Κυρία Πατώκου: Αγαπητό κορίτσι, σου γράφω επειδή εσύ γράφεις, και αυτήν τη φορά θέλω να γράψεις κάτι για μένα.
Μόλις γύρισα από το γυμναστήριο της γειτονιάς μου, όπου προσπαθώ να κάνω κοιλιακούς, αλλά το μόνο που καταφέρνω προς το παρόν είναι να τρώω περισσότερο και να κάνω κοιλιά. Τέλος πάντων. Τελείωσα, που λες, κουτσά-στραβά το πρόγραμμα μου και μετά μπήκα κάθιδρη στην καμπίνα όπου αλλάζουμε να αλλάξω. Εκεί ήταν δύο άλλες κυρίες γύρω στα 40 και μιλούσαν. Φίλες ήταν. Σε λίγο κατάλαβα πως ήταν και συμμαθήτριες από το δημοτικό και μιλούσαν για τη δασκάλα τους στην τρίτη δημοτικού, την κυρία Αριάδνη. Ωτακούστρια δεν είμαι, αλλά αναγκαστικά έγινα. Κι ενώ μπήκα στο γυμναστήριο συγχυσμένη, βγαίνοντας χαμογελούσα σαν χαζή κι έτρεξα σπίτι μου να σου γράψω για την κυρία Αριάδνη.
Αυτή λοιπόν δεν ήταν δασκάλα, ήταν φύλακας άγγελος. Κάθε πρωί καλημέριζε τα παιδιά μ’ ένα φιλί στα μαλλιά, ΠΑΝΤΑ! Ύστερα τους έλεγε τι τυχερά είναι που έχουν σχολείο και θρανίο και μολύβια και να προσευχηθούν για δυο λεπτά για όλα τα παιδάκια που δεν έχουν τίποτα εκτός από σκέτο χώμα. Μετά κάνανε τα μαθήματα, αλλά ποτέ δεν τους φώναζε, μόνο τους έλεγε ότι είναι φυσικό να μην τα ξέρουν όλα, εδώ ήρθανε να τα μάθουνε και να μην ανησυχούν γιατί θα τα μάθουνε. Κάθε Παρασκευή τους έκανε ένα μίνι πάρτι. Έφερνε μουσική και τυρόπιτα ταψιού απ’ το σπίτι της. Και το καλύτερο; Έπιανε ένα ένα παιδί χωριστά και του έλεγε στο αυτί ότι έχει ειδικά ταλέντα και είναι πολύ ξεχωριστό και να μην ανησυχεί γιατί θα τον βρει τον δρόμο του. Έτσι όλα τα παιδιά κι ένα ένα χωριστά ένιωθαν πολύ σπέσιαλ και ευλογημένα.
Μέχρι που μια μέρα ένα βλαμμένο είπε δυνατά ότι η κυρία Αριάδνη σε όλους λέει ότι είναι ευλογημένοι με σπέσιαλ ταλέντα, άρα λέει ψέματα. Μερικά παιδιά τότε άρχισαν να κλαίνε. Μερικά άλλα άρχισαν να κυνηγάνε αυτόν τον βλάκα. Έγινε φασαρία, ήρθε ο διευθυντής του σχολείου, ρώτησε και έμαθε τι έγινε. Απ’ ό,τι μάθανε οι κυρίες χρόνια μετά, ο διευθυντής έθαψε την κυρία Αριάδνη στον επιθεωρητή και δεν πήρε προαγωγή γιατί, λέει, χρησιμοποιούσε αντιπαιδαγωγικές μεθόδους. Η κυρία Αριάδνη αναγκάστηκε να δώσει εξηγήσεις ενώπιον όλων των άλλων δασκάλων για το ζήτημα. Μετά αρρώστησε, έπαθε σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι μαθητές της και οι μαθήτριές της υποψιάστηκαν ότι το έπαθε γιατί ο κόσμος αυτός ήταν πολύ σκληρός για τη μαλακή σαν πούπουλο κυρία Αριάδνη. Πήρε πρόωρη σύνταξη και τη χάσανε. Δεν την ξεχάσανε όμως. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει κάποια που τον καλημέριζε με ένα φιλί στα μαλλιά.
Μετά από τριάντα τόσα χρόνια η μία κυρία συνάντησε την κυρία Αριάδνη, πολύ ηλικιωμένη πια και στο αναπηρικό καροτσάκι, αλλά με το ίδιο χαμόγελο στα χείλη. Ψώνιζε στο σούπερ μάρκετ τυριά. Τη γνώρισε αμέσως. «Κυρία Αριάδνη, τι κάνετε εδώ;» της είπε έκπληκτη και συγκινημένη που η δασκάλα-άγγελος εμφανίστηκε από τη ρωγμή του χρόνου μπροστά της. «Αγοράζω τυριά. Θα φτιάξω τη γνωστή τυρόπιτα για το πάρτι της εγγονής μου», είπε η γιαγιούλα. «Πώς σε λένε εσένα, χρυσό μου;» «Αγγελοπούλου», ψέλλισε η κυρία. «Και, δόξα τω Θεώ, σας συναντάω. Έφαγα τη γη να σας ψάχνω όταν φύγατε από το σχολείο. Λοιπόν, εκ μέρους όλων μας, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ευχαριστώ που ζείτε ανάμεσά μας, ευχαριστώ που μας αγαπήσατε, ευχαριστώ που μας διαβεβαιώσατε ότι είχαμε σούπερ δυνάμεις που δεν τις ξέραμε. Δίκιο είχατε, είχαμε: εσάς!»
Ζήλεψα, κορίτσι. Η δασκάλα η δικιά μου χώριζε με τον άντρα της και μας είχε στην μπούκα. Νευρίαζε με τις βλακείες μας, νευρίαζε όταν δεν ξέραμε πόσο κάνουν δύο και δύο, μας έλεγε ότι αν δεν βάλουμε μυαλό θα πεινάσουμε. Ε, λοιπόν, θέλω να της πω ότι δεν πεινάσαμε παρά μόνο από αγάπη και τρυφερότητα ενώ οι μαθητές της κυρίας Αριάδνης έχουν ακόμα αποθέματα. Μάλλον λόγω εκείνης της μυθικής τυρόπιτας.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κυρία Πατώκου, ξέρω τι λέτε. Τα ίδια κι εγώ. Τυρόπιτα γιοκ. Κριτική άφθονη. Κυρία Αριάδνη, όπου και να ’σαι πάρε, ένα φιλί φτιαγμένο από όλα τα φιλιά στα μαλλιά που έδωσες όταν ήσουν δασκάλα. Θα σου δώσει σούπερ δυνάμεις, σ’ το υπογράφω.
