Ποιος είπε ότι ο χωρισμός είναι πιο δύσκολος όταν υπάρχουν παιδιά; Μέγας μύθος. Από τον χωρισμό δύο γονέων μένει τουλάχιστον κάτι χειροπιαστό. Τα παιδιά τους. Από τον χωρισμό του απλού ζευγαριού μένουν μερικά έπιπλα, κάποιες παλιές φωτογραφίες και ο ήχος της πόρτας που κλείνει απαλά ή με θόρυβο. Κανείς δεν ξεπερνά τη μοναξιά ξυπνώντας ένα πρωί αγκαλιά με το τίποτα. Με μόνο σύντροφο τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τον φόβο του για την επόμενη μέρα. Δύο άνθρωποι χωρίς παιδιά γίνονται με τα χρόνια περισσότερο συγγενείς από τους άλλους. Θέλουν- δεν θέλουν. Η πραγματικότητά τους περιορίζεται σε δύο ακόμα μάτια, δύο χέρια και σε μικρές ανακυκλούμενες συνήθειες. Η μεταφυσική της καρδιάς παίρνει τη θέση της χαρμόσυνης πολυδιάσπασης μιας οικογένειας με παιδιά κι ο άλλος γίνεται σιγά σιγά ο καθρέφτης σου, ο φίλος σου, η προέκταση της σκέψης σου, το όριο στο βλέμμα σου, η μορφή που ακολουθεί και η σκιά της που προηγείται. Ιδίως όταν δεν έχεις αδέλφια και ανίψια όπως εγώ, συμβαίνει με τα χρόνια μια ανεπαίσθητη μετάγγιση συναισθημάτων, σκέψεων, ακόμα και λέξεων που όμοιά της κανένα ζευγάρι γονιών δεν μπορεί να βιώσει.
Όχι επειδή δεν υπάρχει το υπόβαθρο της αγάπης, αλλά επειδή τα παιδιά ξέρουν να σπάνε τον μυστικό δυαδικό κώδικα βάζοντας στη θέση του τον δικό τους. Από τη ζωή του μοναχικού ζευγαριού λείπει η πολύβουη τριβή, η φιλοδοξία του αύριο, η αίσθηση συνέχειας και αθανασίας. Τη θέση τους παίρνουν τα νυχτερινά βήματα στη σκάλα που τρίζει, να βάλει τη ζακέτα του, η έλλειψη εγωισμού που έρχεται με τα χρόνια, η χαρά σου να χαίρεσαι με τη χαρά του. Ακόμα και με τον έρωτά του, ναι. Άμα περάσει ο δικός σας. Μοιάζουν λίγα όλα αυτά αν τα μετρήσεις. Ψιχουλάκια. Είναι τόσο ιδιωτικά που όταν χωρίσεις κανείς δεν θα ενδιαφερθεί γι’ αυτά τα τόσο μικρά πράγματα που ήταν ο κόσμος σου. Εφόσον λείπουν τα παιδικά τραύματα, οι εκβιασμοί των διατροφών και οι γνωματεύσεις των ψυχολόγων, δεν έχεις ούτε καν την κοινωνία με το μέρος σου. Σχεδόν οι πάντες αδιαφορούν επειδή είσαι ελεύθερος και τυχερός αφού δεν έχεις παιδιά να πληρώσουνε τα σπασμένα. Για σένα που απέμεινες να ακούς μονάχα τον ήχο από τα δικά σου βήματα στη σκάλα ούτε λόγος. Ψιλά γράμματα. Διότι λείπει το αγαπημένο κλισέ της οικογενειακής τραγωδίας.
Το ’χω παρατηρήσει. Οι πιο κακοί χωρισμοί γίνονται όταν υπάρχουν παιδιά. Οι άλλοι είναι πολύ μοναχικοί, αθόρυβοι, διακριτικοί. Δηλαδή αβάσταχτοι.