Ανάμεσα στα «πο πο, πώς μεγάλωσες!» ή «όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις», και τα «είσαι μικρός ακόμα» ταυτόχρονα με το «μην κάνεις σαν μωρό», εκτείνεται όλη η γκάμα της υπόσχεσης: η ενήλικη ζωή είναι ένας λειμώνας εκπληρωμένων επιθυμιών, ένα ξέφωτο απολαύσεων και προνομίων, μια θάλασσα βεβαιοτήτων.
Το να είσαι παιδί αποκτά αξία είτε με βάση κατορθώματα που προκαλούν τον θαυμασμό και την υπερηφάνεια των γονέων, είτε ως αναγκαστικό στάδιο για να προσεγγίσει κανείς τον υπέρτατο στόχο. Που είναι το να «μεγαλώσει επιτέλους». Άρα και η εφηβεία γίνεται ανεκτή στην ίδια λογική. Δεν αποτελεί παρά το προτελευταίο σκαλί: ένα ακόμα και βγαίνεις στο ρουφ γκάρντεν όπου γίνεται το πάρτι.
Με θυμάμαι εκεί γύρω στα οκτώ, μετά από ένα απόγευμα δακρύων, να σκέφτομαι με πίκρα πως οι μεγάλοι δεν έχουν βάσανα. Και οι θυελλώδεις απελπισίες που βίωνα και οι αφορμές τους αντιμετωπίζονταν ως ασήμαντες. Το αστείο είναι ότι το γεγονός πως μεγάλωσα δεν ακολούθησαν πανηγυρικοί εορτασμοί. Επιπλέον, χρόνια τώρα, πίσω απ’ τις μάσκες των ενηλίκων προσώπων γύρω μου, δεν βλέπω παρά απογοητευμένα παιδιά. Ακόμα χειρότερα, το να συνεχίζει κανείς να μεγαλώνει αντιμετωπίζεται ως επονείδιστη όσο και οδυνηρή εξέλιξη. Από ένα απροσδιόριστο σημείο δε και μετά, το «να παραμείνει κανείς παιδί» συνιστάται, ενώ βεβαίως οι «παιδαριώδεις» συμπεριφορές κατακρίνονται. Τι μπερδεμένο γαϊτανάκι!
Όταν γινόμαστε γονείς, η ικανότητα ανάληψης ευθύνης μπαίνει στη ζυγαριά. Για όσους έχουν προλάβει να ενηλικιωθούν οι ίδιοι, το αποτέλεσμα της μέτρησης είναι τόσο όσο. Οι υπόλοιποι πελαγώνουν. Επομένως, πελαγώνουν και τα παιδιά. Ας μη βιαζόμαστε να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους! Ας μην ανυπομονούμε να τα μεγαλώσουμε! Αν θέλουμε να τα διδάξουμε κάτι που να τους χρησιμεύσει σε όλη τους τη ζωή, δεν έχουμε παρά να ζούμε αληθινά το δικό μας και δικό τους «εδώ και τώρα». Απλώς γι’ αυτό που είναι κάθε φορά.
Ας μην υποτιμούμε τίποτα. Να μεγαλοποιούμε μόνο τη χαρά!