Αγέρωχα περνούσαμε μικρές. Τα όνειρά μας ήταν ολόχρυσα και τζάμπα, όλοι μάς έδιναν όρκους πως η ζωή είναι ένα παζάρι κερδισμένων ευκαιριών και το κυνήγι της ευτυχίας κάτι μεταξύ ελεγχόμενης αυταρέσκειας, προσόντων και τετράγωνης (για τις τυχερές) ψυχοσύνθεσης.
Η δική μας γενιά πλήρωσε αυτό το μυθιστορηματικό ψεύδος πολύ ακριβά διότι η συνταγή ήταν λάθος. Ούτε ολότελα ευτυχισμένες γίναμε ποτέ, ούτε ετοιμαστήκαμε στο ελάχιστο για όσα ζούμε τώρα. Αυτό το ψεύδος είναι ο λόγος που βλέπω τις σημερινές μαμάδες, ρημαγμένες από τις έγνοιες της κρίσης, να μην ξέρουν πώς να φερθούν και τι να πουν στα δικά τους παιδιά. Και πολλές φορές αντιλαμβάνομαι ότι εκείνα ξέρουν απείρως καλύτερα να καταλάβουν και να διαχειριστούν αυτό που συμβαίνει στους μεγάλους.
Καλώς ή κακώς, ότι η ανέμελη νιότη μας δεν μπορεί να ξεχαστεί. Έχει «γράψει» πάνω στο προσωπικό μας ημερολόγιο και οι απρόσκλητες μνήμες υποτροπιάζουν και μας εμποδίζουν να γίνουμε κάποιες άλλες. Τα εύκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια είναι σφραγίδα και εμπόδιο μαζί στην κατανόηση του κόσμου που αλλάζει. Δεν μάθαμε έτσι. Μάθαμε αλλιώς. Και στέκουμε άλαλες μπροστά στη σκληρή αλήθεια που μας επιτίθεται μετωπικά, παντελώς ανέτοιμες να αρθρώσουμε δυο ψύχραιμες κουβέντες στα παιδιά που μας ρωτούν γνωρίζοντας την απάντηση πολύ καλύτερα από εμάς τις μεγάλες.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα μιας γυναίκας σήμερα –είτε είναι μητέρα είτε όχι– είναι ότι δεν ξέρει πώς να σκεφτεί τη ζωή χωρίς καμιά βεβαιότητα. Δεν ξέρει πώς είναι να υπάρχει το μέλλον μονάχα ως χρονική έννοια. Δεν της είπε ποτέ κανείς πως ο ήλιος σε βγάζει κατευθείαν στην καταιγίδα, ούτε υποψιάστηκε ποτέ πως η ευτυχία είναι μια σημαία που κοντεύει να γίνει κουρέλι. Είναι η πρώτη φορά που μια μαμά έχει να προσφέρει τόσο λίγα. Ούτε καν τις ψεύτικες υποσχέσεις που της προσέφερε απλόχερα η δική της μητέρα. Στην αγκαλιά μιας μαμάς σήμερα φωλιάζει η έγνοια, ο φόβος, η ανασφάλεια και τα δικά της σπαταλημένα ή ανεκτώς εκπληρωμένα όνειρα που την κρατούν ξάγρυπνη τις νύχτες. Το οικογενειακό της τεφτέρι έγινε φύλλα και φτερά, σκορπισμένο στους πέντε ανέμους. Όχι. Δεν θα ήθελα να ήμουνα στη θέση της. Και ευχαριστώ τον Θεό που δεν είμαι.