Σάββατο πρωί στην παραλία. «Στρώνουμε» πετσέτα πάνω στην άμμο, κουβαδάκια δίπλα στη θάλασσα, φρούτα κάτω απ’ την ομπρέλα. Φοράμε μαγιό, καπέλα, αντηλιακό και την πιο μεγάλη μας χαρά, «γιατί σήμερα, μαμά, θα χτίσουμε πολλά κάστρα στην άμμο και θα φύγουμε όταν ο ήλιος πάει να κοιμηθεί». Σε λίγο κάνουμε τον πρώτο μας φίλο. Κι ύστερα τον δεύτερο, και τον τρίτο. Και πιο μετά ένα μελίσσι από χαρούμενες παιδικές φωνές. Και αργότερα έρχεται εκείνη. Η σαραντάχρονη «τσούχτρα» που βρίσκει ξαπλώστρα δίπλα μας. Πετάει τσόκαρο στην άμμο, την κυτταρίτιδά της σε κοινή θέα, ένα «εδώ, μωρό μου» στο εικοσάχρονο boyfriend της, και πολλά βλοσυρά βλέμματα στα μικρά. Όσο η ώρα περνά τόσο η αλλεργία της φουντώνει. Δεν μπορεί, λέει, τα παιδιά, ιδίως τα ελληνάκια, που κάνουν τόση φασαρία. Ούτε τους γονείς τους μπορεί που τα ’χουν κάνει τέτοια κακομαθημένα κωλόπαιδα. Τα γερμανάκια και τα σουηδάκια, λέει, είναι τα μόνα υποφερτά παιδιά. Κάθονται με το βιβλίο τους σαν μεγάλοι στις ξαπλώστρες κι όταν αποφασίσουν να παίξουν το πράττουν αθόρυβα! Μιλάει ακατάπαυστα και οργισμένα, τόσο που ο νεαρός φίλος της τής κάνει νόημα να σταματήσει. Δεν σταματά. Η κάψα της προ-εμμηνοπαυσιακής σαραντάρας γίνεται καύσωνας που λιώνει γύρω της τα πάντα, πόσο μάλλον τον αυτοσεβασμό της. Κάθε τόσο «δικαιώνει» τον Ηρώδη για τη σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ και «συγχαίρει» την πάρτη της για την απόφασή της να μην κάνει παιδιά: «Μα σε τσαντίρια μεγαλώνουν τα σκατόπαιδα και φωνάζουν έτσι; Έλεος! Γι’ αυτό δεν ήθελα ποτέ να γίνω μάνα. Γι’ αυτό δεν μπορούσα ποτέ τα παιδιά…»
Τις έχω ξανακούσει αυτές τις απόψεις. Υπάρχουν στο κύτταρο της κάθε κακομοίρας που χωρίς λόγο και αιτία μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι είναι κάτι το ξεχωριστό. Τις γνωρίζω αυτές τις γυναίκες. Εαυτούληδες, αδικαίωτες, πνιγμένες μέσα σε αποστειρωμένα σπίτια, αποστειρωμένους έρωτες, αποστειρωμένες ζωές. Ράτσα δεύτερη, χαμηλή, ανύπαρκτη, ρυπαρή. Το να μη θέλεις ένα παιδί είναι δικαίωμά σου. Το να σιχαίνεσαι όμως τα παιδιά είναι αρρώστια σου και μάλιστα ανίατη. Οι γυναίκες-«τσούχτρες» είναι αρκετές και εξορμούν κάθε καλοκαίρι ιδίως σε παραλίες γεμάτες από παιδιά, διότι αυτό ακριβώς που ασυνείδητα επιζητούν δεν είναι η απομόνωση αλλά η αυτοδικαίωση. Βρίζοντας τα παιδιά των άλλων προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αρρωστημένη ψυχοσύνθεσή τους που τις κάνει ανίκανες να αγαπήσουν ό,τι πιο όμορφο υπάρχει σ’ αυτήν τη ζωή: τα παιδιά. Είναι μάταιο να ανταπαντήσεις στα λεγόμενά τους και πέρα για πέρα ανώφελο να τους ζητήσεις εξηγήσεις. Άσχημη παιδική ηλικία; Κακά γονεϊκά πρότυπα; Λάθος ερωτικές σχέσεις; Κανείς ειδικός μέχρι σήμερα δεν έχει αποφανθεί συγκεκριμένα για το τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μία γυναίκα τόσο κακιά και κατ’ επέκταση τόσο δυστυχισμένη.
Η ώρα περνά κι εκείνη συνεχίζει να επιτίθεται στα παιδιά άλλοτε με χαρακτηρισμούς κι άλλοτε μ’ ένα εκνευριστικό «τς, τς, τς». Όχι. Δεν την ενοχλεί ούτε ο θόρυβος από τις ρακέτες, ούτε η μουσική από το διπλανό μπαρ, ούτε ο ήχος των κινητών, ούτε τίποτε. Την ενοχλούν μόνο «τα κωλόπαιδα που δεν λένε να το βουλώσουν…» Μετά το πέμπτο Mochito, που της «σερβίρει» ο εραστής-δούλος της, επιτέλους ηρεμεί. Και γλαρώνει. Κι αποκοιμιέται. Κι ονειρεύεται. Για να ξυπνήσει σε λίγο ως σύγχρονος Ηρώδης στη θηλυκή εκδοχή του. Τα «σκατόπαιδα» παίζουν μπουγέλα όταν κατά λάθος ένα από αυτά ξεφεύγει από την προκαθορισμένη πορεία του και σκάει σαν βόμβα πάνω στο ηλιοκαμένο μούτρο της τσούχτρας. Αυτό ήταν! Σαν να τη χτύπησε κεραυνός, σηκώνεται σε κατάσταση παράνοιας από την ξαπλώστρα βάζοντάς τα αυτήν τη φορά με το δύσμοιρο boyfriend που τόλμησε να τη φέρει σ’ αυτήν τη σκατοπαραλία: «Σου είπα να μην έχει παιδιά! Δεν υπάρχει μια παραλία χωρίς παιδιά; Ένα καλοκαίρι χωρίς παιδιά; Μια χώρα χωρίς παιδιά; Πάμε να φύγουμε αμέσως από εδώ! Μάζεψέ τα όλα! Σε περιμένω στο αυτοκίνητο». Σκουπίζει βιαστικά το πρόσωπό της, πιάνει τα μαλλιά της ψηλά, φοράει τσόκαρο, ρίχνει παρεό στην κυτταρίτιδα και μαύρη πέτρα στη «σκατοπαραλία». Τα παιδιά γελούν, το ίδιο και οι μεγάλοι, το ίδιο και το boyfriend, το ίδιο κι όλοι όσοι συμφωνούν ότι τα καλοκαίρια είναι πάνω απ’ όλα φτιαγμένα για τα παιδιά: για τις φωνές τους, για τις αταξίες τους, για τα μπουγέλα τους, για τις ζαβολιές τους, για τα γέλια τους, για τη ζωή αυτήν που δεν μπορούμε καν να μιμηθούμε.
Σουρουπώνει. Ομπρέλες, μπρατσάκια, βότσαλα, κουβαδάκια και μαγιό, μια μάζα άμορφη μέσα στο μεγάλο μας sac voyage. Φωνούλες σπασμένες από την κούραση, βλέφαρα χαμηλωμένα από τη νύστα, «μια αγκαλιά μόνο, μαμά, μέχρι το αυτοκίνητο γιατί πονάνε τα πόδια μου». Μεγάλη αγκαλιά. Που χωράει πολλά, πάρα πολλά παιδιά. Κι ύστερα ένα βλέμμα στην άδεια από κόσμο παραλία. Κάστρα, «λιμνούλες», πύργοι, χελωνάκια και πολλά, αμέτρητα, άπειρα μικρά πατουσάκια-αποτυπώματα στην άμμο. Πατουσάκια που, σε αντίθεση με τη σαραντάχρονη «τσούχτρα», θ’ αφήσουν τα ίχνη τους στον πλανήτη. Ποιος νοιάζεται όμως για τις «τσούχτρες»; Η ανθρωπότητα είναι βέβαιο ότι μπορεί να κάνει και χωρίς αυτές…
υπερβολικό κείμενο…κι εμείς έχουμε παιδιά αλλα δεν ηδονιζόμαστε βλέποντάς τα να ενοχλούν τον κόσμο γύρω μας, χωρίς ίχνος σεβασμού,που εμείς οι ίδιοι γονείς φροντίσαμε να μην τους μάθουμε τι είναι.Δικαίωμα του καθενός να θέλει να χαλαρώσει όπως αυτός πιστεύει κι όχι να έχει ένα κακομαθημένο να του σκάει μπουγέλα στην μούρη.Όσο για την κάψα της προ-εμμηνοπαυσιακής σαραντάρας……ας μην το σχολιάσω καν!!!
Ελάτε κυρία Ξυδα, παραδεχτείτε το: Πριν από το παιδί σας, δεν υπήρξαν φορές που θέλατε να “πνίξετε” το παιδί που τσιρίζει δίπλα σας στην παραλία, στο εστιατόριο, κλπ κλπ, αλλά μείνατε μόνο στην σκέψη ή άντε, το μοιραστήκατε σιγανόφωνα και με την παρέα σας για να μην βρεθείτε σε δύσκολη θέση; Τι σας ενόχλησε τώρα, το ότι είχε το θάρρος η κυρία τσούχτρα που το έδειξε ανοιχτά; Και τσουβαλιάζετε και όλους εκείνους που πράττουν παρόμοια και σα δε ντρέπονται λίγο, με το τσόκαρο και το τεκνό να τολμούν να δείχνουν την δυσαρέσκειά τους; Χαλαρώστε λίγο, το γεγονός ότι γίνατε μάνα δεν σας δίνει το δικαίωμα να κρίνετε με τέτοιο τρόπο όσους ακολουθούν διαφορετική πορεία από εσάς, ακόμα και αν είναι τσούχτρες από επιλογή…
Όχι… Έχω πεθάνει όλη την εβδομάδα στη δουλειά και όταν πηγαίνω για μια ώρα την εβδομάδα για καφέ ή δύο στη θάλασσα, απαιτώ να με σέβονται όπως σέβομαι κι εγώ. Και το δικό μου παιδί παίζει αλλά αν τρέχει ουρλιαζοντας και πετώντας άμμο και πέτρες λυπάμαι αλλά είναι ενοχλητικό για τον κόσμο και θα βάλω όρια. Στο σπίτι οποίος θέλει ας το αφήνει να τον καραβρεχει με τις νερομπομπες την ώρα που κοιμάται… Σε δημόσια μέρη όχι…
Ομορφο κειμενο αν και νομιζω πως ειναι υπερβολη….προσωπικα δεν μου εχει τυχει να συναντησω καμια τετοια γυναικα….
Όμως θα τολμησω να πω οτι δεν μου άρεσε η περιγραφη με την κυτταριτιδα και ο χαρακτηρισμος 40αρα….λιγο σεξιστικο το βρηκα και εγω…και εντελως ασχετο με το θεμα!!!!
μπραβο πολυ καλα τα εγραψε η κυρια ξυδα γιατι αν η κυρια με τον πιτσιρικα εβρισκε αυτην την παραλια κι ηταν μονο μεγαλοι ανθρωποι δλδ καποιας ηλικιας δεν θα καθοταν γιατι δεν θα ειχε λογο να κανει μοστρα το πιτσιρικα που ειχε και θα εφευγε ενω εκει ειδε τι παιζει και καθισε γιατι? γιατι ειναι κομλεξικη και σου λεει εδω θα τους δειξω τι χανουν οι μανουλες ενω εγω κι αυτες ειναι περιορισμενες η μικρομυαλη κι οσο εβλεπε την αληθινη ευτυχια τοσο η τσουχτρα τρελαινοταν και το μπουγελο μπορει να ηταν καταλαθος αλλα τα παιδια εχουν ενστικτο νομιζω????? κι οσο για εμας τις μαμαδες να ξερερε οτι οταν προκειτε για τα παιδια μας γινομαστε σκυλες .εγω αν ημουν θα την στολιζα γιατι κατι τετοιες το τραβαει το πετσι τους. για αυτο πολυ κυρια ηταν η κυριΑ ξυδα με ΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΝΤΕ ΤΩΡΑ
πολυ σωστα τα εγραψε η φιλη και για την κυταριδα και για ολα γιατι οτα η κυρια πηγε ειδε τι παιζει ας εφευγε αλλα καθισε γιατι ?γιατι ειναι πολυ κομπλεξικη αν ηταν καμια παραλια με τιποτα γεροντακια θα καθοταν οχι φυσικα εκει δεν θα ειχε να κανει μοστρα το γκομενακι για να δουν οι μαμαδες κοιτα τι εχω εγω και κυκλοφορω ενω εσεις σαν μαμαδες δεν μπορειτε .κι οσο εβλεπε την ευτυχια που δινουν τα παιδια τοσο η τσουτρα τρελαινοταν κι επειδη τα παιδια εχουνν ενστικτο δεν νομιζω οτι ηταν τυχαιο το μπουγιελο? και κατι ακομη εμεις οι μαμαδες οταν πανε να χαλασουν την ευτυχια των παιδιων μας γινομαστε σκυλες και τελος. μπραβο παντως κυρια ησουν που συγκρατηθηκες εγω θα την ειχα στολισει κανονικα γιατι οταν εχεις να κανεις με δευτερους πρεπει να συμπεριφερεσαι το ιδιο γιατι αλλη γλωσσα δεν ξερουν .τελος καμια μανα δεν χρησιμοποιει τα παιδια της οπως ειναι αυτη η συγκεκριμενη μανα
και θα πρεπει να την σεβεσαι κυρια Ξυδα, γιατι είχε την ωριμοτητα να παρει αυτη τη δυσκολη αποφαση. και δεν εκανε αυτο που θεωρειται “σωστο” απο την κοινωνια. και τωρα στα σαραντα, μονη, μπορει να αγαπαει τα παιδια, αλλα να θέλει να το “παιξει” γκομενα στο τεκνο, να του δειξει οτι ειναι απελευθερωμενη, για να μην τον φοβισει, για να μην ειναι παλι μόνη της. Μπορει ποτε της να μην βρηκε το καταλληλο συντροφο, μπορει να της εχουν αφαιρεσει τις ωοθηκες, μπορει οντως να είναι η ΚΡΟΥΕΛΛΑ ΝΤΕΒΙΛ που περιγραφεις, μπορει να ειναι ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου, αλλα επρεπε σαν μανα, σαν ανθρωπος, και σα γυναικα ΕΣΥ να φερθεις καλυτερα, και να της δωσεις το ελαφρυντικο της αμφιβολιας.
Πολύ ασχολείσαι βρε Amanda με το θέμα. Μήπως να το κοιτάξεις; Κι εσύ που ήξερες ότι είχε πολλές φορές την ευκαιρία να… γίνει μάνα; Το να αναζητά μία μουρλή σε μία παραλία τον Ηρώδη δεν σε σοκάρει; Το να βρίζει παιδιά δεν σε ενοχλεί; Η Ρομίνα δεν γράφει ότι σώνει και ντε πρέπει να έχεις παιδιά. Λέει πως αν μισείς τα παιδιά με τον τρόπο της κυρίας είσαι ΑΡΡΩΣΤΗ!!! Μπράβο της που μας περιέγραψε τόσο άρτια, τόσο ζωντανά και τόσο χιουμοριστικά την ΑΡΡΩΣΤΗ!!
χρυσα σε ευχαριστώ για το ενδιαφερον σου, με εκανε να συνειδητοποιησω οτι, παντα επαιρνα το μερος των “τρελων”, των “κακών”, και το προτιμώ και ετσι θα συνεχισω. γιατι ο αντιποδας είναι τόσο ονειρικα πλασμενος και ψευτικος. Αυτο στηριζω απο την αρχη των σχολιων μου, ναι μπορει να υπαρχουν τετοιες “κακες” γυναικες, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι υπαρχουν καλυτερες “μανες”. και ξερω οτι έχω πιασει τα δυο ακρα, και ξερω οτι υπαρχουν και καλες μανες, αλλα δεν ξερω ρε παιδι μου εκτιμαω αυτον που ξεκαθαρα τα βρίζει τα παιδια, απο καποιον που με “διπλωματία” και “ψευτικο χαμογελο” τα πλησιαζει, γιατι αν είχες χρύσα μια στάλα μυαλο, αυτους θα φοβοσουν…αργα ή γρηγορα οι “κόλακες” θα δηλητηριασουν το παιδί σου.
Amanda μου, σου υπόσχομαι ότι θα γράψω και γι’ αυτές. Βλέπω ότι έχεις ασχοληθεί με τα παιδιά και έχεις ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθείς. Αν θέλεις επικοινώνησε μαζί μου στο facebook (romina xida0. Καλό σου βράδυ:)
εγιναν μανες, πριν γινουν ανθρωποι πρωτα. και κρινουν ολους τους αλλους, που προσπαθουν να μεγαλωσουν πρωτα τον εαυτο τους, πριν μεγαλωσουν μια αθωα ψυχη. να γινεις μανα ειναι ευκολο, σπαει το προφυλακτικο και δεν παιρνεις το χαπι της επομενης μερας,ή δεν βαζεις καν προφυλακτικο, γιατι εισαι μαγκιτισσα… αλλα να γινεις ανθρωπος ομως? σωστος ανθρωπος και σωστη μητερα, αυτο ειναι μια αλλη ιστορια…..η σαρανταρα βαζω στοιχημα θα ειχε πολλες φορες την ευκαιρια να γινει μανα, αλλα είδε οτι δεν ειναι του χαρακτηρα της και μπραβο της. χιλιες φορες μπραβο.
με αυτο που διαφωνω καθετα ειναι η αγιοποιηση της “μανας”, και η απαξιωση της “τσουχτρας”. υπαρχουν και αναξιες μανες, γραψε για αυτες. μανα, τριανταρα οδηγαει πιωμενη την σταματουν για ελεγχο, και λεει με σπαραγμο για να την λυπηθουνε, “σας παρακαλω πρεπει να γυρισω στο παιδι μου”, το μπουκαλακι το chivas ομως το κατεβασε…αμα σκοτωνε αλλα παιδακια στο δρομο, ουτε που την ενοιαζε…ασε ρε..
Καταπληκτικό κείμενο χωρίς την παραμικρή σεξιστική υπόνοια. Η κυρία Ξύδα απλά περιγράφει την σκύλα που συνάντησε και η οποία έτυχε να είναι σαραντάρα με κυτταρίτιδα. Τόσο απλά!
Συμφωνώ με το άρθρο σε όλα, αλλά δυστυχώς είναι γραμμένο με σεξιστική γλώσσα… (π.χ τι θα πει “σαραντάρα”; Η ηλικία δεν είναι επιθετικός προσδιορισμός. Την “κυτταρίτιδα” επίσης λίγες γυναίκες έχουν την τύχη να την αποφεύγουν. Οι σεξιστικοί χαρακτηρισμοί (δηλαδή η υπόνοια που υπάρχει στο κείμενο ότι μια γυναίκα πρέπει να ζει με συγκεκριμένο τρόπο) αλλοιώνουν την ουσία, στην οποία έχετε δίκιο.
Τώρα βέβαια που το καλοσκέφτομαι ο κόσμος μπορεί και ν’ αλλάξει γιατί το αύριο είναι τα παιδιά μας. Όχι εμείς…
τα παιδια μια χαρα την αντιμετωπισαν της “τσουχτρα” συνεχισαν να παιζουν, αυτο δεν θα πρεπε να κανει και η “μαμα”? να συνεχισει με τη ζωη της αντι να βγαζει φαρμακι γραπτώς? και στην τελική αν την ενοχλουσε τοσο πολυ γιατι δεν ειπε κατι στην ιδια? εγω την παω την σαρανταρα με την κυτταριδα, εκανε το “τσ, τσ, τσ” της ενοχλησης, την στιγμη που την ενοχλησε κατι. η “μαμα” ποσο κομπλεξικη μπορει να είναι?????
Αγαπητή Amanda αν αυτό ήταν το μήνυμα που πήρες από το συγκεκριμένο άρθρο, ότι δηλαδή ο κόσμος θα αλλάξει επειδή είμαστε μανάδες, μάλλον θα πρέπει να το ξαναδιαβάσεις. Υπέροχη προσέγγιση για τις “κυρίες” που δεν μπορούν τα παιδιά. Μάλλον οι ίδιες δεν υπήρξαν ποτέ…
νικολετα καταλαβες αυτό που ήθελες να καταλαβεις, δεν ειδα ομως επιχειρηματα. αυτο που λεω ειναι ξεκαθαρο νομιζω, θεωρω οτι οσο σκυλα ειναι η “τσουχτρα”, αλλο τοσο σκύλα ειναι “η πολυαγαπημενη, διαμαντενια, μανουλα” γιατι και η δυο θέλουν να “περασει” το δικο τους, στο καθεστως της παραλιας, και οι δυο μπορουσαν αναπασα στιγμη να φυγουν, αλλα ανεχτηκαν η μια την αλλη. όπως γινεται καθε μερα σε ολοκληρο τον κοσμο, αυτο εννοω, δεν θα αλλαξει ο κοσμος, επειδη είστε μανες. και καλα θα κανει. όσο δικαιωμα εχει αυτος που φερνει τα παιδια του στη παραλια, αλλο τοσο εχει δικαιωμα και ενας νεος να παιξει ρακετες, και μια γρια να κλανει ολη μερα, και μια σαρανταρα να γκρινιαζει, και ενα ζευγαρι γκει να φερει το σκυλακι του. ετσι είναι, τι να κανουμε, να πεθανουμε ολοι οι υπολοιποι, για να απολαυσει το μπανακι της μια μανα με παιδια???
θελω να το δηλωσω αυτο καθαρα και ξαστερα, ορισμενες γυναικες γινονται μανες, οχι απο εσωτερικη αναγκη αλλα επειδη τους βολευει, και κατεπεκταση αυτες οι μαναδες χρησιμοποιουν τα παιδια κατα πως τους βολευει, σε όλη τη διαρκεια της ζωης τους. εκτιμω τις γυναικες που με τη ψυχη τους κανουν παιδια, και γυναικες που με την ψυχη τους δεν κανουν παιδια. οσο για την τσουχτρα σου, πιστευω οτι το ιδιο θα αντιδρουσε και με ενηλικες που παιζουν τεννις, θα γκρινιαζε παλι, γιατι ετσι ειναι ο χαρακτηρας της. δε θα αλλαξει ο κοσμος επειδη εισαστε μαναδες, αυτο και αν ειναι ψωνιστικο…
δεν είμαι σαρανταρα, και αγαπώ τα παιδιά ειλικρινα, αλλα αφου μπήκες στο κόπο να γραψεις ενα τόσο καυστικό αρθρο, γραψε και για μαναδες που χρησιμοποιουν τα παιδια τους σαν δικαιολογια, και ειναι παρα πολλες αυτες….περισσοτερες απο τις σαρανταρες τσουχτρες που περιγραφεις…τις προαλλες ήμουν σε μια συναυλια, το παιδι ήταν μπροστα απο εμενα. Όση ωρα επαιζαν οι ασημοι τραγουδιστες η μανα του το είχε κυριολεκτικα γραμμενο, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, σε καποια φάση το παιδι ήθελε να της μιλησει, και μεσολαβησα εγω, γιατι η μανα ηταν τόοοοοοσο καλη που δεν ακουγε τη φωνη του γιου της,μετα απο μιαμιση ωρα που βγηκε ο διασημος τραγουδιστης, αξαφνα θυμηθηκε το παιδι της, και ηθελε να παει μπροστα μπροστα για να τον “προστατεψει” αστα αυτα κυρα μου σε τα μας???? που εχω δουλεψει 3 χρονια με παιδια και ξέρω? ξερω ποτε ενας γονιος ενδιαφερεται και ποτε το “παιζει”, για να μην αναφερθώ σε όσες φορες χρησιμοποιουνται τα παιδια σαν παρκομετρα, αφηνω το παιδι μέσα για να μη τους γραψει ο τροχονομος…
Απίθανο το κείμενο αυτό. Περιγράφει σίγουρα μια πραγματικότητα.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι άλλες “σαραντάρες” που επειδή δεν είχαν την τύχη να αποκτήσουν παιδιά κάθονται και παίζουν με τις ώρες και με την ψυχή τους με όποιο τυχερό παιδάκι τις συναντήσει στην παραλία. Παίζουν κι εκείνες σαν παιδάκια και πραγματικά τα χείλη τους μόνο τρυφερά λόγια προφέρουν. Έχω συναντήσει και τέτοιες περιπτώσεις κι αν και σπανίζουν, Υπάρχουν και μπράβο τους.