Το έχω ζήσει στο παρελθόν, το ζω και σήμερα και έχω μια ακατανίκητη ανάγκη να το γράψω. Τα τρία χρόνια ενός παιδιού είναι μια αποκάλυψη, για το παρελθόν του (μικρό, αλλά εξαιρετικά σπουδαίο), για το παρόν του και για το μέλλον του.
Από πού να πρωτοξεκινήσω; Βλέπεις, βρε παιδί μου, το πώς μπαίνουν σε λογική σειρά τα πράγματα στο μυαλό του μικρού σου ανθρώπου. Από τα λάθη του το βλέπεις κυρίως, αν και εφόσον το αφήσεις να τα κάνει, σου φωνάζουν μέχρι πού έχει φτάσει η γνώση του για τον κόσμο, και δεν είναι λίγη αν αναλογιστεί κανείς ότι ζει περίπου 1.000 και κάτι μέρες…
Έπειτα, είναι κι αυτό βλέμμα του που έχει πια κατεύθυνση, λάμπει όταν καταφέρνει αυτό που θέλει. Και το τι θέλει, μεγάλο ερώτημα και με δάκρυα βρεγμένο. Γιατί το τρίχρονο έχει τσαγανό όχι από χαρακτήρα αλλά από τη φύση του, έχει ορμή και πείσμα και αλίμονο σε όποιον του πάει κόντρα.
Έχει βρόμικα χεράκια, ρούχα και μύτη μέχρι που δεν το γνωρίζεις, αλλά κάπου εκεί μέσα ξεχωρίζει ένα κατάλευκο χαμόγελο όποτε λες «όλα καλά» και συνεχίζεις να γεμίζεις τα πλυντήρια…
Όσο για τα συναισθήματα, βαράνε κόκκινα σε όλες τους τις εκδοχές, δάκρυ, ενθουσιασμός, πίκρα και απογοήτευση… όλα τόσο πολλά και μεγάλα, έτσι, μόνο και μόνο γιατί έπιασε βροχή και κλείσαμε το παράθυρο, ή γιατί ξέχασε να πάει ένα λουλούδι στη νονά του.
Τα τρία χρόνια είναι μαγεία γιατί φωνάζουν πώς ήταν τα άλλα δύο του χρόνια, μυρίζουν πώς θα ’ναι τα υπόλοιπα, αλλά κυρίως γιατί το βράδυ, όταν ψαχουλεύει τα βλέφαρά μου για να αποκοιμηθεί, νιώθω απ’ τα χεράκια του όλη την αγάπη του κόσμου.
Στον Δημητρό μου, που μου θυμίζει να μην πιστέψω ποτέ πως έχω μάθει τα παιδιά…