Φαντάζομαι πολλούς γονείς να νιώθουν εξίσου μουδιασμένοι με εμένα στην πρώτη ομαδική συνάντηση με τη δασκάλα όπου και μας εξομολογήθηκε αυστηρά ότι θα βαθμολογούσε με ένα ολοστρόγγυλο μηδέν τη σχολική ετοιμότητα των παιδιών μας. Οι μικροί μας Αϊνστάιν δεν μπορούσαν καν να βιδώσουν το καπάκι της κόλλας, έκλαιγαν με το παραμικρό, δυσκολεύονταν να αυτοεξυπηρετηθούν στην τουαλέτα και μάλλον χρειάζονταν από έναν μπάτλερ για να τους μαζεύει τις πεταμένες ζακέτες, τα χαμένα μολύβια και τα σκορπισμένα τετράδια. «Μα από γράμματα και αριθμούς πώς πάνε;» ρωτούσαμε τη δασκάλα. «Άθλια, αν σκεφτείτε ότι δεν ξέρουν ούτε το τηλέφωνο του σπιτιού τους» μας απαντούσε εκείνη. Τα χρόνια πέρασαν και μαντέψτε τι έκανα για να προετοιμάσω το επόμενο υποψήφιο πρωτάκι μου: ΤΙΠΟΤΑ!
Ή μάλλον ΤΙΠΟΤΑ που να έχει να κάνει με γράμματα, αριθμούς, βιβλία, λέξεις και καρτέλες. Γιατί έμαθα τελικά ότι η δουλειά του γονέα δεν είναι η ακαδημαϊκή προετοιμασία του μικρού μαθητή ‒ αυτήν καλό είναι να την αφήσουμε στους δασκάλους. Εμείς ως γονείς οφείλουμε να βοηθήσουμε ενδυναμώνοντας τις κοινωνικές, συναισθηματικές και συμπεριφορικές δεξιότητες, έτσι ώστε να δημιουργήσουμε μικρές αυτόνομες, ελεύθερες και δυνατές προσωπικότητες που θα μπορούν να μαθαίνουν.
Έτσι λοιπόν, αγαπημένοι μου γονείς, να η δική μου λίστα σχολικής ετοιμότητας. Προτού περάσουν το κατώφλι του δημοτικού τα παιδιά μας καλό θα είναι:
- Να μπορούν να χτυπήσουν την πόρτα ενός γείτονα που γνωρίζουν και να του απευθύνουν τον λόγο σε περίπτωση ανάγκης
- Να χρησιμοποιούν το τηλέφωνο ‒ και όχι μόνο για να παίζουν παιχνίδια! Να μπορούν δηλαδή να βρουν ή να πληκτρολογήσουν έναν αριθμό και να αφήσουν ένα προφορικό μήνυμα
- Να ξέρουν να αποταμιεύουν χρήματα, να περιμένουν στην ουρά (μαζί σας) για να αγοράσουν κάτι που θέλουν. ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΣΕ ΟΥΡΕΣ ΓΕΝΙΚΩΣ.
- Να έχουν περιέργεια για τα πάντα. Να ξέρουν ότι δεν πειράζει να εκστομίζουν εκατοντάδες «γιατί» κάθε μέρα
- Να έχουν αυτοπεποίθηση
- Να μπορούν να παραγγείλουν φαγητό σε εστιατόριο
- Να έχουν τις στοιχειώδεις και βασικές «δεξιότητες της κουζίνας». Να μπορούν να γεμίζουν το ποτήρι τους με νερό, να φτιάξουν ένα σάντουιτς, να πλένουν τα πιάτα και να βοηθούν στο στρώσιμο του τραπεζιού
- Να γνωρίζουν ότι ο καλύτερος μαθητής δεν είναι απαραίτητα το πιο ευτυχισμένο παιδί και ο πιο επιτυχημένος μελλοντικός ενήλικας
- Να λειτουργούν ανεξάρτητα
- Να μπαίνουν συχνά στη διαδικασία να λαμβάνουν αποφάσεις
- Να περιβάλλονται από βιβλία. Δικά σας-δικά τους
- Να ασχολούνται με ζωύφια, πασχαλίτσες και μυρμήγκια, λάσπες και σκουλήκια
- Να ερωτευτούν ένα βιβλίο, να γοητευτούν από τους ήρωές του
- Να μπορούν να διηγηθούν μια ιστορία με «αρχή-μέση-τέλος»
- Να ξέρουν να περιμένουν τη σειρά τους σε ένα παιχνίδι ή να είναι μέρος μιας ομάδας
- Να ξέρουν τι να κάνουν αν χαθούν σε ένα κατάστημα
- Να αποτυγχάνουν και να ξαναπροσπαθούν. Όχι άλλες σικέ νίκες, «στημένα» φλουριά στη βασιλόπιτα, όχι άλλα «τον άφησα να κερδίσει». Το να φέρνουμε τα παιδιά μας αντιμέτωπα με την αποτυχία και την απογοήτευση είναι ένα από τα πιο ευεργετικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για αυτά. Το να κάνουμε ένα βήμα πίσω, επιτρέποντάς τους να βρουν τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπίσουν την αποτυχία ‒ αυτή είναι μια από τις γέφυρες προς την ευτυχία τους.
Νομίζω πως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κρατάμε τα παράθυρα της περιπέτειας, του παιχνιδιού και της φαντασίας ορθάνοιχτα. Και να τους θυμίζουμε ότι πρέπει να δοκιμάζουν, πρέπει να ρωτούν, να ρισκάρουν, να πέφτουν και να σηκώνονται ξανά. Και ξανά. Είναι παιδιά, για λίγο μόνο. Δυστυχώς.
