The post Τέμπη: Ανοιχτή η υπόθεση για περαιτέρω έρευνα από το Ευρωκοινοβούλιo appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>Η Μαρία Καρυστιανού μετέφερε τη φωνή των συγγενών θυμάτων των Τεμπών-η οποία δυνάμωσε καθώς ενώθηκε με εκείνη ενός εκατομμυρίου τριακοσίων χιλιάδων πολιτών στο Ευρωκοινοβούλιο, μέσα σε κλίνα ιδιαίτερης συγκίνησης. Η εισηγήτρια επιτροπής Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου ανακοίνωσε την ομόφωνη απόφαση ότι η υπόθεση για το δυστύχημα στα Τέμπη θα παραμείνει ανοιχτή για περαιτέρω έρευνα. Το θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών άνοιξε με τη διαδικασία του κατ’επείγοντος. Η Μαρία Καρυστιανού έθεσε θέματα όπως η προστασία του κράτους δικαίου, της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας και της ασφάλειας των συγκοινωνιών.
Μίλησε επίσης για «τη συγκάλυψη που ακολούθησε το συμβάν, ιδίως όσον αφορά το φορτίο, το οποίο προκάλεσε την ανεξήγητη έκρηξη και πυρκαγιά, καθώς και την παράνομη αλλοίωση του σκηνικού της σύγκρουσης, που εμπόδισε τη συλλογή αποδεικτικών στοιχείων».
«Βρισκόμαστε εδώ ως Ευρωπαίοι. Όχι ως ικέτες, αλλά ως πολίτες με αυτονόητα δικαιώματα. Απευθυνόμαστε με εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που και ενδιαφέρονται και μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Ευχαριστούμε θερμά, λοιπόν, την Επιτροπή Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου που ορθά και νηφάλια συναισθάνθηκε το κατεπείγον και μας δέχθηκε στη σημερινή ακρόαση.
Αυτό που μας οδήγησε σήμερα εδώ, είναι μία αλληλουχία κακών χειρισμών και μεθοδεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης, που προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών μας και την αξιοπρέπεια των θυμάτων που επιβίωσαν. Ουσιαστικά, παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις αρχές του Κράτους Δικαίου». […]
Ο Πρωθυπουργός και ο πρώην Υπουργός διακήρυτταν ότι ο σιδηρόδρομος είναι απολύτως ασφαλής. Σήμερα ο πρωθυπουργός δηλώνει, ότι ο σιδηρόδρομος αυτή τη στιγμή είναι όσο ασφαλής μπορεί να είναι. Ξεκάθαρα όμως, γνωρίζει ότι δεν είναι. Και είναι εντάξει με αυτό. […]
Αν δεν λάμψει η αλήθεια, είναι θέμα χρόνου να ξανασυμβεί το κακό».
Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετός κόσμος περίμενε Μαρία Καρυστιανού, τον Παύλο Ασλανίδη και τους συνεργάτες τους έξω από το Ευρωκοινοβούλιο για να χειροκροτήσουν με συγκίνηση.
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
The post Τέμπη: Ανοιχτή η υπόθεση για περαιτέρω έρευνα από το Ευρωκοινοβούλιo appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Ταξίδι με παιδιά appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>To Μαμάδες με Ρούμι, είναι ένα podcast που ανεβαίνει κάθε Παρασκευή στο Spotify. Το πιο πρόσφατο επεισόδιο (μπορείτε να το ακούσετε εδώ)
ήταν αφιερωμένο στο ταξίδι με παιδιά. Κάποιες πληροφορίες που εμπλουτίζουν και ολοκληρώνουν το επεισόδιο, «προσγειώθηκαν» στο φιλόξενο χώρο του taλκ. Διαβάστε περισσότερα:
Το ταξίδι της ανακάλυψης του κόσμου γύρω μας ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία και συχνά αρχίζει μέσα από τις πρώτες εμπειρίες που ζούμε. Η πολυμορφία του κόσμου είναι κάτι που μπορούμε να ανακαλύπτουμε σε κάθε γωνιά και σε κάθε ταξίδι με παιδιά. Όταν επιβιβαζόμαστε σε ένα αυτοκίνητο, τρένο ή καράβι, δεν μετακινούμαστε απλά από ένα σημείο σε ένα άλλο αλλά ανοίγουμε ένα παράθυρο προς τον κόσμο, επιτρέποντας στον εαυτό μας να ανακαλύψει νέους πολιτισμούς, νέες γλώσσες και νέες παραδόσεις.
Κάθε ταξίδι με παιδιά αποτελεί ένα κομμάτι του παζλ που σχηματίζει τη γενικότερη οπτική μας για τον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι, ούτε μοναδικοί, αλλά μέρος μιας παγκόσμιας κοινότητας με πολυποίκιλες παραδόσεις και πολιτισμούς. Κάθε νέα συνάντηση, κάθε νέα γνωριμία, μας προσφέρει την ευκαιρία να μάθουμε και να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.
Και αφετηρία του ταξιδιού δεν είναι άλλη από το σπίτι.
Με μία υδρόγειο και έναν άτλαντα. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε βιβλία και αν θέλετε, βάλετε στα υπόψη και ένα πολύ ωραίο application, το Barefoot World Atlas App.
Δείτε εδώ την περιγραφή της εφαρμογής.
Η μουσική αποτελεί επίσης ένα ξεχωριστό …μεταφορικό μέσο! Υπάρχουν συγκεκριμένες συλλογές όπως αυτή της Putumayo World Music αλλά ότι μουσική έθνικ και κ αν ανακαλύψετε (από νανουρίσματα μέχρι χορευτικά τραγούδια) προσφέρεται για να ξετρυπώσετε λέξεις, μελωδίες και να έρθετε σε επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς.
Μπορεί η γεωγραφία να ξεκινά με βασικά στοιχεία όπως τον πληθυσμό και τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά ενός τόπου, αλλά εκτείνεται πολύ πέρα από αυτά. Είναι μια πόρτα που ανοίγει για να κατανοήσουμε τον φυσικό και κοινωνικό κόσμο στον οποίο ζούμε. Μέσω της γεωγραφίας εξοικειωνόμαστε και αποκτάμε αυτοπεποίθηση για να εξερευνήσουμε τον κόσμο χωρίς να εξαρτόμαστε αποκλειστικά από το GPS. Μαθαίνουμε να κινούμαστε στην πόλη μας και σε κάθε πόλη κάνοντας τον χάρτη εργαλείο ελευθερίας που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε νέους προορισμούς.
Όλα τα ταξίδια χρειάζονται καλή οργάνωση. Εκτός από τον έγκαιρο προγραμματισμό για το πού θα μείνετε, τι θα πάρετε μαζί και τι θα δείτε, θα χρειαστεί να προετοιμαστείτε και για τη διαδρομή. Για τις ώρες που θα είστε στο αυτοκίνητο. Ετοιμάστε playist με τραγούδια που αρέσουν στα παιδιά αλλά και σε εσάς. Δεν χρειάζεται να ακούτε για ώρα το «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» αλλά ούτε τέρμα ροκ! Η μουσική επηρεάζει τη διάθεση οπότε αποφύγετε εκνευρισμούς και εντάσεις.
Ηχητικά παραμύθια αποτελούν πάντα μια ωραία λύση. Να κάποιες ενδεικτικές προτάσεις:
Υπολογίστε τον χρόνο που θα είστε στον αέρα κ πάρτε μαζί σας βιβλία με δραστηριότητες, αυτοκόλλητα, ηχητικά βιβλία, μπλοκ κ μπογιές για ζωγραφική, ακόμα κ ένα παζλ ή τουβλάκια για κατασκευές ή κάρτες ή ένα ταξιδιωτικό επιτραπέζιο.
Εκτός από τους συνηθισμένους τουριστικούς οδηγούς που περιέχουν λίστες με αξιοθέατα και πληροφορίες για κάθε πόλη, υπάρχουν και βιβλία που προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες ταξιδιού μέσα από την πλοκή της ιστορίας τους. Έτσι διαβάζοντας μπορούμε να οδηγηθούμε σε μέρη που υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο, αλλά και σε μέρη φανταστικά.
Ακόμα και όταν οι προορισμοί είναι φανταστικοί, οι αναγνώστες μπαίνουν στη διαδικασία να βάλουν στη θέση των ηρώων τον εαυτό τους και να δούν μαζί τους τις επιλογές που υπάρχουν στον κόσμο γύρω μας.
Διαβάστε εδώ ένα άρθρο του Taλκ για τη σειρά βιβλίων «Κατάσκοποι της Γεωγραφίας»
Πάρτε μια γεύση και από άλλους …προορισμούς:
Από αυτή την περιπλάνηση στον κόσμο δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το «Βρισκόμαστε εδώ» του Oliver Jeffers. Ένα βιβλίο που έγραψε και εικονογράφησε λίγο πριν έρθει στον κόσμο ο γιος του .
«Καλωσόρισες σ’ αυτόν τον πλανήτη. Τον ονομάζουμε Γη. Ο κόσμος που ζούμε είναι ένας τόπος θαυμαστός, ειδικά αν έχεις μόλις βρεθεί σ’ αυτόν. Φαντάζομαι πως θα ’χεις ένα σωρό απορίες στο μυαλουδάκι σου, γι’ αυτό έλα να εξερευνήσουμε από τι είναι φτιαγμένος ο πλανήτης μας και πώς ζούμε σε αυτόν. Από τη στεριά και τον ουρανό, στους ανθρώπους και τον χρόνο, οι σημειώσεις αυτές μπορεί να αποτελέσουν τον οδηγό και την αρχή του ταξιδιού σου στη Γη». (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Αν θέλουμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο μέσα από τη μαγεία της μεγάλης οθόνης, οι ταινίες αποτελούν «όχημα» που οδηγεί σε απίθανες περιπέτειες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Κάθε ταινία δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον και μας επιτρέπει να ζήσουμε την εμπειρία του κάθε τόπου μέσα από τα μάτια των χαρακτήρων της. Ενδεικτικά στην ταινία “Ρατατούι” περπατάμε στους δρόμους του Παρισιού παρακολουθώντας έναν ποντικό που ονειρεύεται να γίνει σεφ. Το “Coco” μας ταξιδεύει στη Μεξικάνικη κουλτούρα και το “Ρίο” μας μεταφέρει στην εξωτική Βραζιλία με τα φωτεινά χρώματα και τη ζωντάνια της Πορτογαλικής γλώσσας. Ο Πάντινγκτον ταξιδεύει από τα βάθη της ζούγκλας του σκοτεινού Περού στο Λονδίνο. Και «ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες» είναι μια κλασική περιπέτεια του Ι. Βερν που εστιάζει στο θέμα του ταξιδιού. (στο Ertflix υπάρχει σειρά με λίγα επεισόδια βασισμένη σε αυτό το κλασικό έργο)
Το “Βερολίνο γεια” του W.Herrndorf (εκδ. Κριτική) είναι άλλο ένα βιβλίο που μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Φατιχ Ακίν. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό road trip γεμάτο ανατροπές και ανακαλύψεις, για έφηβους αναγνώστες και θεατές.
Η χαρά του ταξιδιού δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στα μακρινά ταξίδια ή τις διακοπές. Ακόμα και μικρές εκδρομές ή ένας απλός περίπατος στην πόλη προσφέρουν πολλά.
Ένας περίπατος στην πόλη, μπορεί να μας οδηγήσει
στο να ανακαλύψουμε κρυμμένα μονοπάτια, να επισκεφτούμε μνημεία και αξιοθέατα που μέχρι σήμερα μπορεί και να μην είχαμε προσέξει!
Κάθε ταξίδι, ακόμα και το πιο μικρό, μας δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε νέα μέρη, να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους και να ζήσουμε νέες εμπειρίες. Ακόμα και οι απλές διαδρομές μπορούν να χαρίσουν την αίσθηση της ανεμελιάς και της χαράς και οι αναμνήσεις από κάθε ταξίδι, ακόμα και από το πιο μικρό μας συντροφεύουν στη ζωή και μας εμπνέουν να συνεχίσουμε να εξερευνούμε τον κόσμο γύρω μας.
Παναγιώτα Στρίκου
Ακολουθήστε το Μαμάδες με Ρούμι στο Spotify
The post Ταξίδι με παιδιά appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Εξερευνώντας τα μυστικά του εγκεφάλου appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>It is all in your head!
Κάθε Μάρτιο, φορείς απ’ όλο τον κόσμο ενώνουν τις δυνάμεις τους στην παγκόσμια εβδομάδα ευαισθητοποίησης εγκεφάλου. Ο στόχος είναι η ενημέρωση του κοινού για τη θαυμαστή λειτουργία του εγκεφάλου αλλά και για το πώς η έρευνα και η πρόοδος που επιτυγχάνεται σε αυτήν, αλλάζουν τη ζωή μας. Στο πλαίσιο της καμπάνιας ευαισθητοποίησης, το Ίδρυμα Ευγενίδου, διοργανώνει σε συνεργασία με ακαδημαϊκούς και επιστημονικούς φορείς ένα ολοήμερο φεστιβάλ Νευροεπιστήμης, το οποίο θα διεξαχθεί τις Κυριακές 3 και 10 Μαρτίου, στον φιλόξενο χώρο του Ιδρύματος, με τίτλο «It is all in your head! Εξερευνώντας τα μυστικά του εγκεφάλου».
Διακεκριμένοι καθηγητές του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του Παντείου Πανεπιστημίου θα πραγματοποιήσουν διαλέξεις για τα μυστικά του εγκεφάλου, και το επιστημονικό προσωπικό του Κέντρου Επιστήμης και Τεχνολογίας του Ιδρύματος Ευγενίδου θα διεξάγει ένα εντυπωσιακό Science Show με πειράματα που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη σχέση αντίληψης και πραγματικότητας. Καθ’ όλη τη διάρκεια των εκδηλώσεων, στον χώρο θα λειτουργούν πειραματικοί «σταθμοί», όπου οι επισκέπτες, με τη βοήθεια και την καθοδήγηση νέων επιστημόνων, θα μπορούν να παρατηρήσουν πραγματικά νευρολογικά παρασκευάσματα, να συγκρίνουν εγκεφάλους ανθρώπων και άλλων ζώων ή να… βιώσουν οι ίδιοι εντυπωσιακές πλάνες του αντιληπτικού τους συστήματος.
Παράλληλα, στον χώρο θα υπάρχει έκθεση με φωτογραφίες νευρολογικών απεικονίσεων και αφηγηματικά poster που θα παρουσιάζουν με προσιτό τρόπο νευρολογικές και ψυχικές ασθένειες, καινοτόμες τεχνικές μελέτης του νευρικού συστήματος κ.ά.
Το φεστιβάλ διοργανώνεται από το Κέντρο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Ιδρύματος Ευγενίδου από κοινού με το Διεθνές Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα στις Νευροεπιστήμες του ΕΚΠΑ, την φοιτητική ομάδα Neuroholics (ΕΚΠΑ), την ομάδα Πολυαισθητηριακής και Χρονικής Επεξεργασίας του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, την Ελληνική Ψυχολογική Εταιρεία (Κλάδος Νευροψυχολογίας- ΕΛΨΕ), το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (ΕΙΕ), το Ελληνικό Συμβούλιο για τον Εγκέφαλο και τα ερευνητικά προγράμματα Twin4Promis (EU), ΤΝουΣΣΝουΣ (ΕΛΙΔΕΚ) και Write: Δια γραφούσης χειρός του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ)Αναλυτικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ στο site του Ιδρύματος Ευγενίδου.
Αναλυτικά το πρόγραμμα του Φεστιβάλ εδώ.
The post Εξερευνώντας τα μυστικά του εγκεφάλου appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Αγάπη, πάνω από όλα appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>Έχουν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια από τη μέρα που παρακολούθησα, διαδικτυακά, την πιο διαφωτιστική ομιλία της ζωής μου. Την εκφώνησε ο Andrew Solomon, συγγραφέας και ακτιβιστής. Τα λόγια του έφτασαν σε εμένα την πιο κατάλληλη στιγμή. Κρατούσα στο ένα χέρι μου μια διάγνωση για σοβαρή δυσλεξία-αφορούσε τον μεγάλο μου γιο- και την περιγραφή ενός σπάνιου νευρολογικού συνδρόμου στα αποτελέσματα ενός γενετικού ελέγχου-αφορούσε την κόρη μου. Τα λόγια του Solomon τα έχω ακούσει από τότε άπειρες φορές, χωρίς να ξέρω τι να τα κάνω. Σιγά σιγά καταλάβαινα: Η διαφορετικότητα είναι ταυτότητα, έχει πρόσημο θετικό, θωρακίζει το οικοσύστημα της αγάπης. Ακόμη-ευτυχώς- δεν μπορούμε να λειάνουμε τις αιχμές. Δεν μπορούμε να καταργήσουμε τις διαφορετικότητες. Η επιστήμη φτάνει σιγά σιγά εκεί και εμείς τελικά πρέπει να σκεφτούμε τους κινδύνους της επικράτησης της τελειότητας. Μέχρι τότε ας μιλήσουμε για ταυτότητες-άνοιξε μεγάλη κουβέντα και το νέο νομοσχέδιο. Ένα είναι σίγουρο-αν κάποιος μου έλεγε τι πρέπει οπωσδήποτε να ακούσει ένας γονιός σήμερα θα έλεγα με σιγουριά: τα λόγια του Solomon ένα ένα σε αυτή την ομιλία.
«Ακόμη και με όρους αμιγώς μη θρησκευτικούς, η ομοφυλοφιλία αποτελεί κακή χρήση της σεξουαλικότητας. Είναι ένα αξιοθρήνητο υποκατάστατο της πραγματικότητας- μια γεμάτη δειλία διαφυγή από τη ζωή. Και ως τέτοια, δεν αξίζει καμία συμπόνια. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μειονοτικό μαρτύριο άξιο προσοχής, αλλά ως μια ολέθρια ασθένεια». Αυτό είναι απόσπασμα από το περιοδικό Time το 1966, ήμουν τότε 3 ετών. Και πέρσι, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών εκφράστηκε θετικά για τον γάμο των ομοφυλοφίλων.
Η ερώτησή μου είναι: Πώς φτάσαμε από εκεί, εδώ, στο σήμερα; Πώς μια «ασθένεια» μετατράπηκε σε ταυτότητα;
Όταν ήμουν περίπου έξι ετών, επισκέφθηκα ένα κατάστημα παπουτσιών με την μητέρα μου και τον αδερφό μου. Και αφού αγοράσαμε παπούτσια, ο πωλητής μας είπε ότι θα μπορούσαμε να διαλέξουμε ένα μπαλόνι για να το σπίτι. Ο αδερφός μου διάλεξε το κόκκινο μπαλόνι. Εγώ ήθελα το ροζ. Η μητέρα μου μού πρότεινε να διαλέξω το μπλε. Εγώ επέμενα στο ροζ, αλλά εκείνη μου θύμισε ότι το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε.
Το γεγονός ότι το μπλε παραμένει το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά είμαι ακόμη γκέι, αποδεικνύει τη δύναμη επιρροής της μητέρας μου αλλά και τα όριά της.
Όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου έλεγε συνεχώς η αγάπη που νιώθει κανείς για τα παιδιά του δεν μοιάζει με κανένα συναίσθημα στον κόσμο. Και μέχρι να κάνεις παιδιά δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είναι. Ήταν τεράστια ανακούφιση και επιβεβαίωση να το ακούω αυτό από εκείνην όταν ήμουν μικρός. Και έγινε μεγάλη πηγή αγωνίας στην εφηβεία αλλά και αργότερα, όταν «βγήκα από την ντουλάπα», και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί ποτέ να μην καταφέρω να αποκτήσω παιδιά.
Πριν 20 χρόνια λοιπόν, μου ζητήθηκε από τους αρχισυντάκτες στο New York Times να γράφω ένα άρθρο για την κουλτούρα των κωφών. Αιφνιδιάστηκα. Θεωρούσα την κώφωση αποκλειστικά και μόνο μια ασθένεια: όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να ακούσουν και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτούς… Μετά άρχισα να περιπλανιέμαι στον δικό τους κόσμο. Πήγα σε clubs για κωφούς, είσαι παραστάσεις για κωφούς, παρακολούθησα ποιητικές βραδιές για κωφούς. Βρέθηκα ακόμη και στο διαγωνισμό ομορφιάς Μις Κωφή στο Νάσβιλ του Τενεσί όπου οι παρευρισκόμενοι διαμαρτύρονταν για την ακατάληπτη προφορά των Νοτίων.
Και όσο έμπαινα πιο βαθιά στον κόσμο των κωφών συνειδητοποίησα ότι το να είσαι κωφός δεν είναι ασθένεια, είναι ταυτότητα, είναι κουλτούρα, τόσο δομημένη και στιβαρή όσο εκείνη των Λατινοαμετικάνων, των Εβραίων, των γκέι.
Τότε θυμήθηκα και μια φίλη μου που η κόρη της έπασχε από νανισμό. Ένας από τους προβληματισμούς της όταν το ανακάλυψε ήταν το πώς θα μιλήσει στο παιδί της για αυτό. Έπρεπε να της πει είσαι σαν όλους τους άλλους αλλά κάποια εκατοστά κοντύτερη; Ή ήταν καλύτερο να τη βοηθήσει να συνθέσει την ταυτότητά της ως νάνος, να εμπλακεί στην κουλτούρα και την πραγματικότητα των νάνων;
Και τότε σκέφτηκα: Τα περισσότερα κωφά παιδιά γεννιούνται από γονείς με ακέραιη ακοή. Οι γονείς αυτοί προσπαθούν να τα θεραπεύσουν αλλά τελικά τα παιδιά κάπου στην εφηβεία συνθέτουν την ταυτότητά τους και ανακαλύπτουν τη δική τους κοινότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους γκέι. Συνήθως γεννιούνται από στρέιτ γονείς, παλεύουν να ταιριάξουν στο αποδεκτό αφήγημα και κάπου στην εφηβεία ανακαλύπτουν ταυτότητα και κοινότητες. Σκέφτηκα λοιπόν την περίπτωση του παιδιού με νανισμό. Να το πάλι: μια οικογένεια που θεωρεί εαυτούς φυσιολογικούς με ένα παιδί που είναι ιδιαίτερο, μοναδικό, μη-φυσιολογικό.
Κατέληξα λοιπόν στο ότι υπάρχουν δυο ειδών ταυτότητες. Οι κάθετες ταυτότητες που μεταβιβάζονται από γονιό σε παιδί, από γενιά σε γενιά. Εθνικότητα, γλώσσα, θρησκεία, όλα αυτά δηλαδή που ένα παιδί μοιράζεται με τους γονείς, όλα αυτά που θεωρούμε ότι δύσκολα επιδέχονται αλλαγές.
Υπάρχουν όμως και άλλες ταυτότητες, οι οριζόντιες, αυτές που προκύπτουν από την συνύπαρξη, την αλληλεπίδραση με ανθρώπους που νομίζει κανείς ότι του μοιάζουν. Αυτές οι ταυτότητες μας διαφοροποιούν συχνά από τους γονείς μας. Αυτές τις ταυτότητες προσπαθεί συνήθως η οικογένεια και η κοινωνία να θεραπεύσει, να συμμορφώσει. Είναι λοιπόν δύσκολο να συμφιλιωθεί ένας άνθρωπος με τις οριζόντιες ταυτότητές του. Η συμφιλίωση προϋποθέτει τρία επίπεδα αποδοχής: Την αποδοχή της ταυτότητας από τον ίδιο μας τον εαυτό, από την οικογένεια και από την κοινωνία. Και φυσικά αυτά σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνουν ταυτόχρονα.
Ένας από τους νάνους που γνώρισα στην πορεία της μελέτης ονομαζόταν Κλίντον Μπράουν. Στη γέννηση διαγνώστηκε με διαστροφικό νανισμό και στους γονείς του είπαν πως δεν θα καταφέρει να περπατήσει και να μιλήσει, ότι θα είχε πολύ περιορισμένες διανοητικές λειτουργίες και πιθανότητα δεν θα τους αναγνώριζε. Τους προτάθηκε λοιπόν να τον αφήσουν στο μαιευτήριο και να πεθάνει ήσυχα.Η μητέρα δεν συμφώνησε και πήρε το γιο της στο σπίτι. Και ενώ δεν είχε ούτε την οικονομική άνεση ούτε το μορφωτικό υπόβαθρο, βρήκε τον καλύτερο γιατρό στη χώρα για την ασθένεια του γιού της. Στην πορεία της ζωής του ο Κλίντον έκανε 30 χειρουργικές επεμβάσεις, λόγω των οποίων τώρα περπατάει και λόγω των οποίων πέρασε μεγάλο διάστημα από τη ζωή του στο νοσοκομείο. Εκεί είχε δασκάλους που τον βοηθούσαν με τα μαθήματά του και δούλεψε πολύ σκληρά γιατί απλά δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει. Τελικά έφτασε σε ένα ακαδημαϊκό επίπεδο που κανείς από την οικογένειά του δεν είχε φτάσει. Έγινε το πρώτο μέλος της ευρύτερης οικογένειας που πήγε στο πανεπιστήμιο. Έμεινε στο campus και οδηγούσε ένα ειδικά διαμορφωμένο αυτοκίνητο που χωρούσε το δυσμορφικό κορμί του.
Και η μητέρα του μου είπε την εξής ιστορία: Μια μέρα, γυρίζοντας σπίτι, είδε το αυτοκίνητο του γιού της έξω από ένα μπαρ. Και σκέφτηκε πως οι φίλοι του είναι διπλάσιου μεγέθους. Οι δύο μπύρες για κάθε έναν από αυτούς για τον γιο της θα μοιάζουν με τέσσερις. Σκέφτηκε να μπει στο μπαρ αλλά δεν το έκανε. Του άφησε όμως οκτώ μηνύματα στο κινητό. Και κατέληξε: «Αν κάποιος μου έλεγε όταν γεννήθηκε ο Κλίντον όπως γεννήθηκε ότι θα έφτανε η στιγμή που θα ανησυχούσα για το πως θα οδηγήσει μεθυσμένος μετά από κρεπάλη με τους φίλους του στο μπαρ……»
Και τότε τη ρώτησα:
– Τι πιστεύεις από όλα όσα έκανες ότι τον διαμόρφωσε σε αυτό που είναι; Έναν γοητευτικό, υπέροχο άνθρωπο;
– Τι έκανα; Απλά τον αγάπησα, τον αποδέχτηκα. Ο Κλίντον είχε πάντα αυτό το φως μέσα του. Εγώ και ο πατέρας του είμασταν τυχεροί που το είδαμε πρώτοι.
Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα επιστημονικό περιοδικό της δεκαετίας του 60. Στο Αntlantic Monthly (1968) ένας σημαντικός επιστήμονας βιοηθικής γράφει: «Δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται κανείς ενοχές όταν επιλέγει να εγκαταλείψει ένα παιδί με σύνδρομο Down, είτε αυτό σημαίνει να το αφήσει σε ένα ίδρυμα ή να το θανατώσει. Είναι ναι τρομερό. Αλλά δε συνεπάγεται ενοχές. Οι ενοχές πρέπει να προκύπτουν από την προσβολή ενός ατόμου και τα παιδιά με σύνδρομο Down δεν είναι άτομα».
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για την πρόοδο που έχουμε κάνει ως κοινωνία απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Η στάση μας έχει αλλάξει. Όμως ξεχνάμε πώς αντιμετωπίζονταν άνθρωποι με άλλες διαφορετικότητες, πώς στεκόμασταν απέναντι στις αναπηρίες, πώς στεκόμαστε τώρα.
Ένα άλλο ζευγάρι από το οποίο πήρα συνέντευξη, ο Τομ και η Κάρεν Ρόμπαρντς μου εκμυστηρεύτηκαν πώς άλλαξε η επιτυχημένη νεοϋρκέζικη ζωή τους όταν σε εκείνη ήρθε το πρώτο παιδί τους που διαγνώστηκε με σύνδρομο Down. Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα είχε τις ευκαιρίες που θα έπρεπε να έχει στην εκπαίδευση, έφτιαξαν ένα μικρό κέντρο εκπαίδευσης παιδιών με σύνδρομο Down. Με τα χρόνια, αυτό το μικρό κέντρο μεγάλωσε, ονομάζεται Cooke Centre και έχει εκπαιδεύσει χιλιάδες παιδιά με διανοητική υστέρηση. Και από τότε που δημοσιεύτηκε το άρθρο στο Atlantic Monthly το προσδόκιμο ζωής για τα παιδιά με σύνδρομο Down έχει τριπλασιαστεί. Και πλέον ξέρουμε ηθοποιούς και συγγραφείς με Down αλλά και φορείς του συνδρόμου που ζουν ανεξάρτητοι.
Φυσικά οι Ρόμπαρντς έβαλαν το λιθαράκι τους σε αυτό. Τους ρωτώ:
– Το μετανιώνετε; Εύχεστε το παιδί σας να μην είχε διαγνωστεί με σύνδρομο Down;
– Λοιπόν, ναι, θα ευχόμουν ο David να μην είχε γεννηθεί με αυτό γιατί είναι δύσκολο να ζει κανείς έτσι. Αλλά νομίζω θα ήταν μεγάλη απώλεια για την κοινωνία το να μην υπήρχε το σύνδρομο, λέει ο πατέρας.
– Συμφωνώ, λέει η μητέρα. Θα ήθελα να μπορούσα να το θεραπεύσω στο λεπτό για να έχει ο γιος μου μια καλύτερη ζωή. Αλλά εγώ δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανα σε τέτοιο σημείο. Έγινα καλύτερος άνθρωπος και έζησα μια ζωή με νόημα και αυτή δεν θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο.
Ζούμε σε μια εποχή αυξανόμενης αποδοχής της διαφορετικότητας, η αλήθεια είναι. Από την άλλη, ζούμε σε μια εποχή όπου η δυνατότητα εξάλειψης των διαφορετικοτήτων έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Στα περισσότερα από τα παιδιά που γεννιούνται κωφά στις ΗΠΑ εμφυτεύονται μοσχεύματα που μπορούν να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν στοιχειώδεις δεξιότητες ακοής και ομιλίας. Αναζητούνται συστηματικά τρόποι αναστροφής του γονιδίου της αχονδροπλασίας (της βασικής μορφής νανισμού), ενώ προηγμένες εξετάσεις αίματος γνωστοποιούν πολύ νωρίς σε ένα ζευγάρι το ενδεχόμενο να πάσχει το έμβρυο από σύνδρομο Down.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια συγκυρία πρωτοφανούς ιατρικής και κοινωνικής προόδου. Πιστεύω βαθύτατα και στις δύο. Αλλά νομίζω πως είναι τραγικό η μια πρόοδος να μην κατανοεί την άλλη. Πρέπει να σκεφτούμε πώς αισθανόμαστε για τις θεραπείες γενικά. Και πολλές φορές το βασικό ερώτημα της γονεϊκότητας είναι: Ποια ταυτότητα ενισχύουμε για τα παιδιά μας και ποια θεραπεύουμε;
Ο Τζιμ Σινκλερ, γνωστός ακτιβιστής για τα δικαιώματα τον ανθρώπων στο φάσμα του αυτισμού έχει πει: «Όταν οι γονείς λένε εύχομαι το παιδί μου να μην είχε αυτισμό λένε στην ουσία εύχομαι το παιδί που έχω να μην υπήρχε και να έχω ένα διαφορετικό, τυπικό παιδί αντί για αυτό». Είναι μια ακραία ρήση ενδεχομένως, όμως εκφράζει και την πραγματικότητα των ανθρώπων που δεν θέλουν να θεραπευτούν, δεν θέλουν να αλλάξουν, να εξαφανιστούν.
Μια από τις οικογένειες από τις οποίες πήρα συνέντευξη ήταν αυτή του Ντύλαν Κλέμπολντ, ενός από τους συμμετέχοντες στη σφαγή στο Λύκειο Κολουμπάιν. Μου πήρε πολύ καιρό να καταφέρω να τους πείσω να μιλήσουν. Τελικά, όταν ξεκίνησαν να μιλούν, δεν μπορούσαν να σταματήσουν. Το πρώτο από τα πολλά σαββατοκύριακα που πέρασα μαζί τους κατέγραψα περισσότερες από 20 ώρες συνομιλίας. Την Κυριακή το βράδυ είμασταν και οι τρεις εξαντλημένοι. Καθόμασταν στην κουζίνα και η μητέρα του ετοίμαζε κάτι να φάμε. Ρώτησα λοιπον: «Αν ήταν εδώ ο Ντύλαν, ξέρετε τι θα θέλατε να τον ρωτήσετε»; Ο πατέρας του είπε: «Ναι. Θα τον ρωτούσα τι στο διάολο νόμιζε ότι έκανε». Η μητέρα του κοίταξε το πάτωμα, σκέφτηκε για ένα λεπτό και απάντησε: «Θα του ζητούσα να με συγχωρέσει που ενώ ήμουν η μητέρα του δεν κατάλαβα ποτέ τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του».
Μερικά χρόνια αργότερα, σε μια ακόμα κουβέντα μας- κάναμε πολλές στο μεταξύ- μου είπε: «Ξέρεις, όταν πρωτοέγινε ευχόμουν να μην είχα παντρευτεί και να μην είχα αποκτήσει παιδιά. Να μην είχα πάει στο πανεπιστήμιο, να μην είχα γνωρίσει τον Τομ. Τότε το παιδί αυτό δεν θα υπήρχε και τίποτε από αυτά δεν θα είχαν συμβεί. Όμως συνειδητοποιώ ότι έχω αγαπήσει τα παιδιά μου τόσο πολύ που τελικά δεν θέλω να φανταστώ μια ζωή χωρίς αυτά. Κατανοώ τον πόνο που το παιδί μου προκάλεσε στους άλλους, για τον οποίον δεν μπορεί να λάβει καμία συγχώρεση. Για τον πόνο που προκάλεσε σε εμένα όμως υπάρχει συγχώρεση. Έτσι, ενώ αναγνωρίζω ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν ο Ντύλαν δεν είχε γεννηθεί, ξέρω ότι ο δικός μου κόσμος δεν θα ήταν».
Είναι λοιπόν εντυπωσιακό πώς όλες αυτές οι οικογένειες με παιδιά που έχουν τόσα προβλήματα, προβλήματα που άλλοι θα έκαναν τα πάντα για να εξαλείψουν, έχουν βρει τόσο νόημα στην εμπειρία της γονεϊκότητας. Και μετά κατάλαβα ότι όλοι όσοι έχουμε παιδιά αγαπάμε τα παιδιά που έχουμε- με τα ελαττώματά τους. Αν κάποιος άγγελος έμπαινε μια μέρα σπίτι μου και μου υποσχόταν να αλλάξει τα παιδιά μου με καλύτερα παιδιά-πιο ευγενικά, πιο αστεία, πιο όμορφα, πιο έξυπνα- θα στρεφόμουν στα παιδιά μου και θα έκανα τα πάντα για να τον διώξω.
Και τελικά, ενώ υπάρχουν τόσες διαφορετικότητες- σχιζοφρένεια, ομοφυλοφιλία, χαρισματικότητα, αναπηρίες- υπάρχουν τόσες οικογένειες που τις αντιμετωπίζουν και έτσι αυτές οι διαφορετικότητες μετατρέπονται σε ομοιότητες. Τελικά οι διαφορές και ο τρόπος που τις διαχειριζόμαστε μάς ενώνουν.
Αποφάσισα να αποκτήσω παιδιά ενώ έκανα αυτή την έρευνα. Και πολλοί με ρώτησαν γιατί αποφάσισα να κάνω παιδιά όταν ερευνούσα πόσο λάθος μπορούν να πάνε όλα. Και απαντούσα πως δεν ερευνούσα το πόσο λάθος μπορούν να πάνε όλα, αλλά το πόσο αγάπη μπορεί να υπάρξει, ακόμα και αν όλα πάνε τόσο λάθος.
Σκέφτηκα πολύ μια μητέρα που είχα γνωρίσει, μητέρα ενός σοβαρά ανάπηρου παιδιού που πέθανε από παραμέληση. Κρατώντας τις στάχτες του μου είπε «Προσεύχομαι για συγχώρεση και νιώθω ότι μου ότι κάποιος μου στέρησε δύο πράγματα: το παιδί που ήθελα να έχω και το παιδί που αγάπησα».
Έτσι λοιπόν, ο σύζυγός μου είναι ο βιολογικός πατέρας δύο παιδιών και εγώ ο βιολογικός πατέρας μιας κόρης που γέννησε μια καλή φίλη μου που ήθελε να αποκτήσει παιδιά αφού χώρισε. Εγώ και ο σύζυγός μου έχουμε έναν γιο μαζί, εγώ είμαι ο βιολογικός πατέρας και μητέρα του είναι η μητέρα των παιδιών του συζύγου μου. Με λίγα λόγια, 5 γονείς για 4 παιδιά.
Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η ύπαρξη της οικογένειάς μου βλάπτει τη δική τους οικογένεια. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι οικογένειες σαν τη δική μου δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Προσωπικά δεν αποδέχομαι τα αφαιρετικά μοντέλα της αγάπης. Μόνο τα αθροιστικά. Και πιστεύω πως η διαφορετικότητα όχι μόνο κάνει τον πλανήτη να επιβιώνει αλλά ενισχύει την οικόσφαιρα της καλοσύνης.
[…]
Αυτά τα δέκα χρόνια έρευνας διδάχθηκα την τρομακτική χαρά της σχεδόν ανυπόφορης γονεϊκής ευθύνης, η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει σχεδόν τα πάντα. Και ενώ πολλές φορές νόμιζα ότι οι γονείς με τους οποίους συζητούσα βρίσκονταν σε μια διαρκή πλάνη- δέσμιοι των αγνωμόνων παιδιών τους- σε έναν αγώνα να αναδείξουν ταυτότητες μέσα από τη μιζέρια, συνειδητοποίησα ότι η έρευνά μου με τοποθέτησε ξεκάθαρα στο πλάι τους.
The post Αγάπη, πάνω από όλα appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post « α Να Το». Μια παράσταση για βρέφη και μικρά παιδιά appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>Η παράσταση «α ΝαΤο» είναι φτιαγμένη με καθαρές γραμμές και με αρχετυπικό τρόπο, ώστε να βοηθήσει τα μικρά παιδιά να ενταχθούν στην θέαση και τη θεατρική διαδικασία. Η μουσική, ο ρυθμός και το τραγούδι αποτελούν σημαντικό στοιχείο της παράστασης. Ο σημαντικότερος πυλώνας αυτού το εγχειρήματος είναι η ίδια η ανακάλυψη. Η ιστορία που παρουσιάζεται αφορά δύο μικρούς ανθρώπους που ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους.
Πως είναι να ξεκινάς το ταξίδι της ανακάλυψης; Εκεί που όλα μοιάζουν καινούρια απροσδόκητα, τρομακτικά μα και αστεία την ίδια στιγμή; Πώς είναι να ξυπνάς σε έναν ολότελα καινούργιο κόσμο; Πως είναι να ανακαλύπτεις το σώμα σου, τη φωνή σου, το λόγο, τη δύναμή σου, τη μουσική, τον κόσμο γύρω σου και πως είναι να ανακαλύπτεις κι άλλον ένα μικρό άνθρωπο σαν εσένα; Πως είναι να ξεκινάς το ταξίδι της ανακάλυψης; Εκεί που όλα μοιάζουν μαγικά;
Μέσα από την παράσταση οι μικροί άνθρωποι (11 μηνών – 3,5 ετών) θα έχουν πολλές ευκαιρίες να ταυτιστούν και να δουν στη σκηνή να ζωντανεύουν στιγμές που τους θυμίζουν κάτι από τη δική τους καθημερινότητα. Εξάλλου η Να και η Το θα είναι εκεί για να τους βοηθήσουν.
Σημείωμα Χριστίνας Πλατανιώτη
«Στην εποχή της εξειδίκευσής θα περίμενε κανείς στη χώρα που γεννήθηκε το θέατρο η παραγωγή του να έχει απεύθυνση σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες του κοινού.
Δυστυχώς όμως το πεδίο του βρεφικού θεάτρου δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα στην Ελλάδα. Με τον όρο βρεφικό θέατρο αναφερόμαστε σε μία ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση που έχει σαν στόχο να καλύψει τις ανάγκες του πιο μικρού ηλικιακά κοινού που θα ήταν σε θέση να την παρακολουθήσει.
Στόχος μας είναι μέσα από την παράσταση να αφηγηθούμε μια ιστορία. Μια δική τους ιστορία. Που θα τα αφορά και θα νιώθουν οικεία να την παρακολουθήσουν, τα την ανακαλύψουν και να την τραγουδήσουν.
**Η Χριστίνα Πλατανιώτη είναι ηθοποιός, δασκάλα θεάτρου και εκπαιδευτικού δράματος.
Έχει πρωταγωνιστήσει δίπλα στους Λήδα Πρωτοψάλτη, Ελένη Κοκκίδου, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Γιάννη Μπέζο, Γιώργο Αρμένη, Θανάση Παπαγεωργίου, Μιχάλη Μητρούση, Ευαγγελία Μουμούρη, Χρύσα Παπά, Νίκο Αρβανίτη, Κώστα Αρζόγλου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Αλεξανδρο Μπουρδούμη κ.α.
Έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία “YOYLIVEONCE”, σε σκηνοθεσία του Ιρανού JAVADKARACHI/ Γερμανική Παραγωγή. ‘Έχει πάρει μέρος στη mini σειρά του BBC “THE LITTLE DRUMMER GIRL” σε σκηνοθεσία Chan wook Parkμ στη σειρά «Ίχνη» του Β. Τσελεμέγκου (ΜEGA), συμμετείχε με πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά «Έχω ένα μυστικό» (ALPHA) σκηνοθεσία Ρ. Εσκενάζυ κ.α. Έχει πάρει μέρος θεατρικές παραστάσεις για παιδιά και εφήβους και σε παρουσιάσεις θεατρικών βραβείων.
Εργάζεται ως δασκάλα Εκπαιδευτικού Δράματος στο ΠΟΡΤΑ εργαστήρι της Ξένιας Καλογεροπούλου.
Πληροφορίες
Θέατρο Βαφείο
Πρεμιέρα Σάββατο 20/01/2024
Και για 10 παραστάσεις
Ώρα έναρξης 11:00
Διάρκεια 40 λεπτά
Εισιτήριο 9 ευρώ
(Ανέργων , δεύτερος γονέας εκπτώσεις)
https://www.more.com/theater/children/a-nato/
Συντελεστές
Ηθοποιοί: Λία Καράμπελα, Ανδριανή Κυλάφη
Σύλληψη- Σκηνοθεσία: Χριστίνα Πλατανιώτη
Εικαστική επιμέλεια: Αμαλία Θεοδωροπούλου
Πρωτότυπη μουσική: Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος
Φωτογραφίες, εικαστικό υλικό: Λήδα Τουλουμάκου
Δημιουργία αφίσας: Γιώργος Γιαννίμπας
Επικοινωνία: Μαρία Κωνσταντοπούλου
The post « α Να Το». Μια παράσταση για βρέφη και μικρά παιδιά appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Πινόκιο για όλους στο Εθνικό Θέατρο appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>Το Εθνικό Θέατρο, σε συνεργασία με την Alpha Bank, ανοίγει έναν νέο κύκλο παραστάσεων καθολικής προσβασιμότητας με πίστη στην ισότητα και στο δικαίωμα όλων των ατόμων στην ανεμπόδιστη πρόσβαση σε παραστάσεις, αλλά και τη συμμετοχή τους με ίσες ευκαιρίες σε θεατρικές δράσεις. Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου και την Κυριακή 21 Απριλίου ο Πινόκιο θα είναι προσβάσιμος σε άτομα με οπτική αναπηρία αλλά και σε Κωφά και Βαρήκοα άτομα. Για τα ατομα με οπτική αναπηρία οργανώνονται υπηρεσίες απτικής ξενάγησης πριν από την έναρξη των παραστάσεων, καθώς και υπηρεσίες ακουστικής περιγραφής κατά τη διάρκειά τους. Αντίστοιχα, για τα κωφά και Βαρήκοα άτομα θα υπάρξει ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα και SDH υπέρτιτλοι.
Η παράσταση
O Πινόκιο παρουσιάζεται από 15 Νοεμβρίου ’23 με μεγάλη επιτυχία σε μια διασκευή του έργου του Κάρλο Κολόντι από τον Κρις Κούπερ και σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, στο ΘΕΑΤΡΟ REX-ΣΚΗΝΗ «ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ». Ένα μαγικό κουτί γεμάτο εκπλήξεις και αναπάντεχα δώρα ανοίγει στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί την πολυαγαπημένη ιστορία του Κάρλο Κολόντι, Πινόκιο σε μια σύγχρονη εκδοχή της από τον Κρις Κούπερ, και μας οδηγεί σε μια μεγάλη περιπέτεια που τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα είναι δυνατά! Το κλασικό παραμύθι που ανέθρεψε και μάγεψε δεκαετίες τώρα γενιές μικρών και μεγαλύτερων θεατών αφηγείται τις περιπέτειες μιας ξύλινης μαριονέτας, του Πινόκιο. Η Αλεπού και ο Γάτος θα τον πείσουν να λοξοδρομήσει από τον σχολικό του δρόμο, διαβεβαιώνοντάς τον ότι αν τους ακολουθήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες και ανεμελιά τον περιμένει. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως του υποσχέθηκαν και ο Πινόκιο θα αναγκαστεί να περάσει από χίλια κύματα, να αντισταθεί στους πειρασμούς, να αλλάξει, να δυναμώσει και να ωριμάσει για να καταφέρει στο τέλος να βρεθεί και πάλι μαζί με τον πατέρα του, τον Τζεπέτο.
Αν και γραμμένο προς τα τέλη του 19ου αιώνα (1883), οι κωμικό-τραγικές περιπέτειες του Πινόκιο φαντάζουν πιο επίκαιρες από πότε. Ζώντας μια σκληρή πραγματικότητα, σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν γρήγορα και καταλυτικά αναπόφευκτα τίθενται τα ερωτήματα: «Πώς ένα παιδί εντάσσεται στη σύγχρονη κοινωνία; Πώς μπορεί να χωρέσει στο πρότυπο του ενήλικα; Ποια κομμάτια της αθωότητάς του πρέπει να χάσει προκειμένου να επιβιώσει;», επισημαίνει σκηνοθέτης της παράστασης. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου έχοντας στο πλάι του έναν πολυπληθή θίασο νέων ταλαντούχων ηθοποιών και την ονειρική μουσική του Νίκου Κυπουργού στήνει ένα σκηνικό παιχνίδι προκειμένου να μιλήσει για ζητήματα εξόχως σοβαρά.
Στον κόσμο του Πινόκιο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται: ένας κορμός ξύλου μετατρέπεται σε μαριονέτα, ένα φωτεινό λούνα παρκ μεταμορφώνεται σε σκοτεινή κοιλιά ενός επικίνδυνου θαλάσσιου κήτους, μια σκανδαλιάρα μαριονέτα σε ένα γελαστό στοργικό αγόρι. Σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και ακατάπαυστα μεταλλάσσεται, όπως ακριβώς το σκηνικό της Θάλειας Μέλισσα, το μόνο που μένει σταθερό είναι η πίστη στον εαυτόν μας και η δύναμη της φιλίας… γιατί όλοι έχουμε κοντά μας έναν γαλάζιο γρύλλο να μας προστατεύει και να μας βοηθά να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα… ακόμα και τα άπιαστα.
Τις υπηρεσίες προσβασιμότητας σχεδιάζει και υλοποιεί ο πολιτιστικός οργανισμός liminal
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση, στίχοι: Τζούλια Διαμαντοπούλου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Πάρης Μαντόπουλος
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Σκηνική πάλη: Θάνος Δερμάτης
Δραματολόγος παράστασης: Μαρία Καρανάνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Ασίκογλου
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαρίνα Κουλούρη
Διανομή ρόλων (με αλφαβητική σειρά)
Γιώργος Βουρδαμής: Στρομπόλι, Άντρας, Κοράκι, Ξυλοκόπος, Γάιδαρος, Παιδί
Αντώνης Γκρίτσης: Γρύλος, Μαριονέτα, Ξυλοκόπος, Παιδί
Χρήστος Δαλκυριάδης: Γάτος, Μαριονέτα, Ξυλοκόπος, Κούνελος, Παιδί
Μιχάλης Κοιλάκος: Τζεπέτο, Κουκουβάγια, Παιδί, Μαριονέτα
Ιώ Λατουσάκη: Πινόκιο, Παιδί, Μαριονέτα, Κούνελος
Εμμανουέλα Μαγκώνη: Αλεπού, Μαριονέτα, Παιδί, Κούνελος
Βασίλης Ντάρμας: Πινόκιο, Παιδί, Μαριονέτα, Κούνελος
Τίτος Πινακάς: Φυτίλιας, Μαριονέτα, Ξυλοκόπος, Αρλεκίνος
Δήμητρα Σταύρου: Γυναίκα, Παιδί, Μαριονέτα, Πουλτσινέλα, Αμαξάς, Γάιδαρος, Kούνελος
Ανδρομάχη Φουντουλίδου: Γυναίκα, Παιδί, Μαριονέτα, Μυλωνάς
Mουσικός επί σκηνής: Γιώργος Φουντούκος
Φωτογραφίες παράστασης: Κάρολ Γιάρεκ – Βίντεο παράστασης: Παναγιώτης Ανδριανός
Πινόκιο
Μικρό Εθνικό – Παιδική Σκηνή – ΘΕΑΤΡΟ REX – ΣΚΗΝΗ «ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ»
Τιμές εισιτηρίων
ΑμεΑ – Συνοδών: 5 ευρώ.
Εκδοτήρια: ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – ΘΕΑΤΡΟ REX, Πανεπιστημίου 48
Τηλεφωνικές κρατήσεις: 2105288170-171, 2103305074, 2103301881.
Από Τετάρτη έως Κυριακή και ώρες 09.30 – 21.00.
Κρατήσεις μέσω email: boxoffice@n-t.gr
Οι κρατήσεις μέσω τηλεφώνου και email είναι έγκυρες ΜΟΝΟ εφόσον αναφέρονται τα παρακάτω: ονοματεπώνυμο, αριθμός θέσεων, επιθυμητή παρεχόμενη υπηρεσία (Διερμηνεία, Υπέρτιτλοι, Ακουστική Περιγραφή, Απτική Ξενάγηση).
Οι αίθουσες του Εθνικού Θεάτρου είναι προσβάσιμες σε χρήστες-χρήστριες αναπηρικού αμαξιδίου, ενώ οι σκύλοι-οδηγοί είναι ευπρόσδεκτοι.
Για διευκόλυνση των κρατήσεων μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον πολιτιστικό οργανισμό liminal: info@liminal.eu και 6993076378.
Περισσότερες πληροφορίες
The post Πινόκιο για όλους στο Εθνικό Θέατρο appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Ταλέντο στη ζωή και…κίνητρο βερνικωμένο appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>Ο Κωσταντής είναι ο atypical exceller της έμπνευσής μου, influencer της ζωής και της καθημερινότητάς μου και inspirational ύπαρξη που μιλάει ευθύβολα στην καρδιά μου. Είναι ο γιος μου. Μαθητής της Α’ Γυμνασίου, διαγνωσμένος δυσαναγνώστης και εγγενής δυσορθογράφος. Ήταν Οκτώβρης της Α’ Δημοτικού όταν η κα Ειρήνη, δασκάλα -που καταφανώς καλιγώνει τους μαθησιακούς ψύλλους- μας κάλεσε στο σχολείο. «Υποψιάζομαι ότι ο Κωσταντής έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία, καλό θα ήταν να το ψάξετε». Φαρμακώθηκα… Εγώ, μια εμμονική ορθογράφος και αυτοδίδακτη καλή μαθήτρια, με φυσική κλίση στην τυπική αριστεία, μια οδηγός αυτοκινήτου που τηλεφώνησε στην αντιπροσωπεία της BMW για να ενημερώσει το λογισμικό πως η λέξη “μήνυμα” στα ελληνικά γράφεται πρώτα με ήτα και μετά με ύψιλον, είχα ένα παιδί που γράφει το “ευχαριστώ” με όμικρον.. και ίσα που προλαβαίνει να διαβάζει τους υπότιτλους στις ξένες ταινίες.
O Νάσος κι εγώ, για πρώτη φορά συμφωνήσαμε -τόσο πολύ- σε κάτι και ακολουθήσαμε τα βήματα by the book. Διάγνωση και prescriptions για εργοθεραπείες, συν ειδική παιδαγωγική υποστήριξη και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Στην πραγματικότητα, καμία σοβαρή, ή απειλητική, δυσκολία, ευτυχώς. Ωστόσο, η μαθησιακή δυσκολία του Κωσταντή φάνταζε πως -για πάντα- θα απειλούσε την αυτοπεποίθηση και την εικόνα του εαυτού του. Για εκείνον, που το σχολείο ξεκίνησε ως ένα τρίσβαρο άχθος, έγινε γρήγορα και ο καθρέφτης που του γύριζε πίσω μια αντανάκλαση που προσπαθούσε να τον πείσει ότι καμία προσπάθειά του δεν θα ήταν ποτέ αρκετή και πάντα θα χρειαζόταν να καταβάλλει υπερπολλαπλάσια προσπάθεια, για να προσεγγίσει τον τυπικό μαθησιακό Μέσο Όρο.
“Μαμά“, μου είπε εκείνον τον Ιούλιο καθισμένος ψύχραιμα στο παιδικό του καρεκλάκι, πίνοντας -με ολύμπια ηρεμία- το γάλα του, “η πρώτη Δημοτικού ήταν πάρα πολύ δύσκολη και ξέρω ότι κάθε τάξη μέχρι να τελειώσω το σχολείο θα είναι όλο και πιο δύσκολη από την προηγούμενη“. Μια ακριβής παρατήρηση, που είχε προκύψει από την έρευνα του πεδίου που είχε οργανικά διενεργήσει στη διάρκεια του σχολικού έτους, που μόλις είχε τελειώσει. Το συμπέρασμά του, βάσει των data που είχε, ήταν εντελώς ακριβές και η υπόθεσή του για την πορεία της μαθησιακής του καριέρας, βάσει των metrics και του benchmarking, προβλέψιμη και προδιαγεγραμμένη. Η αξιολογική κρίση του 7χρονου Κωσταντή, στο τέλος της Α΄ Δημοτικού, επιβεβαιώθηκε λίγο καιρό αργότερα και από την αξιολογική έκθεση του ΚΕΔΑΣΥ (Κέντρο Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης του Υπουργείου Παιδείας) και ήταν σαφής: “Από την σταθμισμένη δοκιμασία ορθογραφίας, προέκυψε ότι ο μαθητής Κ.Μ., τη δεδομένη στιγμή, ανήκει στο 5% των συμμαθητών του με τις χαμηλότερες επιδόσεις”.
Εκείνο το πρωί του Ιουλίου του 2017, μόλις ο Κωσταντής ήπιε το γάλα του και έφυγε με την Ελένη για την παιδική χαρά, τηλεφώνησα στην Σάντρα, τη διευθύντρια του “Τριανεμιού“, του Δημοτικού σχολείου, που είχε ανοίξει τις πόρτες του λίγους μήνες νωρίτερα. Όταν έφτασα στην Πεύκη, τα χώματα στο προαύλιο του σχολείου μου φάνηκαν βουνό. Όλα ήταν κυριολεκτικά και μεταφορικά in Progress. Αυτό που με έπεισε εκείνη την ημέρα ήταν η βασική υπόσχεση της Σάντρας ότι ο στόχος του Τριανεμιού ήταν οι μαθητές να θέλουν να πηγαίνουν στο σχολείο και να το αγαπούν.
Έτσι και έγινε! Ακόμα και ο Κωσταντής, που είχε προαποφασίσει ότι το σχολείο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή, τουλάχιστον στη ζωή που εκείνος ήξερε μέχρι τότε, πήγαινε πράγματι χαρούμενος στο σχολείο, και αυτό κράτησε μέχρι και την αποφοίτησή του.
Είναι, όμως, το Τριανέμι ένα σχολείο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες; Φυσικά όχι! Είναι ένα σχολείο που βρίσκει τον τρόπο να καλοδέχεται όλα τα τυχερά παιδιά που χωρούν στις τάξεις του και ξέρει να αναδεικνύει όλων των ειδών τα ταλέντα και τις υπερδυνάμεις τους. Εκεί πάει και η Τερέζα, η μικρότερη αδερφή του Κωσταντή, που ανήκει στον τυπικό μαθησιακό πληθυσμό και πηγαινοέρχεται εξίσου χαρωπή κι ευτυχισμένη.
Πέρασε, λοιπόν, ο καιρός και ο Κωσταντής έφτασε στην Έκτη. Νέος προβληματισμός. Αυτή τη φορά για το Γυμνάσιο. Και τώρα; Σε ποιο σχολείο θα πάει; Θα τα καταφέρει άραγε; Πριν προσγειωθεί στο Γυμνάσιο της γειτονιάς, πέρασε μια αξιολόγηση σε ένα -θεωρητικά φιλικό και συμπεριληπτικό σχολείο- όπου φυσικά δεν τον δέχτηκαν. Είμαι σίγουρη, από τις γελοίες δικαιολογίες που προφασίστηκαν, πως φαντάστηκαν ότι θα τους χαλάσει τον Μέσο Όρο και το αφήγημα της επιτυχίας τους.
Χθες ο Κωσταντής πήρε τους πρώτους βαθμούς του. Ο Μέσος Όρος του τετραμήνου διαμορφώθηκε στα 18,3! Διαβάζοντας το mail με την αναλυτική του βαθμολογία μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τι έχουν, άραγε, αυτοί οι αριθμοί και με συγκινούν τόσο, αναρωτήθηκα. Τα νούμερα αυτά χωρούν μέσα τους και καθρεφτίζουν την υπερμαχητική προσπάθεια του Κωσταντή. Αυτά τα KPI’s δαφνοστεφανώνουν το προσωπικό ρεκόρ ενός καθημερινού και long-lasting υπεραθλητή που έσπασε το κοντέρ, το δικό του προσωπικό κοντέρ. Σε ένα απολύτως τυπικό περιβάλλον, σε ένα κλασικό ελληνικό γυμνάσιο της γειτονιάς, ο Κωσταντής έκανε προσωπικό personal best.
Πώς έγινε αυτό; Πώς κατάφερε να φέρει τούμπα όλες τις προβλέψεις και τα προγνωστικά; Ο Κωσταντής τα κατάφερε γιατί είχε κίνητρο και προσωπικό drive, που το έκανε σχέδιο και φύλλο πορείας αρχικά για την “επιβίωση” και μετά για τη νίκη. Είχε έναν ισχυρό λόγο για να προσπαθεί και έναν προσωπικό στόχο να πετύχει. Έτσι, μεταμόρφωσε την συγγενή του δυσκολία σε αιτία και αφορμή μαζί για να καλουπώσει τη δυσκολία του, την οποία και μετέτρεψε σε σκαλοπάτι για να ανέβει. Πήρε τις βοήθειες του γονεϊκού και εκπαιδευτικού κοινού, κοινού με ονοματεπώνυμο την ισόβια ευγνωμοσύνη: κυρία Χριστίνα, κυρία Βασιλική, κυρία Αντιγόνη, κυρία Πωλίνα, κύριος Θόδωρος, και τις αξιοποίησε, τις τέντωσε στο έπακρο. Με ψυχραιμία και στωικότητα έμαθε να παίρνει τη ζωή όπως του έλαχε, έκανε τις δυσκολίες ευρήματα του πεδίου και τα μετέτρεψε σε winning strategy, χωρίς μάλιστα να χάνει χρόνο για να βαρυγκωμείκαι να συχτηρίζει…
Το βράδυ της παραλαβής του πρώτου “ελέγχου”, όταν γύρισα σπίτι τον ρώτησα: “Τι έγινε; Πώς και 18,3 Κωσταντή;” “Γιατί μπορώ!” Έτσι, αυτοί οι βαθμοί, αυτό το τυπικό metric, έβαλε ακριβές περιεχόμενο και πρώτο πρόσωπο στον ορισμό της θεωρίας μου για την Μη τυπική αριστεία, βρίσκοντας τον ambassador της καρδιάς μου.
Στην ερώτηση, λοιπόν, Ποιοι είναι οι atypical excellers; απαντώ με στέρεη πεποίθηση πως είναι όσοι έχουν ταλέντο στη ζωή και κίνητρο βερνικωμένο.
Η Ελένη Σουράνη είναι Founding Managing partner της Socialdoo
The post Ταλέντο στη ζωή και…κίνητρο βερνικωμένο appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Πώς θα διαλέξω το κατάλληλο νηπιαγωγείο για το παιδί μου appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Robert Fulgham έγραψε το περίφημο βιβλίο «Όλα όσα χρειάζεται να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο». Από τότε έχουν γίνει πολλά βήματα, ώστε να συνειδητοποιήσουμε οι γονείς την τεράστια αξία της προσχολικής εκπαίδευσης. Στην αγκαλιά του νηπιαγωγείου τα παιδιά ενισχύουν τις κοινωνικοσυναισθηματικές δεξιότητες που θα τα βοηθήσουν να εξελιχθούν συναισθηματικά και πνευματικά. Για αυτό και όλο και περισσότεροι γονείς δίνουν τεράστια σημασία στην επιλογή του κατάλληλου νηπιαγωγείου. Και έτσι πρέπει, τονίζουν οι περισσότεροι ψυχολόγοι. Στο νηπιαγωγείο τα παιδιά πραγματοποιούν τα πρώτα τους θαρραλέα βήματα για την αυτονομία, την ανεξαρτησία και τη συγκρότηση της δικής τους μοναδικής προσωπικότητας. Πειραματίζονται, δημιουργούν σχέσεις, επικοινωνούν, μοιράζονται, μαθαίνουν. Και είναι πολύ σημαντικό να βρίσκονται σε ένα περιβάλλον ασφαλές με εκπαιδευτικούς που διαθέτουν την εμπειρία και τη γνώση, ώστε να συμβάλλουν στην ανάπτυξη ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.
Ποια είναι λοιπόν τα κριτήρια που πρέπει να βοηθήσουν εμάς τους γονείς να επιλέξουμε νηπιαγωγείο για τα παιδιά μας σήμερα;
1. Ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού
Ένας από τους βασικούς στόχους της προσχολικής εκπαίδευσης είναι η ανάπτυξη των γνωστικών δεξιοτήτων όπως η αναγνώριση γραμμάτων και αριθμών, η φωνολογία, η προγραφή, η ενδυνάμωση της λεπτής και αδρής κίνησης και η εξέλιξη της γλώσσας. Εξίσου σημαντική όμως είναι και ολιστική ανάπτυξη της προσωπικότητας των μικρών μαθητών. Ένα νηπιαγωγείο είναι επιτυχημένο όταν επιτρέπει στα παιδιά να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες, να δρουν ελεύθερα αλλά ταυτόχρονα να έχουν επίγνωση των ορίων, να επικοινωνούν και να δημιουργούν σχέσεις και να αναπτύσσουν συνεχώς το συναίσθημα της αλληλεγγύης. Επίσης, η αυτενέργεια και η αυτορρύθμιση των παιδιών σε αυτή την ηλικία είναι πολύ σημαντική, καθώς το ίδιο το παιδί καθορίζει τις ενέργειές του στο περιβάλλον που αλληλεπιδρά.
2. Τα παιδιά ως πολίτες του κόσμου
Τα παιδιά τού σήμερα μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Γι αυτό και πρέπει από νωρίς να αναπτύσσουν δεξιότητες που μπορούν να τα βοηθήσουν να ανταποκριθούν στις μεγαλύτερες προκλήσεις του αιώνα και να δημιουργήσουν έναν κόσμο βιώσιμο για όλους. Η αίσθηση της βιώσιμης ανάπτυξης αλλά και τα χαρακτηριστικά ενός πολίτη του κόσμου, είναι αξίες που θέλουμε εμείς οι γονείς να καλλιεργούνται από πολύ νωρίς στα παιδιά μας.
3. Τεχνολογία και φύση: σημειώσατε Χ
Στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης, τα παιδιά πρέπει από νωρίς να αντιλαμβάνονται τη δύναμη της τεχνολογίας αλλά και να μαθαίνουν να την οριοθετούν. Από την άλλη πρέπει να διδαχθούν ότι η τεχνολογία πρέπει να σέβεται τη φύση και-γιατί όχι- να διασφαλίζει τη βιωσιμότητά της. Το ιδανικό νηπιαγωγείο λοιπόν είναι εκείνο που δίνει στα παιδιά τα κατάλληλα ερεθίσματα για να ασχοληθούν με την τεχνολογία, αλλά ταυτόχρονα και τις απαραίτητες ευκαιρίες για να έρθουν πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον και την προστασία του.
Στο Προνήπιο και Νηπιαγωγείο των Εκπαιδευτηρίων Δούκα τα παραπάνω κριτήρια βρίσκονται στο κέντρο της παιδαγωγικής προσέγγισης. Τα πρώτα βήματα ενός παιδιού στον κόσμο της εκπαίδευσης πραγματοποιούνται μέσα σε ένα περιβάλλον που δίνει έμφαση στην μοναδικότητα, τα προσωπικά ενδιαφέροντα, αλλά κυρίως, την ανάγκη του να αποκτήσει Γνώσεις, ∆εξιότητες και Αξίες: κοινώς, τα απαραίτητα εφόδια για την πρόοδο και την εξέλιξή του.
Στο Προνήπιο και Νηπιαγωγείο των Εκπαιδευτηρίων Δούκα:
• τα παιδιά μαθαίνουν δύο γλώσσες, Ελληνικά και Αγγλικά
• οι εκπαιδευτικοί είναι καταρτισμένοι και διαθέτουν πανεπιστημιακούς και μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών
• προσεγγίζονται βιωματικά οι 17 Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ. Τα εκπαιδευτήρια Δούκα είναι το μοναδικό πιστοποιημένο σχολείο του «Global Schools Program» του δικτύου SDSN των Ηνωμένων Εθνών
• το εκπαιδευτικό μοντέλο αντιμετωπίζει τον μαθητή ως σύνολο ετερογενών χαρακτηριστικών
• υλοποιείται ένα πρόγραμμα ψυχοσυναισθηματικής ενδυνάμωσης μέσα από παιγνιώδεις δραστηριότητες
• προάγεται το Computational Thinking μέσα από το παιχνίδι («Learning through Play»)
• τα παιδιά ευαισθητοποιούνται γύρω από περιβαλλοντικά θέματα με δράσεις “Green Days” στον βοτανόκηπο
Το πιο σημαντικό είναι ότι η εμπειρία των ανθρώπων των Εκπαιδευτηρίων Δούκα δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να συμβαδίσει η μετάβαση στο Δημοτικό τους ρυθμούς και την ωριμότητα του κάθε παιδιού. Ψυχολόγος και ειδικός παιδαγωγός βρίσκονται μόνιμα στη διάθεση παιδιών και γονέων για την υποστήριξη σε τομείς όπως η φωνολογία και ο γραφοκινητικός έλεγχος. Γιατί στο Νηπιαγωγείο των Εκπαιδευτηρίων Δούκα κάθε παιδί είναι μοναδικό και όλοι μια δεμένη ομάδα που πραγματοποιεί βήματα σταθερά και γεμάτα αυτοπεποίθηση στον κόσμο της σύγχρονης εκπαίδευσης.
Για περισσότερες πληροφορίες:
Μεσογείων 151, Μαρούσι. 210-6186000
The post Πώς θα διαλέξω το κατάλληλο νηπιαγωγείο για το παιδί μου appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Μ(π)ες στο Μουσείο… και κάν’ το όπως τα βιβλία appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>Η δωδεκάχρονη Κλώντια ήταν πολύ θυμωμένη με τους γονείς της. Δε θυμόταν πια γιατί, αλλά δεν είχε σημασία. Αυτό που μετρούσε ήταν να τους «τιμωρήσει» με κάποιον τρόπο. Και ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει: θα περνούσε μία νύχτα μακριά από το σπίτι. Θα επέλεγε ένα μέρος βολικό, ενδιαφέρον και κομψό, δηλαδή το μουσείο! Κι όχι οποιοδήποτε μουσείο: το Metropolitan Museum of Art (κοινώς: Met). Εκεί θα κρυβόταν, παρέα με τον αδερφό της, τον Τζέιμι, που διάλεξε ως συνένοχο, γιατί εκείνος πάντα αποταμίευε κι έτσι θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την περιπέτεια τους! Κι έτσι κι έγινε…
Κι αν αναρωτιέστε, πρόκειται για τις εισαγωγικές σελίδες του πολύ επιδραστικού παιδικού βιβλίου με τίτλο «From the Mixed-Up Files of Mrs. Basil E. Frankweiler», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1967. Το βιβλίο ακολουθεί τα δύο αδέρφια στο (πολύ αγχωτικό, τώρα που είμαι μαμά) ταξίδι τους, ώσπου να φτάσουν στο μουσείο και στην παραμονή τους εκεί. Πού κοιμούνται, τι τρώνε, πώς ξεφεύγουν από τους φύλακες είναι μόλις μερικά από τα στοιχεία που εξετάζονται λεπτομερώς. Και το μόνο καταφέρνει να κλείσει το ταξίδι τους, ώστε τελικά να επιστρέψουν σπίτι, είναι μια καταπληκτική μουσειο-ανακάλυψη, την οποία οφείλουν να μοιραστούν! Δεν θα αποκαλύψω περισσότερα, γιατί αξίζει να διαβαστεί ως ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα που φέρνει κοντά το μουσείο με το βιβλίο, και θεωρείται το καλύτερο, το κλασικότερο του είδους του. Δεν είναι, όμως, το μόνο!
Μουσεία, τέχνη και βιβλία, μια σχέση δυνατή
Τα μουσεία και τα βιβλία συναντιούνται συχνά και με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Βασικό κοινό τους στοιχείο: η αφήγηση μιας ιστορίας. Στα παιδικά βιβλία, η αφήγηση ιστοριών κρατάει έναν ξεχωριστό ρόλο ήδη από τη δεκαετία του 1980. Μέσα σε αυτές τις δεκαετίες, η αφήγηση γνώρισε μια πρωτόγνωρη άνθιση, ενώ γονείς και εκπαιδευτικοί ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν τις ιστορίες ως μέσα διαπαιδαγώγησης για ένα πιο δημιουργικό μονοπάτι προς τη γνώση. Ταυτόχρονα, κι από τα μέσα του 20ου αιώνα, στον χώρο της λογοτεχνίας κέρδισε έδαφος η ανάγνωση ως διαδραστική διαδικασία ανάμεσα στο βιβλίο και στον αναγνώστη, φτάνοντας σε σημασία ίσως ακόμη και την εγγενή ποιότητα του κείμενου.
Το μουσείο αποτελεί τον χώρο που φέρει αντικείμενα πασπαλισμένα με ιστορία και μνήμη –ως το συνονθύλευμα μύθων, φαντασίας, υποθέσεων και πραγματικότητας, όπως υποστηρίζει και η καθηγήτρια προσχολικής αγωγής Μένη Κανατσούλη– και αυτό το καθιστά ιδιαίτερα ελκυστικό περιβάλλον για την απελευθέρωση της φαντασίας. Παράλληλα, τα μουσεία ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν συνδυαστικά την εικόνα (εκθέματα) και το κείμενο (επιτοίχια και άλλα κείμενα) για την επικοινωνία ενός μηνύματος στο κοινό, περίπου όπως κάνει ένα βιβλίο. Τελικά, ανακάλυψαν τις χαρές της πιο ανάλαφρης αφήγησης και την επιδραστικότητα της στους επισκέπτες, μικρούς και μεγάλους, αλλάζοντας συχνά ολόκληρη τη στρατηγική τους, ώστε να χωράει μια πιο παιχνιδιάρικη επικοινωνία με το κοινό. Ο επισκέπτης και η εμπειρία του στον μουσειακό χώρο κατάφερε να γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αντί των εκθεμάτων όπως ίσχυε μέχρι τότε.
…που μας χαρίζει τους καρπούς της
Ε, ήταν αναπόφευκτο να συναντηθούν και να αγαπηθούν αυτοί οι δύο κόσμοι και να δημιουργήσουν ξεχωριστές προτάσεις για παιδιά, λογοτεχνικές ή εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα. Συχνά, τα μουσεία λαμβάνουν έναν σημαντικό όσο και ξεχωριστό ρόλο στο βιβλίο, που σχετίζεται με την ύπαρξη ενός μυστικού ή μιας σκοτεινής δύναμης που κρύβει το μουσείο κι αποκαλύπτεται μόνο σε λίγους και εκλεκτούς. Άλλα βιβλία αξιοποιούν το μουσείο ως το σκηνικό όπου διαδραματίζεται μια ιστορία με μπόλικο σασπένς. Και στις δύο συνθήκες το βιβλίο λειτουργεί σαν μαγνήτης που φέρνει κοντά την ιστορία ή την τέχνη (κατά περίπτωση) με τα παιδιά.
Τέτοια παραδείγματα είναι, εκτός του «From the Mixed-Up Files of Mrs. Basil E. Frankweiler», το έξοχο «Μα πού πήγαν όλοι;» της Σοφίας Δάρτζαλη (εκδ. Μεταίχμιο), που παίζει με τα όρια μεταξύ θεατών κι επισκεπτών, τα διασκεδαστικά «Όλα για τη φανέλα» της Ελένης Σβορώνου και «η Κραυγή της Τζοκόντα» του Δημοκίδη (εκδ. Μεταίχμιο), το πανέμορφο «Πορτρέτο του Λαγού» από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, το άκρως συγκινητικό «Άγαλμα που κρύωνε» του Χρήστου Μπουλιώτη (εκδ. Πατάκη), που ζωντανεύει κι απελευθερώνει το πονεμένο παρελθόν όπως μετουσιώνεται σε ένα άγαλμα, και το βιβλίο-κόσμημα «Η Χλόη στην Ελευσίνα» της Ερατούς Κουτσουδάκη (εκδ. Παπαδόπουλος).
Σε άλλες περιπτώσεις, τα μουσεία υιοθετούν συγκεκριμένα βιβλία, ως μέσο συνέχισης της μουσειοπαιδαγωγικής εμπειρίας. Το παιδί, κατόπιν της επίσκεψης, ενισχύει τη μνήμη του επανερχόμενο σε όσα συνάντησε στην επίσκεψη του χάρη σε μια όμορφη ιστορία ή σε δραστηριότητες που εμπεριέχονται στο βιβλίο –που εκτός των άλλων λαμβάνει και τη «σφραγίδα πιστοποίησης» του μουσειακού φορέα.
Το δυνατό δίδυμο του μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, η Μαρίνα Πλατή και η Ελένη Μάρκου, έχουν δημιουργήσει μια σειρά βιβλίων, όπως το «Άνθρωπος ή βιολί;». Αλλά και η αείμνηστη Σοφία Γιαλουράκη, και παλιά συνεργάτιδα του ίδιου μουσείου, είχε δημιουργήσει ένα πολύ χαρακτηριστικό βιβλίο για τα κυκλαδικά ειδώλια, πλήρες, χαριτωμένο, και πολύ ενδιαφέρον, που κυκλοφόρησε ανανεωμένο από τις εκδόσεις Μέλισσα προ ολίγων ετών, με τίτλο «Τα κυκλαδικά ειδώλια ταξιδεύουν στο χρόνο». Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί και το αγαπημένο βιβλίο «Ο Νικηφόρος ανακαλύπτει τα συναισθήματα» της Ελένης Γερουλάνου που λειτουργεί εξαιρετικά με μικρά παιδιά που μαθαίνουν τα συναισθήματα χάρη στη συλλογή του μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Ξεχωρίζω, επίσης, την έκδοση του μουσείου Μπενάκη «Στην… κουζίνα με τον Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα», που φέρνει κοντά δύο μουσεία, το Μπενάκη και την Πινακοθήκη, και το ενδιαφέρον «Με τους ζωγράφους της Πινακοθήκης Αβέρωφ», της Μαρίζας Ντεκάστρο (Εκδότης: Ίδρυμα Ευάγγελου Αβέρωφ – Τοσίτσα).
Ορισμένες φορές το μουσείο (ως ολότητα ή κάποιο από τα εκθέματα του) σχετίζεται άμεσα με το βιβλίο, με το ένα να λειτουργεί ως μονοπάτι προς το άλλο. Τέτοιο δυνατό παράδειγμα είναι «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», ένα από τα πιο αγαπητά και πολυδιαβασμένα βιβλία παγκοσμίως. Η διαχρονική του επιτυχία υπήρξε τόσο σπουδαία, ώστε το περιβόητο σπίτι όπου έζησε τα τελευταία της χρόνια η Άννα Φρανκ στο Άμστερνταμ έγινε μουσείο. Εκεί, οι επισκέπτες μαθαίνουν όχι μόνο για τη διάσημη ηρωίδα, αλλά για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συνολικά, σε ένα από τα πρώτα συμμετοχικά μουσεία που αξιοποιήσαν την τεχνολογία για να καταστήσουν τον επισκέπτη ισότιμο μέλος της μουσειακής εμπειρίας.
Στα καθ’ ημάς, το μουσείο Μπενάκη μάς προσκάλεσε φέτος στην τόσο συγκινητική έκθεση για τη ζωή και το έργο της Άλκης Ζέη, όπου πρωταγωνιστούσαν οι ήρωες των βιβλίων της. Επίσης, η Ελένη Γερουλάνου μάς χάρισε την τρυφερή ιστορία «Ένας αρκούδος μια φορά», που μας καλεί να ακολουθήσουμε τον αρκούδο-πρωταγωνιστή καθώς ψάχνει το σπίτι του και φτάνει στο Μουσείο Παιχνιδιών. Ενώ το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή διαθέτει το βιβλίο «Στο μουσείο!» με ερωταπαντήσεις σε μορφή διαλόγου για το χώρο των μουσείων συνολικά. Από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος κυκλοφορεί η «Μύρτις & οι ζωές της», της Μαρίας Αγγελίδου, με αφορμή τη σχετική αρχαιολογική ανακάλυψη και την περιοδική έκθεση. Και φυσικά, η Δέσποινα Μπογδάνη-Σουγιούλ με τις εκδόσεις Πατάκη δημιούργησαν το επίκαιρο «Μαρία Καλλάς – Ζώντας μόνο για την τέχνη», με αφορμή το έτος Μαρία Κάλλας, που θα οδηγήσει το επόμενο διάστημα τα βήματα μας και στο πολυαναμενόμενο μουσείο στην οδό Μητροπόλεως, που μόλις ξεκίνησε τη λειτουργία του.
Και τέλος υπάρχουν κι εκείνα τα βιβλία που μιλούν για την τέχνη προσπαθώντας να την εντάξουν στην ιστορία και τις εικόνες ως μάθημα αισθητικής. Είναι πολλά κι εξαιρετικά και η σταχυολόγηση είναι πιο δύσκολη εδώ. Αγαπώ πολύ τη «Λίζα και τους επτά ζωγράφους», από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, με πρωταγωνίστρια τη Μόνα Λίζα και το χαμένο της χαμόγελο. Ξεχωρίζει επίσης η «Ιζαντόρα Ντακ», πάλι από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, με τις πάπιες-χορεύτριες ως αναφορά στις μπαλαρίνες του Degas, όπως και «Το Κορίτσι με την κορδέλα» (εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη), που μοιάζει ολάκερο σαν πίνακας του Bruegel. Εξαιρετικό και το πολυεπίπεδο «Τα πορτρέτα του Φαγιούμ και η μυστηριώδης θεία Τζούλια» της Σοφίας Γιαλουράκη. Εδώ, ως υποκατηγορία, θα εντάξω και τα βιβλία που μιλούν για την τέχνη χωρίς μυθοπλασία. Οι εκδόσεις Διόπτρα μάς χαρίζουν μια μίνι πολύ προσεγμένη σειρά με πορτρέτα ζωγράφων, με τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ και τη Φρίντα Κάλο, οι εκδόσεις Ερευνητές μάς καλούν να διασκεδάσουμε και να φανταστούμε πώς θα ήταν ένα τέρας από τα πινέλα του Monet, ενώ οι εκδόσεις Ψυχογιός μάς προτείνουν το φιλικό προς το παιδί και διασκεδαστικό βιβλίο αναφοράς με τίτλο «Ανακαλύπτω τα σπουδαιότερα έργα τέχνης».
Το μουσείο και το βιβλίο μάς δίνουν διαχρονικά έργα με μπόλικη φαντασία, μυθοπλασία, λογοτεχνικές αφηγήσεις και υψηλή αισθητική, που –ας μην κρυβόμαστε– κοστίζει ακριβά, χωρίς η απόσβεση να είναι βέβαιη. Στα βιβλία αυτά, οι εκδότες επενδύουν ψυχικά, ως λάτρεις του ωραίου και ποιοτικού αναγνώσματος κι οι ίδιοι, ελπίζοντας να προσφέρουν στο κοινό έργα διαχρονικά, ενδιαφέροντα και αναγνωρίσιμα, που θα ωθήσουν τα παιδιά του σήμερα να ενισχύσουν την επαφή τους με την τέχνη και την ιστορία. Η εξερεύνηση του παρελθόντος και οι ρευστές γραμμές μεταξύ αληθινού και φανταστικού, καθώς επίσης και η διαφορετική οπτική των εκθεμάτων ως απαρχή για συζητήσεις, ενσυναίσθηση, ανακαλύψεις αλλά και για εξερεύνηση του παρελθόντος ως ιστορίας ή ως καλλιτεχνικού κινήματος – όλα αυτά κι άλλα ξεκλειδώνονται μέσα από αυτό το ιδιαίτερο πάντρεμα μουσείου και βιβλίου.
Η Βασιλική Μαρκάκη είναι μουσειολόγος, μουσειοπαιδαγωγός (interdisciplinary museum educator), συγγραφέας, και υποψήφια διδάκτωρ σε θέματα marketing των πωλητηρίων μουσείων.
Instagram: @museum_facts_n_dreams
The post Μ(π)ες στο Μουσείο… και κάν’ το όπως τα βιβλία appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>The post Terra Ultima: Η ανακάλυψη μιας άγνωστης ηπείρου appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>«Έχουμε ήδη διασχίσει και σχολαστικά χαρτογραφήσει την υδρόγειο. […] Ξαφνικά, τους, αποδεικνύεται πως κάτι είχαμε παραβλέψει, κάτι είχαμε παραλείψει σε όλους τους άτλαντες. Μια ολόκληρη ήπειρο: την Terra Ultima».
Αν πιστεύετε πως οι άνθρωποι έχουν ολοκληρώσει την εξερεύνηση και χαρτογράφηση ολόκληρης της Γης και πως ό,τι υπάρχει στον πλανήτη μας είναι καταγεγραμμένο στα σχολικά εγχειρίδια της γεωγραφίας και της βιολογίας, στους Άτλαντες, στα επιστημονικά περιοδικά και στα πανεπιστημιακά συγγράμματα των προαναφερθέντων αντικειμένων, ίσως σφάλλετε…
Αυτά πίστευα κι εγώ, μέχρι που ήρθε στα χέρια μου η πολυετής δουλειά ενός άγνωστου εξερευνητή. Ο δρ Ραούλ Ντελέο ανακάλυψε μια νέα ήπειρο, την Terra Ultima, ύστερα από χρόνια αναζητήσεων. Σε αυτή την Έσχατη Γη, απέραντη και εντελώς μοναδική, η φύση ακολούθησε την πορεία της ανενόχλητη, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Τρεις φορές χρειάστηκε να φτάσει ως εκεί και να καταγράψει με πολύχρωμα, λεπτομερή σχέδια τις αποστολές του και τα θαυμαστά τοπία, φυτά και ζώα που συνάντησε εκεί, όπως για παράδειγμα μια κερασφόρο άρπυια ή μια φοινικόπτερο ελάφι (είναι σπουδαίος καλλιτέχνης, εκτός από επιστήμονας ο Ντελέο).
Η Terra Ultima, όπως είναι εύλογο, προκάλεσε αμέσως ενθουσιασμό στον επιστημονικό χώρο. Τώρα, όμως, όλοι μπορούμε να γνωρίσουμε αυτό το άγνωστο κομμάτι της Γης, όχι φυσικά ταξιδεύοντας (θα εξηγήσω αργότερα γιατί είναι σχεδόν αδύνατον να φτάσει εκεί κανείς), μα μέσα από το βιβλίο Terra Ultima: Η ανακάλυψη μιας άγνωστης ηπείρου, που πλέον κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πατάκη. Αν και ως συγγραφέας αναφέρεται ο Ντελέο, ο εξερευνητής και βιολόγος δρ Νόα Γ. Στερν, που είχε πλήρη πρόσβαση στο αρχείο του Ντελέο, είναι αυτός που έγραψε την εισαγωγή και έκανε μια αντιπροσωπευτική επιλογή από γκραβούρες και σημειώσεις, ώστε όλοι να αποκτήσουμε μια εικόνα αυτής της συναρπαστικής νέας ηπείρου.
«Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε αυτό το βιβλίο», εξηγεί ο δρ Στερν. «Όχι, δεν έχει τίποτα στραβά. Απολύτως τίποτα. Αντιθέτως, είναι χάρμα οφθαλμών. Και είναι και σημαντικό. Όχι, κάτι άλλο συμβαίνει. Εκείνο που με ενοχλεί είναι ότι αυτό το βιβλίο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα». Και διευκρινίζει: «Τόσοι και τόσοι στέκονται στην ουρά για ένα ταξίδι στο φεγγάρι. Και πληρώνουν εκατομμύρια. {…} Αν, λοιπόν, ο κόσμος τρελαίνεται με κάτι τόσο πενιχρό όσο το φεγγάρι, τότε η Terra Ultima θα πρέπει να είναι ακαταμάχητη. Τι θα γινόταν αν οι αναγνώστες έβαζαν με το μυαλό τους να ταξιδέψουν εκεί πέρα μαζικά; Τι θα γινόταν αν ξαφνικά εμφανίζονταν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς “πλήρη πακέτα” με προορισμό αυτή την παρθένα ήπειρο; Η Terra Ultima θα καταστρεφόταν εξαιτίας αυτού του βιβλίου. Δεν θέλω τέτοιο βάρος στη συνείδησή μου».
Τότε, γιατί τυπώθηκε το βιβλίο; Αρχικά, επειδή ο Στερν είναι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του. Του ζήτησαν να αναλάβει τη σύνταξή του και δέχτηκε. Δεν θεώρησε έντιμο να πει εκ των υστέρων πως άλλαξε γνώμη, μόνο και μόνο επειδή το βιβλίο μπορεί να έφερνε εκεί τουρίστες-καταστροφείς.
Κι έπειτα, διότι δούλεψε σκληρά. «Αυτό το βιβλίο μού κόστισε αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα», γράφει χαρακτηριστικά. Στην αρχή, του είχε φανεί απλό: Θα παραλάμβανε το αρχείο από τον Ντελέο και, αν χρειαζόταν, θα οργάνωνε λιγάκι το υλικό του. Πιθανόν να έπρεπε να δώσει και κάποιες εξηγήσεις για όσους δεν έχουν εμπειρία από περιπέτειες κι εξερευνήσεις. Η πραγματικότητα, όμως, αποδείχτηκε πολύ διαφορετική. Διότι παρέλαβε ένα χάος. Κατάφερε, όμως, να το βάλει σε σειρά και να δημιουργήσει ένα αριστούργημα, ένα από τα πιο καθηλωτικά, συναρπαστικά εικονογραφημένα βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου.
Τέλος, προχώρησε στην έκδοση, διότι κανείς δεν ξέρει και μάλλον ούτε πρόκειται να μάθει…
…την τοποθεσία της Terra Ultima
Νομίζω πως ήδη αναρωτιέστε. Μη νομίζετε ότι κι εγώ δεν έχω σπάσει το κεφάλι μου, αφού έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει το βιβλίο. Νομίζω, όμως, ότι οι πιθανότητες για ορδές τουριστών είναι ελάχιστες –και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Στερν. Διότι κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται η Terra Ultima ούτε πώς φτάνεις μέχρι εκεί. Εκτός από έναν τυχερό: τον Ντελέο, που αποδεικνύεται «τάφος».
«Φυσικά και τον ρώτησα πού βρίσκεται η Terra Ultima. Προσπάθησα να ψαρέψω το γεωγραφικό πλάτος και μήκος, την κατεύθυνση που έδειχνε η βελόνα της πυξίδας. Άλλωστε από εκεί αρχίζουν όλα. Ειδικά ένα βιβλίο όπως αυτό», σημειώνει ο Στερν. Ο Ντελέο τού αναγνώρισε δίκιο: «Πράγματι, όλα αρχίζουν με τη γεωγραφική θέση». Κι ύστερα άλλαξε θέμα. Αλλά ο Στερν δεν το έβαλε κάτω. «Να έρθω κι εγώ στην επόμενη αποστολή;» τον ρώτησε. «Πάρε με μαζί σου, έστω και για λίγες μέρες. Θα βρω τον δρόμο της επιστροφής. Θα ήταν μεγάλη βοήθεια για τη δημιουργία του βιβλίου». Ο Ντελέο άρχισε να σφυρίζει αδιάφορα. «Υπόσχομαι να μην πω τίποτα σε κανέναν για το ταξίδι», συνέχισε ο Στερν. «Ούτε λέξη. Σ’ το ορκίζομαι. Είμαι πρόθυμος να το γράψω και σε χαρτί. Με τρεις σφραγίδες και την υπογραφή μου από κάτω». Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται κάπως δυσάρεστη. Ό,τι κι αν δοκίμαζε ο Στερν, οι προσπάθειες αποδεικνύονταν μάταιες. Ο Ντελέο ήταν ανένδοτος. «Ακόμα καλύτερα, δέσε μου τα μάτια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Βάλε βαμβάκι στ’ αυτιά μου. Δέσε με στο κατάρτι». Τίποτα.
Ένα πράγμα πρέπει να γίνει σαφές στον αναγνώστη: Ο Στερν πρόσφερε τη βοήθεια και την υποστήριξή του και σύστησε την Terra Ultima στον κόσμο. Η μοίρα της βρίσκεται πλέον εξ ολοκλήρου στα χέρια του Ντελέο. Αυτός πρέπει να φροντίσει να μην του ξεφύγει τίποτα ή να μην τον παρακολουθήσουν στη διάρκεια του επόμενου ταξιδιού του, ώστε να παραμείνει μυστική η γεωγραφική θέση της. Εγώ, πάντως, θα πρότεινα να μην την επισκεφτούμε, ακόμα κι αν μάθουμε πού είναι –προφανώς στα πέρατα του κόσμου. Δεν αξίζει να καταστρέψουμε αυτό το θαύμα της φύσης για να ικανοποιήσουμε κι άλλο την περιέργειά μας. Το βιβλίο είναι αρκετό για να μας ταξιδέψει.
Διαβάστε: Ραούλ Ντελέο, Terra Ultima: Η ανακάλυψη μιας άγνωστης ηπείρου, σύνταξη και εισαγωγή: Νόα Γ. Στερν, μετάφραση από τα ολλανδικά: Ειρήνη Παπακυριακού, Μαργαρίτα Μπονάτσου, Εκδόσεις Πατάκη.
The post Terra Ultima: Η ανακάλυψη μιας άγνωστης ηπείρου appeared first on Τaλκ - για γονείς που τα βλέπουν όλα.
]]>