελματισμός και κυρίως τι σημαίνει άνθρωπος.
Στα μέσα του Ιούλη, ο ένας από τους δίδυμους γιους μου παρουσίασε πολύ έντονους, σχεδόν ανυπόφορους, πόνους στην κοιλιά που, αφού δεν περνούσαν μετά από ένα 24ωρο, μας οδήγησαν, λίγο πριν φύγουμε για τις διακοπές μας, στο νοσοκομείο. Μετά από εξετάσεις και υπερηχογράφημα διαπιστώσαμε ότι είχε μεσεντέρια λεμφαδενίτιδα, μια φλεγμονή των μεσεντέριων λεμφαδένων, που οφείλεται σε κάποια ιογενή λοίμωξη. Το μόνο, όπως μας είπαν οι γιατροί, που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν υπομονή και πολύ προσεκτική διατροφή και σιγά σιγά θα υποχωρούσε η φλεγμονή και άρα και οι πόνοι.
Πράγματι από την επόμενη κιόλας μέρα το παιδί αισθανόταν σιγά σιγά καλύτερα. Έτσι μετά από τέσσερις μέρες και αφού πια την προηγούμενη της αναχώρησής μας δεν πονούσε καθόλου, αποφασίσαμε την τελευταία πραγματικά στιγμή να μην ακυρώσουμε τις διακοπές μας στην Πάρο.
Η πρώτη μέρα κύλησε πολύ ήρεμα και ευχάριστα και πραγματικά σχεδόν έβγαλα από το μυαλό μου την περιπέτεια που είχαμε και επικεντρώθηκα στο πόσο μεγάλη ανάγκη είχα να κάνω διακοπές! Όμως, κατά τη διάρκεια της νύχτας, το αγόρι μου άρχισε να πονάει ξανά πάρα πολύ. Ο πόνος όλο και χειροτέρευε, ξεπερνώνας κάθε προηγούμενη φορά που το παιδί είχε τέτοια κρίση. Έπρεπε να τον πάω στο νοσοκομείο. Η ώρα ήταν 3.00 π.μ. Ξύπνησα τη φίλη που μας φιλοξενούσε για να την ενημερώσω ότι θα αφήσω τα άλλα δύο παιδιά στο σπίτι και έφυγα για το νοσοκομείο.
Στην Πάρο είχα να πάω πολλά χρόνια, δεν θυμόμουν πολλά και δεν είχα προλάβει ακόμη να προσανατολιστώ (καλά καλά δεν θυμόμουν που μέναμε). Έβαλα το GPS και μετά από λίγο ήμασταν στο Κέντρο Υγείας Πάρου. Έλα όμως που δεν μας άνοιγε κανείς… Ένα νοσοκομείο με τρεις-τέσσερις πόρτες κλειδωμένες. Εγώ αγκαλιά με ένα οκτάχρονο παιδί που ούρλιαζε, να πηγαίνω γύρω γύρω, να χτυπάω πόρτες και κουδούνια και να φωνάζω. ΚΑΝΕΙΣ…
Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο να φύγουμε χωρίς να ξέρω πραγματικά τι να κάνω και προσπαθώντας να παρηγορήσω το παιδί μου ότι όλα είναι καλά και σε λίγο θα τον δει κάποιος γιατρός. Όπως οδηγούσα πρόσεξα μια ταμπέλα με το τηλέφωνο του ιατρείου ενός Γαστρεντερολόγου και τηλεφώνησα… Μια γυναίκα που κοιμόταν (προφανώς) μου είπε ότι ο άντρας της, ο γιατρός, βρίσκεται στην Αθήνα. Μου είπε να επιμείνω πάλι στο Κέντρο Υγείας και κάποιος θα μου ανοίξει, γιατί είναι σίγουρα μέσα. Αυτό έκανα… Γύρισα πίσω και επέμεινα. Και μου άνοιξε μια γυναίκα, νοσηλεύτρια, αγέλαστη και ανέκφραστη που μάλλον κοιμόταν, ενώ είχε βάρδια!
Μετά από λίγο ήρθε και ο γιατρός που εφημέρευε, αφού τον πήρε τηλέφωνο να ξυπνήσει και να έρθει… Ένα παιδί που ούρλιαζε από τους πόνους και πλέον φοβόταν πολύ, μια μαμά που προσπαθούσε να το ηρεμήσει, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, μια ψυχρή νοσηλεύτρια, ελαφρώς ενοχλημένη που την ξυπνήσαμε και ένας γιατρός που έκανε το αγροτικό του, που δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι μπορεί να συμβαίνει και ουσιαστικά, μετά από μια τυπική εξέταση, μου επιβεβαίωνε αυτά που του έλεγα με βάση το πρόσφατο ιστορικό του παιδιού. Ο συμπαθής κατά τα άλλα γιατρός αυτός δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη για ένα παιδί, όπως μου είπε. Και ποιος ήταν αυτός που θα έπαιρνε την ευθύνη σε αυτό το νοσοκομείο;
Παρακαλούσα να έρθει ένας άλλος γιατρός και να κάνει το παιδί μου υπερηχογράφημα για να δούμε τι γίνεται. Στο νοσοκομείο στην Αθήνα μου είχαν πει ότι αν η μεσεντέρια λεμφαδενίτιδα δεν υποχωρούσε, μπορεί να οδηγούσε σε εγκολεασμό του εντέρου. Σωστό, λάθος δεν ξέρω… Αλλά φοβόμουν. Οι πόνοι ήταν τόσο έντονοι που φοβόμουν και για σκωληκοειδίτιδα. Όλα τα φοβόμουν… Γιατί δεν είμαι γιατρός, είμαι μαμά και έβλεπα το παιδί μου σε αυτή την κατάσταση, να υποφέρει και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να το ανακουφίσω…
Με τα πολλά παρακάλια, ήρθε ένας άλλος γιατρός να εξετάσει το παιδί. Τέρας ψυχραιμίας, στα όρια της αδιαφορίας τολμώ να πω. Δεν λέω, οι γιατροί έχουν δει πολλά, δεν μπορούν να είναι συναισθηματικοί σε κάθε περιστατικό που συναντούν… Μπορούν όμως να είναι άνθρωποι και να σκύβουν πάνω από ένα παιδί που υποφέρει με αγάπη, με συμπάθεια, όπως θες πες το, μπορούν να κάνουν το παιδί να τους εμπιστευτεί και να πιστέψει ότι αυτό από το οποίο υποφέρει σύντομα θα περάσει… Δεν το έκανε. Δεν είχε την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί. Έκανε και αυτός μια τυπική εξέταση, αφού πρώτα κάθισε στην καρέκλα του και ρώτησε για κάποια άλλα περιστατικά της προηγούμενης ημέρας. Συμπέρασμα δεν βγάλαμε.“Να περιμένουμε το πρωί και να δούμε μήπως πάρετε το αεροπλάνο να πάτε στην Αθήνα”, μου είπε…
Οι γιατροί έφυγαν, πήγαν να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Υπερηχογράφημα δεν κάναμε, γιατί ο γιατρός που θα το έκανε θα ερχόταν την άλλη μέρα στις 9.00 π.μ.. “Δεν μπορούμε να τον ξυπνήσουμε νωρίτερα, δεν εφημερεύει”, μου είπε ο γιατρός πριν φύγει! Η ώρα ήταν 5.00 π.μ. Ο πόνος δεν περνούσε, το παιδί έκλαιγε με αναφιλητά και με παρακαλούσε να του κρατάω συνεχώς την κοιλιά. Είχε φοβηθεί, μόνο όταν τον ακουμπούσα αισθανόταν ασφάλεια. Η αδιάφορη νοσηλεύτρια μας είπε να μην πάμε στο σπίτι, να παραμείνουμε στο νοσοκομείο, για να είμαστε “σε ένα ασφαλές περιβάλλον”, σε αυτό δηλαδή που δεν μπορούσαν να κάνουν απολύτως τίποτα για να ηρεμήσει το παιδί και να αισθανθεί καλύτερα. Το παιδί βρισκόταν όλη αυτή την ώρα στο κρεβάτι ενός εξεταστηρίου της κακιάς ώρας, τόσο στενό που όπως πεταγόταν από τους πόνους, κινδύνεψε αρκετές φορές να πέσει κάτω.
Μας πήγε τελικά σε ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι. Δεν άλλαξε τίποτα, οι πόνοι γίνονταν όλο και πιο έντονοι, η νοσηλεύτρια για ακόμη μια φορά αρνήθηκε να φωνάξει τον γιατρό για τον υπέρηχο πριν τις 9.00 το πρωί.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω το παιδί και να φύγω. Το έβαλα στο αυτοκίνητο, τον πήρε για λίγο ο ύπνος, έκανα βόλτες και ευχόμουν να μην ξυπνήσει από τους πόνους. Πέρασε λίγη ώρα, κατάφερα να κάνω μια στάση στο σπίτι, για να σιγουρευτώ ότι τα άλλα μου παιδιά είναι καλά. Πάλι τα ίδια. Έντονοι πόνοι και το παιδί μου να με παρακαλάει να το βοηθήσω. 7.00 π.μ. Ξανά πίσω στο Κέντρο Υγείας. Η ίδια κατάσταση… Αρχίζω να θολώνω από τα νεύρα μου. Πετυχαίνω την ίδια νοσηλεύτρια σε αλλαγή βάρδιας. Της μιλάω, αλλά έχει ήδη βάλει τα πολιτικά της ρούχα. Δεν την νοιάζει καν αυτό που της λέω. Η νοσηλεύτρια της πρωινής βάρδιας με ενημερώνει πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι άμεσα και πως μπορώ να απευθυνθώ σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο. Ελληνικό σύστημα υγείας… Αυτό που εσύ και εγώ πληρώνουμε για ώρα ανάγκης!
Με μια γρήγορη αναζήτηση στο google βλέπω πως πολύ κοντά μας υπάρχει ένα ιδιωτικό κέντρο, το Ιατρικό Πάρου. Πέρνω το παιδί και φεύγω. Για καλή μας τύχη είναι ανοιχτό. Νομίζω ότι ποτέ δεν θα ξεχάσω το συναίσθημα που μου δημιούργησε ο χώρος αυτός. Ασφάλεια… Μπήκαμε μέσα σε ένα πεντακάθαρο, φιλικό χώρο και αφού ενημέρωσα για το περιστατικό, μου είπαν πως ο γιατρός θα μας δεχτεί πολύ σύντομα. Στα πέντε μόλις λεπτά που περιμέναμε, μια γυναίκα που εργαζόταν εκεί έσκυψε πάνω από το παιδί και το χάιδευε, λέγοντάς του ότι σε λίγη ώρα θα είναι μια χαρά.
Ο γιατρός ήρθε πολύ γρήγορα. Εξέτασε το παιδί και μας είπε πως δεν είχε αλλάξει κάτι από την αρχική διάγνωση, αλλά υπήρξε κάποια επιδείνωση και το παιδί πονούσε τόσο από τους σπασμούς που έκανε το έντερο. Οι εξετάσεις και το υπερηχογράφημα που έγιναν αμέσως επιβεβαίωσαν τα παραπάνω, και ο γιατρός μου είπε πως το σημαντικό ήταν να ηρεμήσει το παιδί και να σταματήσει να πονάει. Μεταφερθήκαμε σε ένα δωμάτιο, του έβαλαν ορό και κάποια σπασμολυτικά φάρμακα. Μέσα στην επόμενη μισή ώρα το παιδί είχε ηρεμήσει και κοιμόταν. Πεταγόταν κάποιες φορές στον ύπνο του και μου ζητούσε να τον κρατάω, νομίζω περισσότερο φοβόταν, παρά πονούσε. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη όλη η ταλαιπωρία της προηγούμενης νύχτας.
Μείναμε τέσσερις ώρες στο Ιατρικό Κέντρο. Δεν ξέρω αν σταμάτησα να κλαίω κατά τη διάρκεια αυτή. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Μάλλον ξέσπασα από όλη την ένταση των προηγούμενων ωρών. Η γυναίκα που συναντήσαμε μόλις μπήκαμε, μου έφερε ζεστό καφέ και με παρακάλεσε να ηρεμήσω. Το ίδιο και ο γιατρός. “Το παιδί κοιμάται, θέλετε να πάτε να δείτε τα άλλα σας παιδιά στο σπίτι και να έρθετε πάλι πίσω;”, με ρώτησε. “Θα βρίσκομαι εγώ εδώ για οτιδήποτε χρειαστεί, αν και σας διαβεβαιώ ότι το παιδί είναι καλά”. Δεν έφυγα, γιατί είχα μιλήσει με τη φίλη μου στο σπίτι και τα παιδιά ήταν μια χαρά. Δεν μπορούσα να τον αφήσω. Όταν μετά από κάποιες ώρες η φαρμακευτική αγωγή τελείωσε και το παιδί ξύπνησε, ξεκινήσαμε για το σπίτι. Πολύ προσεκτική και αυστηρή διατροφή και αρκετές μέρες και κάποια φάρμακα, ήταν η αγωγή που έδωσε ο γιατρός. Αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στην περιπέτεια της προηγούμενης νύχτας.
Το ίδιο απόγευμα, στη βεράντα του σπιτιού που μέναμε, κοιτούσα την απέραντη θέα και ένοιωθα το καλοκαιρινό αεράκι να με χτυπάει μαλακά στο πρόσωπο. Αισθάνθηκα ότι όλα αυτά είχαν συμβεί σε κάποιον άλλον και εγώ ήμουν όλη την ώρα εκεί, στη βεράντα, σε καλοκαιρινές διακοπές. Έριξα μια ματιά στο κοιμισμένο αγόρι στον καναπέ. Κοιμόταν σχεδόν όλη την ημέρα. Ήταν εξαντλημένος. Αλλά ήταν καλά…. Σε μένα είχαν συμβεί… και σε αυτόν. Κυρίως σε αυτόν που πονούσε και υπέφερε. Αλλά είχε πια περάσει.
Οι διακοπές βρήκαν πάλι τον ρυθμό τους και αφήσαμε τη δύσκολη αυτή νύχτα πίσω μας. Ο απόηχος των διακοπών μας ήταν όμορφος. Περάσαμε ωραία, πολύ ωραία, χαλαρώσαμε, γελάσαμε, διασκεδάσαμε. Και εμείς και τα παιδιά. Τις τελευταίες μέρες ήρθε στο νησί και ο μπαμπάς μας και περάσαμε ακόμη καλύτερα!
Είχα ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο, γιατί μέσα από αυτή την εμπειρία κατάλαβα στην πράξη πως σε αυτή την όμορφη, αλλά ταλαιπωρημένη χώρα που ζούμε, αν βρεθείς σε ανάγκη και δεν έχεις γνωστό, μέσον ή λεφτά την έβαψες…. Και κάτι άλλο… Κατάλαβα την αξία και το μεγαλείο της ανθρωπιάς. Δεν μου αρέσει να γενικοποιώ καταστάσεις. Προφανώς και δεν είναι όλοι οι γιατροί ίδιοι. Είμαι σίγουρη πως η γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, το αβέβαιο μέλλον και το ταλαιπωρημένο σύστημα υγείας δεν βοηθάει τους ίδιους τους γιατρούς να συμπεριφέρονται με τον πιο επαγγελματικό τρόπο. Όμως μιλάμε στα αλήθεια για ένα οποιοδήποτε επάγγελμα; Δεν νομίζω…
Η Εύη Σταθάτου είναι η δημιουργός του site www.mytwins.gr, στο οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το παρόν κείμενο. Είναι μαμά 3 αγοριών, εκ των οποίων τα δυο μεγαλύτερα είναι… δίδυμα! Ακολουθήστε την στο instagram και στο twitter και μοιραστείτε κι εσείς τις δικές σας δίδυμες ιστορίες στο info@mytwins.gr.
