Η Τ., όπως άλλωστε κάθε έγκυος, έκανε στην 9η εβδομάδα κυήσεως την καθιερωμένη σειρά εξετάσεων προγεννητικού ελέγχου. Και έμαθε πως ήταν φορέας του ιού HIV. Μέχρι τότε, το AIDS ήταν κάτι που εκείνη δεν θα πάθαινε ποτέ. Δεν την ενδιέφερε? δεν το σκεφτόταν. Πάντοτε, βέβαια, κάθε 1η Δεκεμβρίου φορούσε το κόκκινο κορδελάκι και πήγαινε να πάρει προφυλακτικά, αλλά…
«Δεν είχα υποψιαστεί ότι μπορεί να είμαι φορέας. Μόλις άκουσα τα νέα, σκέφτηκα ότι πρέπει να ρίξω το παιδί. Και ότι δεν μου μένει και πολύς χρόνος. Έβαλα τα κλάματα. Ήμουν ανίδεη, άσχετη, ανενημέρωτη», λέει, «όμως, ο γιατρός με καθησύχασε και μου είπε να μην προχωρήσω σε έκτρωση. Ο σύντροφός μου πήγε αμέσως για εξετάσεις και μόλις βγήκε αρνητικός, μου είπε να προσπαθήσουμε μαζί και εάν δεν μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτό το μωρό, θα κάνουμε άλλα». Οι πιθανότητες να είχε ασθενήσει το έμβρυο ήταν ελάχιστες, καθώς ήταν ακόμα αρχή της εγκυμοσύνης και η μαμά άρχισε αμέσως θεραπεία. «Δυστυχώς, δεν υπήρχε τρόπος να καταλάβουμε κατά τη διάρκεια της κύησης αν το μωρό είχε μολυνθεί», συμπληρώνει. «Σε τέτοια περίπτωση, όμως, δεν θα ήταν απλά φορέας, αλλά ασθενής. Θα είχε λίγο χρόνο ζωής και φρικτό θάνατο. Έτσι διάβασα και έτσι μου είπαν. Αλλά πήρα το ρίσκο να γεννήσω αυτό το παιδί. Έγινα μέλος σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για φορείς για να ξέρω τι γίνεται και ποια είναι τα δικαιώματά μου. Βρήκα έναν ειδικό λοιμωξιολόγο, που με πρόσεχε ιδιαιτέρως. Φυσικά, γνώριζα από την αρχή ότι θα έκανα καισαρική και ότι δεν επιτρεπόταν να θηλάσω το μωρό μου».

Ο τοκετός
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η Τ. κατάφερε να είναι καλά ψυχολογικά, «σαν να μη συνέβαινε τίποτα». Αποκάλυψε την περιπέτεια της υγείας της στη μητέρα της, έμπειρη μαμά τεσσάρων παιδιών, που τη βοήθησε και τη στήριξε. «Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχα άγχος», παραδέχεται, «αλλά με είχαν διαβεβαιώσει οι γιατροί ότι αν κινηθώ σύμφωνα με τις οδηγίες τους όλα θα πάνε μια χαρά. Και οι ορμόνες μου με είχαν βυθίσει σε μια απίστευτη ηρεμία». Οι μήνες κύλησαν και η Τ. έφτασε στην ημέρα του προγραμματισμένου τοκετού. Λίγο καιρό πριν, είχε αποφασίσει να αλλάξει γιατρό, καθώς ο γυναικολόγος που την παρακολουθούσε ήταν πολύ απόμακρος. Έτσι, είχε κλείσει ραντεβού σε δημόσιο νοσοκομείο και την ξεγέννησε ο εφημερεύων μαιευτήρας. «Έξι ώρες πριν από την καισαρική, μου έβαλαν ενδοφλέβιο ορό για να καθαρίσει ο ομφάλιος λώρος. Ο τοκετός πήγε μια χαρά. Βέβαια, μπήκα τελευταία στο χειρουργείο, για να είναι αποστειρωμένη η αίθουσα και να μη χρειαστεί να μπει άλλη γυναίκα μετά. Οι γιατροί, ο αναισθησιολόγος και οι μαίες ήταν πολύ προσεκτικοί, αλλά παράλληλα άψογοι. Ιδιαίτερα η μία μαία με έκανε να αισθανθώ περίφημα. Η στιγμή της γέννας και τα λεπτά που ακολούθησαν, όταν άκουσα, κράτησα και φίλησα πρώτη φορά τον γιο μου ήταν υπέροχα. Ένιωσα ένα συναισθηματικό μεγαλείο που ναι μεν κράτησε λίγο, αλλά μου έδωσε τέτοια δύναμη που πλέον άντεχα τα πάντα».

Τα ταμπού
Κι ύστερα ήρθε ο ρατσισμός. Τα γεγονότα μετά τον τοκετό άφησαν στην Τ. μια πικρή αίσθηση: «Θέλω να καταγγείλω ότι οι μαίες στο δωμάτιο (με είχαν βάλει μόνη) μού συμπεριφέρονταν πολύ ψυχρά. Το πυρέξ με το παιδί μου το είχαν μόνο του, ενώ τα υπόλοιπα νεογέννητα όλα μαζί. Ο ιός δεν μεταδίδεται διά της αφής ή διά του αέρα. Προφανώς το μωρό μου δεν καταλάβαινε, αλλά εμένα με στενοχωρούσε. Είχαν και ειδική σακούλα για τα ρούχα και τις πάνες του. Και υποτίθεται ότι πρόκειται για εκπαιδευμένο προσωπικό, που η δουλειά του είναι να μπορεί να αντιμετωπίσει επαγγελματικά αλλά και ανθρώπινα το οποιοδήποτε περιστατικό. Το AIDS παραμένει και σήμερα ασθένεια-ταμπού και ακόμα και οι εργαζόμενοι σε επαγγέλματα υγείας είναι ανενημέρωτοι». Η ουσία, όμως, είναι ότι ο γιος της Τ. είναι μια χαρά. «Μόλις γεννήθηκε ο μικρός, του δώσαμε για ένα μήνα προληπτικά ένα ειδικό φάρμακο. Και για δύο χρόνια θα κάνει εξετάσεις αίματος στον καλύτερο λοιμωξιολόγο-παθολόγο. Έχει εξεταστεί μέχρι τώρα τρεις φορές και κατά 99,9% δεν έχει κολλήσει. Για τυπικούς και μόνο λόγους θα κάνουμε και τις υπόλοιπες».

Η ωριμότητα
Από τη μια στιγμή στην άλλη η ζωή της Τ. άλλαξε ριζικά. Η μητρότητα ήρθε παράλληλα με ένα «δυσκολοχώνευτο» νέο. «Βίωσα τη μεγάλη αλλαγή με το που γέννησα και τρελάθηκαν οι ορμόνες μου. Μια ήμουν χαρούμενη, μια έκλαιγα: όλα ένας αχταρμάς. Όμως, νομίζω ότι τελικά έγινα πιο σοβαρή στη ζωη μου. Ξαφνικά ‘‘ενηλικιώθηκα’’. Όλη αυτή η περιπέτεια, η αρρώστια, η μητρότητα με ωρίμασαν και συντέλεσαν ώστε μαζί με το μωρό να γεννηθεί μια πιο ώριμη και υπεύθυνη Τ.». Ο μικρός κοντεύει να χρονίσει. Η Τ. δεν ξέρει αν, πώς και πότε θα του μιλήσει για το AIDS. Θα συμβουλευτεί αργότερα παιδοψυχολόγο. Ξέρει, όμως, ότι θέλει να κάνει κι άλλο ένα μωράκι. Δεν γνωρίζει άλλες μητέρες-φορείς του ιού, ούτε έχει στοιχεία για το πόσες γέννες από φορείς έχουμε ετησίως στην Ελλάδα. Όμως, μιλάει με μια φορέα που θέλει να κάνει παιδάκι, ανώνυμα, μέσω e-mail, και την ενθαρρύνει. Λέει χαρακτηριστικά: «Ακόμα κι αν ήξερα προτού μείνω έγκυος ότι είμαι φορέας του AIDS, θα έκανα παιδί. Ίσως πιο αργά, αλλά σίγουρα θα έκανα. Θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου με όλες τις κοπέλες-φορείς του ιού που θέλουν να γίνουν μητέρες και δεν το αποφασίζουν και να τους πω ότι αν πάρουμε τις κατάλληλες προφυλάξεις και ακολουθήσουμε τις οδηγίες των γιατρών, θα γεννήσουμε υγιέστατα μωρά».