H ιστορία του Κώστα ήταν εξ αρχής γεμάτη αναταραχές. Εντός και εκτός κοιλιάς. Με το που έμαθα ότι είμαι έγκυος τον Ιούνιο του 2012, η γιατρός μας μου είπε ότι έχω αποκόλληση. Έμεινα 40 μέρες στο σπίτι, δουλεύοντας όσο μπορούσα από το κρεβάτι. Τουλάχιστον έπινα τα cocktails μου κάθε μέρα: utrogestan, gynotardiferon και γεια μας. Τα γνωστά συμπτώματα όπως αναγούλα, ζαλάδες, πόνοι μου κρατούσαν παρέα όλη τη μέρα.
Αν γεννούσα βάσει προγράμματος, θα καλωσορίζαμε τον Κώστα μέσα Φεβρουαρίου 2013.
Γύρω στον 5ο μήνα αν θυμάμαι καλά, άρχισα να παίρνω βάρος χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στη διατροφή μου. Πρόσεχα τα πάντα και είχα κόψει τα πάντα. Από τον καφέ (παρότι η γιατρός μου επέτρεπε ένα εσπρεσάκι τη μέρα) μέχρι οτιδήποτε ανθρακούχο, με πολλά λιπαρά, μπαχαρικά κ.λπ. Ταυτόχρονα, η γιατρός μου παρατήρησε τσιμπημένη την πίεσή μου. Και φυσικά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ οι απαιτήσεις της δουλειάς μου δεν μου επέτρεπαν να φεύγω πριν κλείσω εκεί 9-10 ώρες και σε καταστάσεις άγχους και πίεσης. Δεν ήταν ότι δεν είχα σε προτεραιότητα το παιδί. Όποια γυναίκα δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα και έχει ευθύνες μπορεί να το καταλάβει και να μην υποθέσει ότι ήμουν αμελής.
Ο υποδειγματικός τρόπος που χειρίστηκε από την πρώτη στιγμή η γιατρός μου την εγκυμοσύνη δεν με άφησε να αγχωθώ ή να ανησυχήσω πολύ. Αν έβαζε στο μυαλό μου το ενδεχόμενο της προεκλαμψίας εξηγώντας μαζί και τους κινδύνους του, νομίζω θα είχα γεννήσει ακόμα πιο πρόωρα! Ο μπαμπάς του Κώστα τυχαίνει να είναι χημικός και φαρμακοποιός. Έτσι, υπήρχε μία συνεννόηση μεταξύ τους με σκοπό να διατηρηθώ όσο γίνεται πιο ήρεμη αλλά ταυτόχρονα με παρακολούθηση της πίεσης και με διαιτολόγιο ιδιαίτερα προσεγμένο (αυτό που λένε ότι οι γυναίκες απολαμβάνουν το φαγητό στην εγκυμοσύνη, εγώ δεν…). Η γιατρός απλώς μου είχε αναφέρει κάποια στιγμή όταν η κούρασή μου από τη δουλειά και η πίεση αυξάνονταν να προσέξω μην έχουμε καμιά προεκλαμψία και γεννήσω πρόωρα χωρίς λόγο.
Επιπλέον, είχα αποφασίσει καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης να μη διαβάσω απολύτως τίποτα online και να αφήσω τον Γιώργο και τη γιατρό μου να με καθοδηγήσουν. Και είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει στην online διαφήμιση- άρα το να μην ενημερωθώ online για κάποιο θέμα είναι απίστευτα σπάνιο. Παρόλα αυτά επειδή στις ιατρικές περιπτώσεις, και ειδικά σε αυτήν, μπορείς να διαβάσεις σημεία και τέρατα, αποφάσισα να απέχω.
Μέσα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ειδικά τον 6ο-7ο μήνα είχα απίστευτο πρήξιμο στα πόδια. Η γιατρός μου μας είχε στείλει τουλάχιστον 1-2 φορές να κάνω εξέταση ούρων μήπως είχα ουρία (ένδειξη προεκλαμψίας).
Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 2013, ο Γιώργος κι εγώ ήμασταν σπίτι. Εγώ άρρωστη με βήχα και καταρροή εδώ και μια βδομάδα. Τρελό βήχα. Κάποια στιγμή, επειδή λόγω γιορτών το είχαμε αμελήσει 2 μέρες, μου είπε να πάρουμε την πίεσή μου. Η μεγάλη; 17. O Γιώργος μέτρησε και τη δική του (το ψηφιακό πιεσόμετρο καμιά φορά δεν έβγαζε ακριβή αποτελέσματα). 13. Περνάει ένα τέταρτο. Ξαναμετράμε τη δική μου. 18.
«Να πάρουμε τη γιατρό σου». Η ώρα ήταν 22:30 και εγώ για κάποιο λόγο εξακολουθούσα να μην νιώθω κανένα από τα συμπτώματα της υψηλής πίεσης (πονοκέφαλο, ζαλάδα). Η γιατρός μας, φυσικά έχοντας στο μυαλό της ότι θα πρέπει να γεννήσω, αλλά χωρίς να μας θορυβήσει, μας είπε να περάσουμε από το μαιευτήριο να με δει καρδιολόγος.
Ήταν σαν να το ήξερα μάλλον, αλλά κατά έναν απίστευτα περίεργο τρόπο δεν αγχώθηκα. Έκανα ένα μπάνιο, πήρα και μια αλλαξιά ρούχα και φύγαμε.
Έμεινα στην αίθουσα υποδοχής τοκετών 1,5 ώρα. Ο Γιώργος από έξω χωρίς να γνωρίζει τι γίνεται. Εξετάσεις… παρακολούθηση πίεσης και εγώ να κοιτάζω το ταβάνι ξαπλωμένη και προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη.
Κάποια στιγμή, άκουσα τον καρδιολόγο να μιλάει στο τηλέφωνο έξω από το δωμάτιο. «Θες να την κρατήσω στην ΜΕΘ ή να την αφήσουμε εδώ μήπως την ξεγεννήσεις αύριο;». Μιλούσε για μένα. Όχι δεν παίζει να μιλάει για μένα. Δεν γίνεται. Αποκλείεται. Δυο λεπτά μετά αργότερα ο καρδιολόγος μου είπε ότι με ήθελε στο τηλέφωνο η γιατρός μου. Ήταν μετά τα μεσάνυχτα.
Μου είπε ότι την επόμενη μέρα το πρωί θα έπρεπε να γεννήσω. Ότι πάμε για προεκλαμψία. Φυσικά με πήραν τα κλάματα και της είπα ότι φοβάμαι. «Εσύ είσαι η ασθενής μου. Εσένα πρέπει να προσέξω. Η προεκλαμψία είναι επικίνδυνη κατάσταση. Πρέπει να το καταλάβεις. Το παιδί έχει καλό βάρος, είναι ανεπτυγμένο. Έχουμε καλές πιθανότητες να πάνε όλα καλά. Αλλά πρέπει να φροντίσω εσύ να είσαι καλά. Δεν μπορώ να ρισκάρω τη ζωή σου».
Περάσαμε το βράδυ με τον Γιώργο ξύπνιοι σε έναν θάλαμο τοκετού. Καλωδιωμένη άκουγα την καρδιά του Κώστα. Όλη νύχτα. Φυσικά, υπήρξε κλάμα. Φυσικά, υπήρξαν ενοχές. Φυσικά, υπήρξε αυτοκριτική και ο φόβος ότι αν πήγαινε κάτι στραβά θα ήταν εξαιτίας μου επειδή δούλευα τόσο πολύ.
Το επόμενο πρωί, στις 09:15 μπήκα χειρουργείο. Λίγο μετά την επισκληρίδιο από την εξίσου απίστευτη αναισθησιολόγο (girl power full!) άρχισα να μην νιώθω καλά. Το μέτωπό μου άρχισε να πονάει λες και υπήρχαν σφυριά από μέσα προς τα έξω. Όχι πονοκέφαλος. Ένα στεφάνι από σφυριά. Ήθελα να κάνω εμετό. Όταν το είπα στη γιατρό μου, η αναισθησιολόγος ανέλαβε να με ηρεμήσει. Όπως μου είπε, μετά από 2 μέρες η γιατρός μου, όσο εγώ τους έλεγα όλα αυτά, η αναισθησιολόγος έδειχνε προς το μόνιτορ. Πίεση; 21. Λίγα μόλις λεπτά μετά, ακούστηκε το κλάμα του Κώστα.
2/1/2013 09:30 π.μ. 34 εβδομάδων και 5 ημερών.
Πρώτη εικόνα. Κοιτώ δεξιά μου στον μικροσκοπικό θάλαμο ανάνηψης, δυο πόδια στον αέρα. Και μια φωνή δυνατή σαν να νευρίασε που τον ταράξαμε από την ησυχία του.
Δεύτερη εικόνα. Ο Κώστας μπροστά μου τυλιγμένος σε πετσέτες με τα μάτια κλειστά. Δεν μου τον έδωσαν να τον κρατήσω. Μου είπαν απλά «Πες γεια στον γιο σου. Δώσε του ένα φιλί». Και τον πήραν.
Κατευθείαν στην εντατική όπου θα περνούσε 3 εβδομάδες με τους άλλους φίλους του για παρέα. Τους άλλους ήρωες.
Πέρασα ένα βράδυ στην εντατική με αναμνήσεις θολές. Πότε ξύπναγα μόνη, πότε με ξύπναγαν για τσεκάρισμα. Η πίεση παρέμεινε υψηλή για μία εβδομάδα.
Ο Κώστας έμεινε εκεί 3 εβδομάδες. Ήταν απαραίτητο; Μετά από όλα όσα έχω ακούσει για τα μαιευτήρια και τα παιχνίδια που παίζονται, δεν το ξέρω.
Δεν θα σας μιλήσω για το πώς ένιωθα όταν έφευγε ο κόσμος και έμενα μόνη, βλέποντας τα πυρεξάκια να πηγαινοέρχονται με τα άλλα μωρά που πήγαιναν για ανεφοδιασμό στις μαμάδες τους.
Ούτε για το πόσο ιερά ήταν τα 2 εικοσάλεπτα την ημέρα που έβλεπα τον Κώστα. Ούτε για τις ιστορίες της εντατικής με άλλους μικροσκοπικούς ήρωες να επιβιώνουν κι άλλους να χάνουν τη μάχη.
Δεν θα σας πω καν πώς πέρασαν οι 3 εβδομάδες που ο Κώστας έμεινε εκεί, ή για το ότι δεν περίμενα ποτέ μοναδικός, ταγμένος σκοπός της ζωής μου να είναι το να αντλώ γάλα με ένα θήλαστρο και να το παραδίδω. Ούτε για την αγωνία και το μούδιασμα στο δίλεπτο που σου αφιέρωναν οι νεογνολόγοι για να σε ενημερώσουν για την πορεία του μικρού.
Υπάρχουν κι άλλες πτυχές στην ιστορία του Κώστα. Όπως το ότι δεν του έδιναν μόνο δικό μου γάλα, παρότι είχα υπεραρκετό, ή ότι μας τον παρέδωσαν συγκαμένο ή ότι υποθέτω πως με 3 νοσηλεύτριες για καμιά εικοσαριά βρέφη, σίγουρα κάποιες φορές ο Κώστας και όλα τα άλλα παιδιά, θα έκλαιγαν για ώρα μέχρι να ταϊστούν.
Στις 23/1/2013 ο Κώστας ήρθε στο σπίτι του. Λίγες μέρες πριν, η γιαγιά του είχε εγχειριστεί στο στήθος με την υποψία καρκίνου (που η βιοψία ευτυχώς οδήγησε σε αρνητικό συμπέρασμα). Η μαμά του Κώστα είχε ξαφνικά σταγόνες γάλα. Έτσι, έγινε ένας τρελός αγώνας επαναφοράς που κράτησε 2 μήνες. Τελικά, ο Κώστας θήλασε για 8 μήνες, ποτέ αποκλειστικά αλλά χωρίς να στερηθεί το πολύτιμο μητρικό γάλα.
Λίγο αργότερα, παρουσίασε συρίγγιο κι έτσι τον Απρίλιο έκανε μία μικρή εγχείρηση με ολική αναισθησία. Πότε αρχίσαμε να αφήνουμε πίσω μας τις περιπέτειες; Το Πάσχα του 2013.
Η πρόωρη γέννα είναι μία περιπέτεια που δεν την περνάς μόνη σου, αλλά στην ουσία μόνη σου είσαι. Είχα γύρω μου πολλή αγάπη και στήριξη. Αλλά κανείς και τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τα συναισθήματά σου τον πρώτο καιρό. Ούτε το συναίσθημα που έχεις όταν φεύγεις για το σπίτι σου αφήνοντας πίσω το παιδί σου.
Διαβάζοντας για την προεκλαμψία, διαπιστώνω ότι είναι πολύ διαδεδομένη αιτία πρόωρης γέννας. Το άσχημο είναι ότι ακόμα τα αίτιά της παραμένουν άγνωστα. Η λύση που υπάρχει είναι να παρακολουθεί κανείς στενά τις ενδείξεις που είναι π.χ. η τσιμπημένη πίεση, το πρήξιμο και κάποιοι άλλοι δείκτες στον πλακούντα αν δεν κάνω λάθος. Ήμασταν τυχεροί και είχαμε κοντά μας μία γιατρό που επέδειξε την πιο σωστή στάση, μας φρόντισε, μας πρόσεξε σαν δικούς της ανθρώπους και έδρασε με απίστευτη ψυχραιμία και ικανότητα σε μία επεισοδιακή κατάσταση. Δεν νομίζω ότι μπορώ να την ευχαριστήσω αρκετά.
Ο Κώστας σήμερα πλησιάζει τα 2 του χρόνια και είναι, όπως όλα τα παιδιά, ό,τι πιο φωτεινό και πολύτιμο έχουμε στη ζωή μας.
Δήμητρα
Η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο 31ebdomades.gr, ένα ελληνικό site για την ενημέρωση και τη στήριξη των γονιών με πρόωρα παιδιά. Τα ονόματα ωστόσο έχουν αλλαχθεί για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων.
