Η Στέλλα Κάσδαγλη, συγγραφέας, μεταφράστρια και συνιδρύτρια του «Women On Top», μας μιλάει για την καθημερινότητά της.
08:00
Είμαστε ήδη μαζί με τη Στεφανία στο μετρό για το σχολείο. Εγώ έχω σηκωθεί στις 6 (6:10 και ορκίζομαι), έχω κάνει μισή ώρα γιόγκα ή λίγη γυμναστική, έχω κάνει ντους κι έχω ξυπνήσει στις 7 τη Στεφανία για το νηπιαγωγείο. Της παίρνει αρκετή ώρα να ετοιμαστεί, το πρωινό το βλέπει λίγο φάση ξενοδοχείο και το ντύσιμο είναι σαν να ετοιμάζεται για (σουρεάλ) οντισιόν, αλλά μαζί της απολαμβάνω κι εγώ το να μην τρέχουμε σαν τρελές. Αξιοποιώ όσο μπορώ αυτήν την ώρα για να πλύνω πιάτα/απλώσω πλυντήριο/μαζέψω σκουπίδια (ένα τη φορά, όχι όλα μαζί, μη φανταστείς), γιατί η νοικοκυροσύνη κι εγώ είμαστε μάλλον τσακωμένες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.
Γενικά, από τότε που γέννησα, προσπαθώ όταν δεν είμαι μαζί με τη Στεφανία να κάνω μόνο τα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω με τη Στεφανία – τα υπόλοιπα μαθαίνουμε και τα κάνουμε παρέα.
11:00
Δουλεύω –όπου με έχει βγάλει η μέρα– μέχρι το απόγευμα. Τις μισές μέρες δουλεύω από το σπίτι μεταφράζοντας και τις άλλες μισές είμαι στον χώρο του Orange Grove, όπου μαζί με τη συνεργάτιδά μου, Εβίτα Κολουκούρη, δουλεύουμε πάνω στην ιδέα του The Family Hub, ενός start-up με αντικείμενο την ισορροπία επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής (περισσότερα σύντομα). Κάποιες μέρες κανονίζω πρωινά ραντεβού, με αποτέλεσμα να δουλεύω σε όποιο καφέ βρεθώ (ας είναι καλά το macbook), σε slots του ενός τετάρτου. Ναι, μετά από 5,5 χρόνια μητρότητας έχω μάθει να δουλεύω αποτελεσματικά και σε slots του ενός τετάρτου.
13:30
Τώρα που είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί, εκεί κατά τις 14:00 νιώθω σαν να ’χω ζήσει μια ολόκληρη ζωή από το πρωί – ειδικά αν έχω φάει μαγειρεμένο μεσημεριανό. Προσπαθώ να ξεκλέβω μισή ώρα για ύπνο, όποτε μπορώ, αλλά είναι τόσα τα πράγματα που πρέπει να γίνουν που ακόμα κι αυτό μου φαίνεται τρελή πολυτέλεια. Στο σημείο αυτό να κάνω μια υπόκλιση στις εγκύους που έχουν ήδη ένα παιδί και δουλεύουν φουλ-τάιμ σε γραφείο. Είναι οι μικροί νοεροί ήρωες της καθημερινότητάς μου, σαν να λέμε. Εκεί το μεσημεράκι επίσης με πιάνει το απερίγραπτο άγχος τού τι θα συμβεί από του χρόνου, που η Στεφανία θα έχει σχολάσει τέτοια ώρα και πού θα χωράω τότε όλες τις δουλειές που δεν θα έχω προλάβει να τελειώσω από το πρωί. Κι ύστερα μιλάμε για ισότητα στην αγορά εργασίας.
16:00
Τις μισές μέρες της εβδομάδας παίρνω κατά τις 16:30 τη Στεφανία από το σχολικό και περνάμε μαζί το απόγευμά μας. Κάποιες μέρες πηγαίνουμε στην παιδική χαρά ή σινεμά, άλλες φορές έρχεται κάποια φίλη της και παίζουν στο σπίτι και άλλες φορές μαγειρεύουμε ή κάνουμε μαζί μερικές (λίγες) ακόμα δουλειές του σπιτιού. Υπάρχουν και μέρες που πρέπει να την πάρω μαζί μου σε κάποια υποχρέωση για τη δουλειά, αλλά τώρα, λόγω εγκυμοσύνης, και αυτές οι εξορμήσεις μού φαίνονται Γολγοθάς. Ένα απόγευμα την εβδομάδα το περνάει με τη μαμά μου, ενώ εγώ παραδίδω κάποιο σεμινάριο blogging σε ενηλίκους, και ένα το περνάει με τον μπαμπά της, στο δικό του σπίτι, όπου κοιμούνται και μαζί. Είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους και περνάνε και το μισό Σαββατοκύριακο παρέα. Το πρώτο διάστημα μετά τον χωρισμό η μικρή δυσκολεύτηκε να συνηθίσει τη ιδέα των δύο σπιτιών και των μετακινήσεων, όμως στην πορεία προσαρμόστηκε πολύ καλά, όσο κι αν πάντα της λείπει το να είναι μαζί οι γονείς της.
18:00
Γύρω στις 18:30 μαζευόμαστε από βόλτες και παιχνίδια και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για τον βραδινό ύπνο. Προς το παρόν το βραδινό φαγητό μας είναι συνήθως κάτι πρόχειρο, γιατί το μεσημέρι η μικρή τρώει κανονικά στο σχολείο, και ομολογώ ότι δεν βιάζομαι ιδιαίτερα για του χρόνου, που θα πρέπει να φροντίζω να υπάρχει κάθε μέρα στο σπίτι μαγειρεμένο φαγητό. Την πέρασα τη φάση που μαγείρευα με όρεξη και για πλάκα, τώρα δεν απολαμβάνω ιδιαίτερα αυτήν τη διαδικασία, οπότε έχω βολευτεί στο πρόχειρο και στο πόδι. Δεν παραγγέλνω απ’ έξω συχνά, αλλά με μια μακαρονάδα ή μια ομελέτα που φτιάχνω στα γρήγορα νιώθω μια χαρά – δεν μου λείπει η τελετουργία του «σπιτικού» ή του πειραματισμού. Όταν η Στεφανία είναι με τον μπαμπά της, προσπαθώ να τελειώνω κι εγώ νωρίς τη δουλειά ώστε να περνάμε λίγο χρόνο οι δυο μας μαζί με τον σύντροφό μου. Πάντα με τρομάζει η ιδέα τού πώς αλλάζει η ζωή ενός ζευγαριού στη φάση που βρίσκεται με ένα μωρό στο σπίτι, αλλά ίσως επειδή αυτήν τη φορά ξέρω περίπου τι να περιμένω πιστεύω ότι θα γελάσω πιο πολύ και θα αγχωθώ λιγότερο με τα τραγελαφικά, την αϋπνία και τις δυσκολίες.
20:00
Τις καθημερινές η Στεφανία κοιμάται στις 20:30 και για μένα ξεκινάει συνήθως η τρίτη βάρδια: δουλειά από τον καναπέ. Πριν μείνω έγκυος αξιοποιούσα αυτό το τρίωρο ή τετράωρο που είχα μπροστά μου για να γράψω πράγματα που δεν είχα την ηρεμία να γράψω στη διάρκεια της ημέρας. Τώρα οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν γύρω στις 22:30, οπότε προσπαθώ να βρω άλλες περιόδους ησυχίας για να τελειώσω τα παραμύθια που γράφω αυτήν την εποχή. Καμιά φορά νιώθω να καταπιέζομαι λίγο που έχω προσαρμόσει τη ζωή και τη δουλειά μου έτσι ώστε να υπολογίζω τις βραδινές ώρες ως ώρες δουλειάς, αλλά από την άλλη δεν ήμουν ποτέ τύπος του ποτού και του πάρτι, οπότε ουσιαστικά δεν χάνω και πολλά. Και γνωρίζοντας ότι η εναλλακτική θα ήταν ένα ανελαστικό ωράριο γραφείου που δεν θα μου άφηνε το περιθώριο να γυρίσω σπίτι πριν από τις 7, απολαμβάνω πια συνειδητά τη μοναχική δουλειά της νύχτας, που στο κάτω κάτω είναι και πιο κοντά στον φυσικό ρυθμό μου.
23:30
Προσπαθώ να είμαι στο κρεβάτι, αν και πολλές φορές οι σκέψεις με κρατάνε ξύπνια ως αργά. Για μένα το διάστημα πριν από τη γέννηση ενός παιδιού είναι από τις πιο έντονες περιόδους αναδιοργάνωσης της ζωής μου. Αναγκαστικά ένα μωρό σε βάζει να κάνεις ένα ξεσκαρτάρισμα στις ανάγκες και τις προτεραιότητές σου, όμως όταν τα πράγματα ηρεμήσουν ξανά, διαπιστώνεις ότι σου έχει προσφέρει και ένα τεράστιο δώρο έμπνευσης, ιδεών, ενέργειας και προβληματισμού. Κι ας νυστάζεις. Υποθέτω ότι στον καθέναν μας τυχαίνει αυτό που μπορεί ν’ αντέξει, οπότε εγώ που δεν λαχταράω τον πολύ ύπνο, είμαι προετοιμασμένη για ένα ακόμα ξενύχτικο παιδί.
Η καθημερινότητα και τα όνειρά μου
Με τη δουλειά ασχολούμαι 8-10 ώρες τις περισσότερες μέρες-αν και πια το τι σημαίνει για μένα δουλειά έχει πάρει πολλές αλλόκοτες και ενδιαφέρουσες μορφές που δεν μπαίνουν σχεδόν ποτέ στο καλούπι του «γραφείου». Με το σπίτι ασχολούμαι αυτήν την περίοδο ελάχιστα, μία-μιάμιση ώρα συνολικά αν βάλεις και το μαγείρεμα μέσα. Σε φάσεις που είμαι πολύ δυσκολεμένη οικονομικά και δεν μπορώ να έχω βοήθεια στο καθάρισμα, νιώθω βαθιά δυστυχισμένη και βαθιά αναποτελεσματική – κάθε φορά καθαρίζω με διαφορετικό τρόπο την μπανιέρα και κανένας δεν είναι ο σωστός. Μόνο τα ψώνια και την προετοιμασία του φαγητού (δεν λέω μαγείρεμα, θα με πάρουν με τις πέτρες) θα δυσκολευόμουν ν’ αφήσω σε άλλον (κοντρόλ φρικ, υποθέτω).
Όσο για μένα, προσπαθώ να αφιερώνω μία ώρα την ημέρα στον εαυτό μου, για λίγο διάβασμα ή λίγη γυμναστική και όσο μπορώ (και μπορεί κι εκείνος) στη σχέση με τον σύντροφό μου. Αν χρειαστεί να λείψω εκτάκτως με βοηθάει η μαμά μου, το ίδιο και η οικογένεια του μπαμπά μου, αν και με κανέναν τους δεν μένουμε ιδιαίτερα κοντά. Είναι φοβερά ανακουφιστικό, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, να νιώθεις ότι μπορείς να βασιστείς και στο δίκτυο γονιών και φίλων που αρχίζει να δημιουργείται μέσα από το σχολείο τους. Οι αγαπημένες μας οικογενειακές στιγμές είναι το βραδινό διάβασμα και τραγούδι, σίγουρα, το να φτιάχνουμε μαζί ζελέ, το να της βάφω καμιά φορά τα νύχια ή να της πλέκω μικρά-μικρά κοτσιδάκια, ακόμα και το ότι πηγαίνουμε σχεδόν κάθε πρωί μαζί στο σχολείο. Για μένα το βασικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας «ως γυναίκες» είναι να επενδύουμε στις σχέσεις μας – αυτές είναι που βιώνουμε πιο ισχυρά με την ιδιότητα του φύλου μας κι απ’ αυτές νομίζω παίρνουμε δύναμη και σοφία. Οι οικογένειες μεγαλώνουν και μετασχηματίζονται συνεχώς και το όνειρό μου για τη δική μας είναι να μετασχηματίζεται με τρόπο τρυφερό και εποικοδομητικό για όλους. Στο κομμάτι της δουλειάς, θέλω να γράψω, αν όχι όλα, τουλάχιστον μερικά από τα βιβλία που έχω στο κεφάλι μου και να γίνει πραγματικότητα σύντομα η ιδέα μας για το Family Hub, ώστε να αλλάξουμε όλοι μαζί κάποια πράγματα σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζουμε τη δημιουργικότητά μας ως γονείς, πώς μπορούμε να εξελιχθούμε επαγγελματικά χωρίς να το κάνουμε εις βάρος της οικογένειάς μας και πώς μπορεί η αγορά εργασίας να γίνει πιο ισότιμη για όλους.
