Καλά, ο τίτλος είναι μάλλον υπερβολικός, γιατί τα νέα εκπαιδευτικά προγράμματα της Στέγης είναι δεκάδες και όση καλή θέληση και χρόνο και να έχει κανείς δεν θα προλάβει να τα δει και να τα κάνει όλα!
Διότι φέτος στη Στέγη κάνουμε… τα πάντα και η ομάδα της, αντί να διοργανώσει μια ακόμα ψυχρή, τυπική συνέντευξη τύπου, στην οποία θα απαριθμούσε στους δημοσιογράφους όλα όσα έχει ετοιμάσει για τη σεζόν, αποφάσισε, για άλλη μια φορά, να πρωτοτυπήσει και να στήσει μια εντελώς βιωματική συνέντευξη τύπου, “Τύπου Παιχνίδι”. Έτσι, λοιπόν, μια μεγάλη και ετερόκλητη ομάδα ανδρών και γυναικών όλων των ηλικιών συγκεντρώθηκε στο υπέροχο κτίριο της Συγγρού, παρακολούθησε καταρχάς ένα ενημερωτικό video και άκουσε μια mini εισαγωγή από την υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων της Στέγης κ. Μυρτώ Λάβδα και έπειτα κατευθύνθηκε προς τα… ανώτερα, για να λάβει μέρος σε μια σειρά ενδεικτικών βιωματικών προγραμμάτων και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την εξαιρετική δουλειά που κάνει αυτό το ανοιχτό σε όλους κέντρο σύγχρονου πολιτισμού. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι τα εκπαιδευτικά προγράμματα της Στέγης μπαίνουν στον έκτο χρόνο τους, καθώς από το 2010 τόσο εντός όσο και εκτός της Στέγης, οργανώνονται δράσεις που απευθύνονται σε διαφορετικές ομάδες κοινού: παιδιά, εφήβους, ενήλικες, άτομα με αναπηρία, άτομα άνω των 65 ετών. Εκεί υπάρχει κάτι για όλους! Διαβάστε, τώρα, τι έλαχε σε εμάς! Ένα εργαστήριο για ενήλικες, ένα για παιδιά, ένα για εφήβους και ένα για ηλικίες 65+!
Εν αρχή ην… μάθημα σολφέζ! Στο εργαστήριο «Η φωνή στη Στέγη», με συντονίστρια την μουσικό Μάρθα Μαυροειδή, εξερευνήσαμε ως ενήλικες τα όρια και τις δυνατότητες της φωνής μας, αντιμετωπίζοντάς την ως μουσικό όργανο. Καθίσαμε σε ημικύκλιο, χωριστήκαμε σε 4 ομάδες και με απλά φωνητικά σχήματα τύπου μμμμμμμμ, αααααααααααα, οοοοοοοοοοοο, ντουμ ντουμ ντουμ καταφέραμε μέσα σε 20 περίπου λεπτά για γίνουμε μια (αμήχανη) ορχήστρα από φωνές που ερμήνευσε μια αυτοσχέδια μελωδία της στιγμής, τολμώ να πω… αρκετά αξιοπρεπώς! Το πιο δύσκολο; Η συνύπαρξη με τις άλλες φωνές! Το πιο όμορφο; Η συνύπαρξη με τις άλλες φωνές! Ανακαλύψαμε, λοιπόν, ο καθένας μας τη δύναμη της δικής του φωνής, αλλά ταυτόχρονα αντιληφθήκαμε τα αποτελέσματα της ομαδικής εργασίας ενός φωνητικού συνόλου και μάθαμε να ακούμε το διπλανό μας. Μακάρι αυτό να το καταφέρουμε και στην καθημερινότητά μας!
Εν συνεχεία, γίναμε και πάλι παιδιά δημοτικού και παίξαμε με… ρομπότ! Αυτή τη φορά χωριστήκαμε σε πεντάδες/εξάδες και καθίσαμε σε στρογγυλά τραπέζια, όπου μας περίμενε ένα ημιτελές ρομποτάκι για να το… φτιάξουμε. Αρχικά, το λοξοκοιτάγαμε όλοι, ομολογώ, αλλά με τη σούπερ καθοδήγηση του-Ελάτε, παιδάκια!- εκρηκτικού συντονιστή του εργαστηρίου ρομποτικής, του μηχανικού Αντώνη Κάνουρα, καταφέραμε (με ζόρι) να το συναρμολογήσουμε και (με ακόμα μεγαλύτερο ζόρι) να το προγραμματίσουμε να περάσει σε μια πίστα ανάμεσα από εύθραυστα «εκθέματα» της Στέγης (μπαλάκια του πινγκ πονγκ στην περίπτωσή μας, δεν το ρίσκαραν οι άνθρωποι, όπως καταλαβαίνετε) και έπειτα να ανεβάσει τον γενικό διακόπτη που -και καλά πάντα- είχε πέσει και προκαλέσει συσκότιση στο κτίριο της Στέγης. Εντάξει, στο υποθετικό αυτό σενάριο χάσαμε κάποια γυάλινα εκθεματάκια, αλλά εν τέλει όλες οι ομάδες τα καταφέραμε, αφού γελάσαμε πολύ.
Έχω πάντως την αίσθηση ότι ο οκτάχρονος γιος μου και τα περί την ηλικία του παιδιά (το συγκεκριμένο εργαστήριο απευθυνόταν σε ηλικίες 8-12 ετών) θα τα καταφέρουν πολύ καλύτερα από εμάς (που θα τη φεσώναμε πολύ τη Στέγη αν όλα αυτά γινόντουσαν στα αλήθεια), με αυτό το εργαστήρι που σκοπεύει να τα μυήσει να σκέφτονται ολίγον ή περισσότερο out of the box και να συνδυάζουν δημιουργικότητα και τεχνολογία. Στο Εργαστήρι Ρομποτικής, λοιπόν, τα παιδιά θα γνωρίσουν από κοντά το κόσμο των μικροϋπολογιστών, των αισθητήρων, των ηλεκτρικών κινητήρων, του 3D design και 3D printing, του coding και του ψηφιακού ήχου και θα σχεδιάσουν τη δική τους σειρά αλυσιδωτών δράσεων και αντιδράσεων. Ο φοβερός Αντώνης μάς χάρισε και μια σφραγίδα 3D printing που έγραφε Στέγη, αλλά την πήραν τα παιδιά μου και δεν τη βρίσκω τώρα που γράφω για να τη φωτογραφήσω και για να σας τη δείξω.
Μετά γίναμε έφηβοι! Και το δύσκολο έργο του συντονισμού μας σε ένα Εικαστικό Εργαστήρι είχε ο (τι άλλο;) εικαστικός Ανδρέας Κασάπης! Αρχικά, όλοι προβληματιστήκαμε πάνω στην έννοια του Δημόσιου Χώρου. Αλήθεια, εσείς τι πιστεύετε ότι είναι δημόσιος χώρος; Οι απαντήσεις μας δεν βγήκαν αβίαστα, αρχικά κοιταζόμασταν για πολλή ώρα βουβοί, αλλά εν τέλει, αφού ο “κύριος” μάς έβαλε να απαντήσουμε με τη σειρά, κανονική εξέταση λέμε, κάπως ξεκολλήσαμε, η γλώσσα μας λύθηκε και κάτι καταφέραμε. Πάντως, το συμπέρασμα όλων μας ήταν ότι η Ελλάδα, και δη οι πόλεις της, πάσχει από δημόσιους χώρους. Έτσι, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε εμείς αυτούς της αρεσκείας μας, αφού χωριστήκαμε σε ομάδες των δυο και αναλάβαμε να φτιάξουμε ένα σουρεαλιστικό κολάζ με το δικό μας ουτοπικό δημόσιο χώρο. Η χαρά της έκφρασης! Αυτό που αναζητάει, άλλωστε, και ο κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του!
Στο τέλος βγάλαμε τα παπούτσια μας και χορέψαμε. Χορέψαμε με την ψυχή μας, αν και μεγαλώσαμε κάπως απότομα και υποδυθήκαμε ηλικιωμένους, τους άνω των 65 ετών συμμετέχοντες στα προγράμματα χορού της Στέγης! Μας καθοδήγησε η φοβερή Πατρίσια Απέργη, που με δυναμισμό και πάθος ξύπνησε μέσα στο κάθε σώμα τη φυσική του ροπή προς την κίνηση και το χορό και μας θύμισε πώς να περπατάμε, πώς να αναπνέουμε, πώς να προσεγγίζουμε τον άλλο, πώς να ανγκαλιαζόμαστε, πώς να αφήσουμε το ρυθμό να μας παρασύρει, πώς να επιτρέψουμε στη μουσική να μας συνεπάρει, πράγματα που η καθημερινότητα μάς έχει αναγκάσει να ξεχάσουμε. Φύγαμε από το εργαστήρι με άλλον αέρα. Υπέροχος ο σύγχρονος χορός. Τυχεροί οι 65+. Θέλουμε και οι νεώτεροι Πατρίσια. Και επίσης θέλουμε κι άλλες τέτοιες ψυχοθεραπευτικές συνεντεύξεις τύπου! Στέγη ακούς;
Αν θέλετε κι εσείς να γνωρίσετε από κοντά τα εκπαιδευτικά προγράμματα της Στέγης, ρίξτε αρχικά μια ματιά εδώ, ενώ για περισσότερες λεπτομέρειες κατεβάστε το πρόγραμμα από εδώ ή επισκεφτείτε το sgt.gr.
