Κάποτε έζησα έναν χωρισμό που με ταρακούνησε. Ίσως επειδή δεν ήμουν πια κοριτσάκι, ίσως επειδή δεν είχα γεννήσει παιδιά, βίωσα με μεγάλη συγκίνηση έναν έντονο αποχωρισμό. Μα πιο πολύ από όλα βίωσα μια τεράστια υπαρξιακή μοναξιά, από εκείνες που σε αφήνουν άναυδη από την ένταση και την ορμή τους. Ολομόναχη πλέον, δίχως σύντροφο ή παιδιά, είδα τον κόσμο με άλλα μάτια. Ολοστρόγγυλα από έκπληξη, υγρά από ταραχή και κατακόκκινα από φόβο. Όχι μονάχα για μια σχέση που τελείωνε, μα για τις αλλαγές που καταλάβαινα στην καρδιά μου.
Τον πρώτο καιρό η καρδιά σου μικραίνει. Λιώνει ο πάγος που έστρωσε πάνω της η εμπειρία, σφίγγεται για να αντέξει και φοβάται τα πάντα. Μετά τον πρώτο καιρό, τα τοιχώματά της ανασυντίθενται, αποκτά ξανά εσοχές και κοιλότητες και φοβάται πιο λίγο. Αυτό δεν το καταλαβαίνεις όταν συμβαίνει, ούτε προσέχεις τα πρώτα σημάδια. Είναι τόσο μικρές, σχεδόν αόρατες, οι λεπτές κλωστές που ξαναδένουν την καρδιά με τον κόσμο, που δεν τους δίνεις αρχικά σημασία. Συνηθισμένος καθώς είσαι να πονάς, ξεχνάς αμέσως ένα γέλιο που σκάει σαν από μόνο του, μια ναρκισσιστική ματιά στον καθρέφτη, ένα βράδυ που το περνάς δίχως μισή μαύρη σκέψη, εκείνο το άγνωστο αντρικό βλέμμα πάνω σου που σου θυμίζει ποια είσαι.
Συχνά συμβαίνει, επίσης, να μπερδεύεσαι από τις διαλείψεις της καρδιάς, δηλαδή από τα κύματα νοσταλγίας που έρχονται εντελώς απροειδοποίητα και νομίζεις ότι θα κρατήσουν για πάντα. Αλλά δεν κρατούν. Απλώς εσύ δίνεις ακόμα τεράστια σημασία στη θλίψη σου και δεν παρατηρείς την καρδιά που γιατρεύεται. Η καρδιά σου μιλάει, αλλά εσύ δεν ακούς. Δεν είναι ότι δεν ακούς. Είναι ότι κλείνεις τα αυτιά σου. Για να κρατήσεις λίγη ακόμα αντίσταση πριν αφήσεις την αγάπη να φύγει. Γιατί η μεγαλύτερη μοναξιά δεν είναι να μη σ’ αγαπάει ο άλλος. Είναι να μην τον αγαπάς πια εσύ. Και επειδή το ξέρεις ότι ήδη συμβαίνει, σαν από πείσμα, του κάνεις λιγάκι ακόμα το χατίρι να σε πονέσει.
ΥΓ.: Μου έχει μείνει μια φράση που έλεγε κάθε βράδυ η Βουγιουκλάκη στη Μαλβίνα, πριν κλείσουν το τηλέφωνο: «Εγώ, φιλενάδα, αυτήν την απέραντη ορφάνια θα την πατήσω κάτω».
