Τα καλά νέα είναι ότι στον τρίτο μήνα οι ναυτίες έφυγαν. Τα κακά νέα είναι ότι σε αντικατάστασή τους ήρθαν οι λιποθυμίες. Θυμίζω εκείνες τις ντελικάτες ντοστογεφσκικές κοπέλες που, μπροστά στην πρόκληση της ζωής, λιγοθυμούν σαν μικρά λουλουδάκια που τα σκόρπισε ο βοριάς. Έτσι κι εγώ μπροστά στην πρόκληση της μητρότητας «λιποθυμώ».
Η κατάσταση, σε κάθε περίπτωση, είναι άβολη. Πρέπει να μάθω να πέφτω με στιλ και άνεση και, προπάντων, προσέχοντας μην τσακιστώ. Και περιγράφω: την πρώτη φορά μού ήρθε η σκοτοδίνη μέσα σε γνωστό κατάστημα. Εκεί, στο δοκιμαστήριο, πάρ’ την κάτω τη μαντάμ. Μικρός πανικός στο κατάστημα, να τρέχουν οι άντρες της ασφάλειας και οι πωλήτριες να φέρουν νερό. Επειδή έπεσα δε κάτω, κοινώς σωριάστηκα, έπαθα και διάστρεμμα. Κοινώς παράπλευρες απώλειες. Τη δεύτερη φορά η λιποθυμιά με βρήκε την ώρα που ο φακός έκανε ζουμ πάνω μου. Την ώρα δηλαδή της ζωντανής τηλεοπτικής εκπομπής. Ευτυχώς δεν γνώρισα την εθνική ντροπή και αυτό γιατί ο σκηνοθέτης είναι έμπειρος, μυρίστηκε την άβολη κατάσταση και έκανε κοντινό σε μια πιο υγιή συμπαρουσιάστρια, δίνοντας έτσι τον χρόνο στους υπολοίπους να με συνεφέρουν με νερό, σφαλιάρες, σοκολάτες και αρώματα. Την ίδια μέρα έμαθα ότι η πίεσή μου είναι χαμηλή. Βαρομετρικό μητρότητας, δηλαδή, χαμηλό. Όπως είπε ο γιατρός, συμβαίνει αυτό σε αρκετές εγκύους. Έτσι, ξαφνικά, η άβολη κατάστασή μου δεν ήταν παρά κάτι το σύνηθες. Την επομένη έμαθα ότι είχε πέσει στα τάρταρα και ο αιματοκρίτης μου. Το μωρό είναι βαμπιράκι και πίνει λαίμαργα το αίμα μου. Φευ, και ακόμα είναι μόλις τριών μηνών έμβρυο. Η θυσία της μάνας ξεκινάει τελικά πολύ πριν από τη γέννηση.
Ο γιατρός βρήκε και αυτήν την κατάσταση απόλυτα φυσιολογική. Ήθελα να του πω να μπει λίγο στο πετσί του ρόλου μου να δει πόσο «φυσιολογικό» είναι το κενό να γίνεται δεύτερο δέρμα σου. Ένιωθα σαν να εξατμίζομαι. Κάτι σαν την κόρη Αφεντούλη, το αριστούργημα του γλύπτη Χαλεπά. Είμαστε και οι δύο κόρες αναιμικές, καταδικασμένες. Τη μία την έκανε ο Χαλεπάς να μην μπορεί να τεντώσει το πόδι της ούτε στον θάνατο και εγώ δεν μπορώ να χαρώ τη μητρότητα όπως όλες αυτές οι γυναίκες στον πλανήτη που λένε ότι στον τρίτο μήνα η κατάσταση γίνεται ζεν και αυτές σκάνε μπαλόνια ευτυχίας στο όνομα της μητρότητας.
Εγώ πότε θα νιώσω τη χαρά της μητρότητας; Εεε; Πότε θα γελάσει το πικρό μου χείλι. Μην πανικοβάλλεστε αν δεν έχετε παιδιά και διαβάζετε τα ταραγμένα μου. Να μείνετε ψύχραιμες και ευδιάθετες. Η εμπειρία της μητρότητας είναι τόσο προσωπική όσο η σχέση σας με το εσώρουχό σας. Άλλη θέλει βαμβακερό, άλλη δαντέλα, άλλη μικρό, άλλη μεγάλο. Περί μητρότητας κολοκυθόπιτα. Είχα ακούσει και εγώ τόσο πολλά, αλλά άλλο στα λόγια και άλλο όταν το βιώνεις.
Πάντως το τρελό φορτηγό της μητρότητας τρέχει πάνω στη λεωφόρο των προσδοκιών μου με τα φρένα εντελώς σπασμένα – και μιλάμε για τα δικά μου φρένα. Τα δικά σου μπορεί να είναι πολύ ανθεκτικά, φτιαγμένα από άλλο υλικό. Άλλωστε, παρ’ όλες τις αναταράξεις και τον Εγκέλαδο που θέλει να ξεριζώσει όλο το παλιό στερεότυπο, ο τρίτος μήνας κρύβει και χαρές.
Ε, voila, αποκαλύπτομαι. Τον τρίτο μήνα λοιπόν ή πιο σωστά τη δωδέκατη εβδομάδα (γιατί στον κόσμο της εγκύου παύουν να μετράνε οι μήνες και σημασία έχουν οι εβδομάδες) όλοι με είχαν ενημερώσει ότι θα κάνω μια εξέταση και θα έχω την ευκαιρία να δω το έμβρυό μου τρισδιάστατο και πανοραμικό. Η δωδέκατη εβδομάδα λοιπόν έφτασε. Είμαι πια και επίσημα έτοιμη για την  εξέταση. Ένα μικρό μόνο πρόβλημα υπάρχει. Ε, χμ… δεν έχω βρει ακόμα γιατρό. Πώς τα κατάφερα; Ίσως επειδή έψαχνα τον καλύτερο, χάθηκα στη μετάφραση του ιδανικού (και ανάξιου) μαιευτήρα. Χάθηκα εντελώς, κι αυτό γιατί κάθε γυναίκα που ρώτησα θεωρεί τον γιατρό της τον καλύτερο, την αυθεντία, τον Mr Perfect. Αυτός με τις πιο πολλές συστάσεις, τα περισσότερα μάστερ και τις περγαμηνές στο ξανθό μυαλό μου φάνταζε να έχει τις περισσότερες πιθανότητες. To να βρω γιατρό πήρε πελώριες διαστάσεις. Ήταν σαν να αναζητούσα τη χαμένη Ατλαντίδα.
Επισκέφθηκα κάμποσους, ξόδεψα τα χρήματα που θα είχα επενδύσει σε ένα καλογυαλισμένο ζευγάρι γόβες Louboutin και γιατρό δεν βρήκα. Όσο δε πιο αυθεντία και πιο «ουάου» το βιογραφικό του τόσο πιο απογοητευμένη έφευγα. Κατ’ αρχάς όλοι οι γιατροί που επισκέφθηκα μου έδιναν συγχαρητήρια για την εγκυμοσύνη σαν να είχα πάρει το Lower. Δεν έχω ιδέα γιατί δίνουν συγχαρητήρια, δεν έκανα κάτι σπουδαίο, δεν έχω καν γεννήσει… έκανα ό,τι κάνω συνήθως, δηλαδή σεξ. Και, μεταξύ μας, νιώθω άβολα όταν κάποιοι, που τους βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου, μου δίνουν συγχαρητήρια επειδή έπιασε το βόλι. Τι να πω; Ο καθένας έχει το στιλ του. Ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Ο καθένας έχει και την τιμή του (η κρίση δεν έχει χτυπήσει τον συγκεκριμένο κλάδο). Ο καθένας και μια ιστορία. Ο ένας μού επιτρέπει την παρακεταμόλη, ο άλλος όχι. Ο ένας μου δίνει βαλεριάνα να κλείσω λίγο τα κουρασμένα βλέφαρά μου, ο άλλος ούτε να το ακούσει, βγάζει φλύκταινες και βάζει φωνές. Ο ένας θέλει καισαρική, ο άλλος ούτε καν επισκληρίδιο. Έλεος, αγόρια, έχασα τον μπούσουλα. Κουρασμένη καθώς ήμουν, πήγα σε έναν γιατρό του ταμείου μου, έτσι στην τύχη, να μου γράψει κάτι αιματολογικές εξετάσεις και τελικά πιστεύω ότι η τύχη εννέα φορές στις δέκα με ξελασπώνει για τα καλά. Όταν μπλοκάρω, όταν δηλαδή βραχυκυκλώνω, η ζωή αποφασίζει για μένα. Ο «τυχαίος» γιατρός έμελλε να είναι ο «μοιραίος» μου. Επιτέλους ένας νορμάλ, ή ένας που ταιριάζει σ’ αυτό που εγώ θεωρώ νορμάλ. Χωρίς πολλά πολλά σιρόπια, αλλά πάντα εκεί, τόσο γλυκός όσο χρειάζεται, χωρίς να μου δώσει συγχαρητήρια για την αναπαραγωγή, αλλά έτοιμος να με καθησυχάσει για το υγιές μωρό μου. Και να συμμερίζεται την ανασφάλεια που μου προκαλεί η λιποθυμία. (Συνεχίζεται.)