Μια χρονιά που τα Χριστούγεννα με βρήκαν πιο ζορισμένη από κάθε άλλη φορά έστειλα σήμα καπνού: «Θα βοηθήσετε να στολίσουμε το δέντρο μας;» Είναι καταπληκτικό πόσοι καλοί άνθρωποι στέκονται στις ταράτσες τους εν μέσω χειμώνος. Όλοι οι φίλοι –δικοί μου και των παιδιών– ανταποκρίθηκαν. Κατέφθασαν κρατώντας μια μπαλίτσα, το χαμόγελο και την καλή τους διάθεση.
Ετοίμασα τον χώρο, έστρωσα το καλύτερό μου προικιό στο τραπέζι, φρόντισα για μπουκιές, ροφήματα – και μόνο το ότι τους περίμενα μου έδινε κουράγιο. Το δέντρο βγήκε απ’ το κουτί, τεντώθηκαν τα μπράτσα του απ’ το πάτωμα έως την κορυφή – στήθηκε στο πι και φι από τα παιδιά που, ανάλογα με το ύψος τους, προσέθεταν τα κλαδιά. Μικροί και μεγάλοι τοποθέτησαν έκαστος το στολίδι του, με ηρεμία, κέφι και χιούμορ. Θεσπίστηκε στα σβέλτα ένα βραβείο για την «ομορφότερη μπάλα», ορίστηκε το δώρο: ο νικητής, αφού πρώτα δαφνοστεφανωνόταν με ουρανομήκεις ιαχές, είχε το ελεύθερο να υιοθετήσει όποιο βιβλίο διάλεγε από τη βιβλιοθήκη.
Μόλις ολοκληρώθηκε το έργο, οι πιο γενναίοι –και στιβαροί– εθελοντές με σήκωσαν για να τοποθετήσω την τελευταία πινελιά. Κάρφωσα το άστρο –λαμπρό μας οδηγεί– στη μυτερή κορυφή, βιώνοντας ψυχή τε και σώματι το «δύο μέτρα πάνω απ’ το έδαφος». Με όλη την επισημότητα που άρμοζε στη στιγμή, τα τέκνα μου έδωσαν το φως τους στα λαμπιόνια: όλη η αγάπη του κόσμου είχε συμπυκνωθεί σε μια γωνιά της σκάλας και άστραφτε. Τι γιορτή! Ένα κρασί ανοίχτηκε, το ψητό βγήκε απ’ τον φούρνο, τα γέλια έδιωξαν τις σκιές, όλο το βάρος που κουβάλαγα έγινε στάχτη στο τζάκι. Αυτό το έλατο –ω έλατο!– αληθινό όσο κανένα, πέταξε επιτόπου ρίζες. Έκτοτε για όλη τη διάρκεια των εορτών το σπίτι είναι Ανοιχτό Δεντρόσπιτο, για όποιον θέλει να ανέβει να καμαρώσει το δέντρο, να πάρει μια αγκαλιά κι ένα ευχαριστώ, να χαρεί ένα μικρό δωράκι, να θυμηθεί, να ευχηθεί «και του χρόνου». Εισηγούμαι την καθιέρωσή του ως εθίμου.