Γιατί τις αμυγδαλιές τις λένε και αμυγδαλές; Δεν μπορούσε το παιδικό μου μυαλό να το καταλάβει. Κι επειδή ποτέ δεν ρωτούσα, περίμενα να το μάθω από μόνη μου. Ώσπου, ήθελα δεν ήθελα, το κατάλαβα… Γιατί έναν χειμώνα του ’80 χρειάστηκε να τις βγάλω.
«Μάρω μου», μου λένε, «θα βγάλουμε τις αμυγδαλίτσες σου για να μην πονάει πια ο λαιμός σου». Πλάκα κάνουν, σκέφτηκα. Έχουν φυτρώσει αμυγδαλίτσες στον λαιμό μου; Μα πώς; Μήπως επειδή έτρωγα αμύγδαλα; Μήπως φταίνε οι πολλές σοκολάτες αμυγδάλου; Και καλά, όταν ανοίγω το στόμα μου στον καθρέφτη γιατί δεν φαίνονται; Ίσως είναι μικρές ακόμα, σκέφτηκα. Φαντάσου όμως να μεγαλώσουν! Θα βγαίνουν τα κλαριά από το στόμα μου! Αμ, γι’ αυτό με πόναγε ο λαιμός μου. Με έγδερναν τα κλαριά.
Και μπήκα στο νοσοκομείο. Και βγήκα από το χειρουργείο και μου λένε «θέλεις παγωτό; Κάνει καλό. Θέλεις κρέμα ή φράουλα;» «Κρέμα, κρέμα» λέω. Ώρα είναι τώρα να ’χουμε άλλα, να μου φυτρώσουν και τίποτε φραουλιές!
Παγωτό δεν έφαγα ποτέ. Πονούσε ο λαιμός μου πολύ. Αλλά πέρασε ο χειμώνας, πέρασε κι ο πόνος…
Κι έτσι μεγάλωσα χωρίς αμυγδαλίτσες στον λαιμό μου…
Έλα, όμως, που χτες, για άλλη μια χρονιά, ξύπνησα με δύο αμυγδαλίτσες… στο παράθυρό μου. Φουντωτές, καμαρωτές, έτοιμες να σκάσουν απ’ τα πολλά ανθάκια!
Και τότε σκέφτηκα ότι ο χειμώνας θα μπαίνει πάντα με πρησμένες αμυγδαλές και θα βγαίνει πάντα με ανθισμένες αμυγδαλιές. Κι αυτή η χαρά που νιώθω κάθε χρόνο όταν τις βλέπω ούτε περιγράφεται… ούτε χειρουργείται.
Γιατί ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει… η ψυχή μου θα ανθίσει!
(αφιερωμένο)