Το να είσαι έφηβος είναι δύσκολη υπόθεση. Πρέπει να δίνεις συνέχεια αναφορά στους γονείς σου για το πού ήσουν, τι έκανες, γιατί έχεις νεύρα και άλλα τέτοια χαζά. Γι’ αυτό κιόλας συνέχεια μας αμφισβητούν υποστηρίζοντας πως αυτοί δουλεύουν και μας φροντίζουν ενώ εμείς τους κουράζουμε. Μας φέρονται λες και αυτοί δεν ήταν ποτέ παιδιά και δεν ήθελαν ποτέ την ησυχία τους.
Όμως ευτυχώς υπάρχει και το σχολείο, όχι βέβαια για το μάθημα αλλά για τους φίλους. Όταν έχεις προβλήματα ή γενικά όταν δεν είσαι καλά μπορείς να μιλήσεις στους φίλους σου για να νιώσεις καλύτερα. Οι φίλοι είναι το καλύτερο φάρμακο, για όλες τις ηλικίες αλλά πιο πολύ όταν είσαι έφηβος. Επιπλέον οι φίλοι και γενικά οι παρέες σε βοηθάνε για να διαμορφώσεις χαρακτήρα. Γιατί όταν είσαι έφηβος εκτός απ’ όλα τα αλλά φτιάχνεις και τον χαρακτήρα σου.
Δηλαδή με λίγα λόγια υπάρχουν ένα εκατομμύριο πράγματα που πρέπει να κάνεις αλλά και εμείς τι να πρωτοπρολάβουμε; Το σχολείο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, τους φίλους ή την οικογένεια η οποία μας τρελαίνει ώρες ώρες.
Γι’ αυτό το να είσαι έφηβος είναι δύσκολη υπόθεση. Αλλά έχει και τα καλά της.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στη Νίνα. Ακόμα περιμένω να μου πει «τα καλά» του να είσαι έφηβος. Είναι 14 ετών, πηγαίνει δευτέρα γυμνασίου και είναι ο ορισμός του «περνάω εφηβεία». Είναι ανηψιά μου. Κουκλάρα, ψηλή, με σωματική ανάπτυξη απίστευτη, μαύρα μακριά μαλλιά, με μια φράντζα ανελέητη και μεγάλα μάτια που πετάνε φλόγες. Έξυπνη αλλά όχι μελετηρή, με πνεύμα όμως σπινθηροβόλο και ερευνητικό. Την αγαπώ μα δεν νομίζω να το έχει καταλάβει ποτέ.
Οι μόνες λέξεις που ανταλλάσσουμε, δύο χρόνια τώρα, είναι:
«Τι κάνεις, Νίνα;»
«Καλά.»
Τελεία.
Μέχρι εκεί.
Ούτε λέξη παραπάνω λες και οι κουβέντες της τρέχουν με κάποιο πρόγραμμα τηλεφωνίας που δεν της δίνει άλλα λεπτά ομιλίας.
Όταν πηγαίνω σπίτι της κρατάει ένα κινητό, ένα τάμπλετ ή ένα πιάτο. Αν μπαίνω εγώ ή η γειτόνισσα της δεν παίζει κανένα ρόλο. Της περνάμε και οι δύο αδιάφορες.
Θέλει να είναι συνέχεια με τις κολλητές της. Ούτε κατά διάνοια μαζί μου. Ή έστω με το ξαδελφάκι της. Και όταν λέμε με τις κολλητές της εννοούμε και με τις 5. Και να κοιμούνται στρωματσάδα όλες μαζί σε ένα δωμάτιο η μία πάνω στην άλλη, κατά τις 5 το πρωί, με το ζόρι. Φαντάζεστε 5 Νίνες μαζί; Τρόμος!
Βάφεται λες και θα παίξει σε βίντεο κλιπ με την Rihanna και ντύνεται λες και έχει βγει από editorial του Cosmopolitan. Όταν κυκλοφορούμε μαζί, προχωράω μπροστά της σαν να θέλω να την προφυλάξω από τα αδηφάγα μάτια που την κολακεύουν και καλά κάνουν.
Ανεβάζει τον τόνο της φωνής της για το παραμικρό. Δεν υπάρχει κανένα κριτήριο από μέρους της για το τι τη θυμώνει ή την εκνευρίζει περισσότερο. Μπορεί να φωνάξει με την ίδια ένταση επειδή δεν την αφήνει η μαμά της να πάει στα μολ που πλέον έχουν μετατραπεί σε μοντέρνα βουλή εφήβων ή επειδή δεν βρίσκει τη βούρτσα της (που παρεμπιπτόντως την κρατάει).
Οι φωνές της είναι σαν να τα παίρνουν στο κρανίο ταυτόχρονα ο θεός Δίας, ο θεός Άρης και η θεά Ήρα και να ρίχνουν από τον Όλυμπο κεραυνούς, σπαθιά και κατσαρολικά πάνω στους ανθρώπους.
Είναι όλοι εχθροί της. Με κάθε κουβέντα της μαμάς της μπορεί να αναφλεγεί η περιοχή και να ξεσπάσει πόλεμος. Δεν χρειάζονται πολλά. Συνήθως οι αφορμές είναι γελοιωδέστατες. Μα ταυτόχρονα, τρομερά σημαντικές. «Όχι, δεν θα κάνω αυτό που μου λες. Θέλω να κάνω και τάε κβο ντο και στίβο και μπαλέτο.»
Είναι πεπεισμένη πως αργά ή γρήγορα μια επανάσταση σχετικά με κάτι, θα συμβεί και θα ανατρέψει τα κατεστημένα (μπορεί η επανάσταση να φέρει την κατάργηση των σχολείων).
Έχει μόνο μυστικά. Κανείς δεν έχει ιδέα εάν έχει αγόρι, εάν είναι ερωτευμένη, τι της αρέσει, τι φοβάται. Ενώ είναι σαφές ότι μέσα της είναι γεμάτη συναισθήματα, όνειρα και σκέψεις, τα κρατάει όλα μόνο για την παρέα της. Αυτή είναι η οικογένειά της.
Την παρατηρώ συνεχώς όταν τη συναντώ. Την «κόβω» με ασύδοτη αδιακρισία. Την καταγράφω, λες και την τραβάω με κάμερα. Και νιώθω ότι θέλω να της ρίξω ένα γερό χέρι ξύλο. Και την ίδια στιγμή με μαλώνω για αυτή τη σκέψη, γιατί ξεχνάω.
Ξεχνάω πως πριν κάμποσα χρόνια ήμουν κι εγώ έφηβη. Και τότε την παρατηρώ ξανά με άπειρη κατανόηση. Με απανωτά χτυπήματα μου έρχονται εικόνες, λέξεις, σιωπές από τη δική μου εφηβεία. Και για λίγο νιώθω ακριβώς σαν τη Νίνα. Νιώθω να είμαι η Νίνα.
Όλα όσα κάνει κι όσα δεν κάνει, αυτά που λέει και αυτά που δεν λέει είναι απόλυτα φυσικά. Είναι ίδια η Φύση. Η μητέρα φύση που γίνεται για αυτά τα χρόνια Νίνα, Κατερίνα, Μικαέλα, Ιωάννα και Μαριάννα. Αυτή είναι η πορεία. Η διαδρομή. Μπορεί να μας βγάζει από τα ρούχα μας (τα οποία φοράνε μετά αυτή), να μας σπάει τα νεύρα, να μας οδηγεί στη φρενίτιδα, αλλά όπως έλεγε και ο Λουδοβίκος (όχι των Ανωγείων, ο άλλος της Γαλλίας): l’ etat c’ est moi, «Το κράτος είμαι εγώ».
Η Νίνα μου, όπως και κάθε άλλος έφηβος, είναι ένας ξενιστής σαν την Σιγκούρνι Γούιβερ στο Άλιεν. Κινείται περά από τις δυνάμεις, την επιθυμία και τις βουλές της. Στην ουσία όλη, σώμα και πνεύμα, καταλαμβάνεται από το άλιεν που ορίζει τώρα την ανάπτυξή της και τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου του. Το άλιεν λέγεται «ορμόνες». Κόλαση δηλαδή.
Φυσικά και η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας αμβλύνουν ή μαλακώνουν τις αιχμηρές γωνίες και τις εντάσεις, αλλά στα μάτια μου, ίσως η εφηβεία να είναι ένα κοινό σύμπαν με τους ίδιους κανόνες (πάνω κάτω).
Και για να δεις το σύμπαν αυτό, να το αγκαλιάσεις και να το αποδεχτείς, ενώ είσαι μακριά του χιλιάδες έτη φωτός, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ξεκινήσεις να το κατανοείς και να συμφιλιωθείς (όσο μπορείς) με το άγνωστο που φέρνει και τους νόμους που το διέπουν. Αυτό ήθελα πάντως εγώ.
Κάτι θυμάμαι από τη δική μου εφηβεία; Εσύ; (ιδίως εσύ, αδελφή)
