Η κατάσταση στην ειδική αγωγή συνεχίζει και γίνεται και χειρότερη για τα παιδιά ΑμΕΑ που χρήζουν ειδικής αγωγής και φυσικά και για τους γονείς τους. Οι πληρωμές από τον ΕΟΠΥΥ στις μεγάλες πόλεις (οπού υπάρχει συγκεντρωμένος και ο περισσότερος πληθυσμός), στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά, καθυστερούν από 6 μήνες έως και 1,5 χρόνο. Οι γονείς πλέον δεν έχουν χρήματα για να συνεχίσουν τα παιδιά τους συνεδρίες όποτε και αναγκαστικά σταματούν.
Άραγε οι υπεύθυνοι ξέρουν γιατί κάνουν αυτά τα παιδιά θεραπείες; Ξέρουν ότι αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή δε θα είναι πλέον παιδιά αλλά ενήλικες; Ξέρουν τι σημαίνει η φροντίδα ενός ενήλικα με ειδικές ανάγκες; Ξέρουν πώς αισθάνεται ο γονέας που έχει παιδί ενήλικο 20 χρονών, 30 χρονών, 40 χρονών, 50 χρονών… (και ο γονέας την ανάλογη ηλικία) και πρέπει να το ντύνει, να το ταΐζει, να το πλένει, να είναι συνεχώς δίπλα του; Ξέρουν πώς είναι να αναρωτιέσαι τι θα γίνει το παιδί σου όταν δε θα είσαι πια δίπλα του; Ξέρουν τι είναι να φοβάσαι να πεθάνεις γιατί μαζί σου θα πεθάνει και το παιδί σου, διότι δεν θα υπάρχει κανείς να το φροντίσει;
Ακολουθεί η επιστολή ενός γονιού που αγωνιά για το παιδί του…
Τα προβλήματα των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας προκαλούν απίστευτο άγχος σ΄εμάς που επωμιζόμαστε την επιμέλειά τους. Πρόσφατα η μητέρα ενός τέτοιου ατόμου, ηλικιωμένη και με συναίσθηση της επερχόμενης αδυναμίας ή «απουσίας» από τη φροντίδα του παιδιού της, δήλωσε αυτό το άγχος με μια μακάβρια φράση : «Δεν μπορούμε ούτε να πεθάνουμε»…
Πέρυσι ο 80χρονος πατέρας ενός 42χρονου ΑμΕΑ πήρε την καραμπίνα του, σκότωσε το γιό και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, δείχνοντας με αυτό το δραματικό τρόπο το πρόβλημα μιας κατηγορίας ατόμων που περιέρχονται στην κατάσταση του οικόσιτου ζώου, εκεί όπου δεν υπάρχουν προνοιακές δομές: Δομές που μπορούν να έχουν μικρά λειτουργικά κόστη, να στηρίζονται στον εθελοντισμό, να εξοικονομούν κοινωνικούς πόρους και να ανοίγουν προοπτικές επαγγελματικής απασχόλησης σε κάποιους ΑμΕΑ…
Πρόκειται για μια ανθρωπιστική επένδυση άμεσης απόδοσης, που όμως συγκρούεται με κάποιες ύποπτες θεωρίες «από-ιδρυματοποίησης». Η αποπομπή των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας από τις υπάρχουσες προνοιακές δομές ισοδυναμεί με επαναφορά στο αδιέξοδο οικιακό περιβάλλον και στο παρκάρισμα ενώπιον τηλεοράσεων. Όλοι εμείς οι γονείς, κηδεμόνες, φίλοι και συμπαραστάτες των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας, πρέπει να αρνηθούμε κάθε εύσχημη επιστροφή στην εποχή του Ντίκενς
Γιάννης Σχίζας, πατέρας «παιδιού» 33 ετών με ειδικές ανάγκες
Παρακαλούμε, κοινοποιήστε.
