ΤΟ Σάββατο που μας πέρασε είχαμε πάει οικογενειακά στη θάλασσα.
Φεύγοντας πλέον και αφού ντυθήκαμε όλοι, συνειδητοποιώ πως μας έλειπε το ένα από τα δύο νεροπίστολα και δε θα άντεχα την γκρίνια του να έχουμε μόνο ένα νεροπίστολο και -το κυριότερο- ποιανού θα ήταν αυτό. Σκεφτόμενος τους τσακωμούς των αγοριών για το μοναδικό νεροπίστολο, ευτυχώς κοιτάζω και το βλέπω λίγο μακρύτερα, εκεί που έσκαγε το κυματάκι. Όπως σηκώνομαι και προχωρώ, πιάνει το μάτι μου τυχαία μια μπάλα που ξέφυγε από τα χεράκια μιας παρέας τεσσάρων πιτσιρικάδων και έπεσε στη θάλασσα. Ένα μικρός μπαίνει για να την πιάσει. Τον παρακολουθώ. Την αρπάζει ενώ το νερό του είναι στο στήθος. Γυρνάει να επιστρέψει και το νερό του είναι στο λαιμό. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο, εξαφανίζεται. Ένα απαλό κυματάκι τον σκέπασε και το παιδάκι έμεινε από κάτω, βυθίζοντας τα χέρια του ασυναίσθητα για να σπρώξει το νερό να σηκωθεί. Απόλυτη ησυχία. Η μπαλίτσα επιτέλους ελεύθερη, συνέχισε ξανά την πορεία της προς το άγνωστο. Τα άλλα τρία παιδάκια συνέχιζαν να παίζουν με κουβαδάκια και πετρούλες. Οι γονείς τους -δύο ζευγάρια- ήταν κοντά, στα τέσσερα περίπου μέτρα και έπιναν τον καφέ τους. Σηκώθηκαν έντρομοι όταν με είδαν με βρεγμένα ρούχα να βγαίνω από τη θάλασσα κρατώντας αγκαλιά τον σοκαρισμένο μικρό.
Είναι η τρίτη φορά που μου συμβαίνει κάτι αντίστοιχο, ευτυχώς και αυτή με αίσιο τέλος. Την πρώτη φορά ήταν η βαφτιστήρα μου που σκόνταψε και έπεσε με το πρόσωπο στην άκρη της παραλίας, σε πέντε εκατοστά νερό. Την κοιτούσαμε με τον πατέρα της και περιμέναμε να σηκωθεί. Δεν σηκωνόταν. Το παιδάκι πνιγόταν με καλυμμένο μόνο το πρόσωπο από νερό. Δεν φώναζε, ούτε κούναγε χέρια-πόδια, όπως βλέπουμε στην τηλεόραση. Όσοι λοιπόν πηγαίνετε με μικρά παιδιά στις θάλασσες, μην παρασύρεστε. Όσο πιθανό είναι να τα σώσει η Πάμελα Άντερσον, άλλο τόσο είναι να κουνάνε τα χέρια και να φωνάζουν “βοήθεια” την ώρα που πνίγονται. Ό,τι κι αν κάνετε, ένα μάτι πάντα στα παιδιά σας.
Σημείωση: Εννοείται πως μάζεψα ΚΑΙ την μπάλα του πιτσιρικά ΚΑΙ το νεροπίστολο των δικών μου. Διαφορετικά ακόμα θα άκουγα την γκρίνια ΟΛΟΝΩΝ τους…
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο dorosantoniadis.com.
