ΜΑΙΡΗ: Αγαπητό κορίτσι, σου γράφει ένα κορίτσι 31 χρονών που είναι η ευτυχής μητέρα ενός κοριτσιού 3 χρονών και η δυστυχής σύζυγος ενός άντρα 32. Δυστυχής γιατί αυτόν τον άντρα δεν τον θέλει πια για άντρα. Τον θέλει για φίλο, για συγγενή, για συνάδελφο, αλλά όχι για άντρα. Η μάνα μου ισχυρίζεται ότι είναι παλαβό να λες ότι δεν θέλεις πια για άντρα έναν άντρα που πήρες για άντρα εδώ και τρία μόνο χρόνια. Και ότι αυτή είχε έναν άντρα που δεν ήθελε για άντρα επί 30 χρόνια, αλλά δεν το έκανε θέμα. Όπως δεν έκανε θέμα και ότι ήθελε διακοπές στις Μπαχάμες ενώ ήταν στη Λούτσα. Ο αδερφός μου (25 ετών και κάπως ζαμανφού) συμφωνεί μαζί της. Ισχυρίζεται ότι η ζωή είναι κατά βάσιν μαλακία σκέτη, γι’ αυτό τη λέμε ζωή- αλλιώς θα τη λέγαμε ζωάρα, και ζωάρα κάνουν μόνον οι ροκ σταρ. Ο πατέρας μου δεν λέει τίποτα. Κουνάει συνεχώς το κεφάλι του πάνω-κάτω και μουρμουρίζει: Αφού δεν είναι τεμπέλης, δεν σε κεράτωσε, δεν σε βρίζει, δεν σε ξεφτιλίζει, τι θα πεις στο παιδί σου άμα σε ρωτήσει γιατί χωρίζεις τον μπαμπά του; Ε; Τι θα του πεις;

Εγώ σκύβω το κεφάλι και φεύγω. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να του πω του κοριτσιού μου, κορίτσι. Ο μπαμπάς της είναι πολύ καλός άνθρωπος. Τον γνώρισα στο πρώτο έτος του Βιολογικού στο πανεπιστήμιο, τα φτιάξαμε αμέσως και περάσαμε καλά τα πρώτα 10 χρόνια. Ήσυχα. Με πρόσεχε, τον πρόσεχα, ξέρεις. Μετά ξαφνικά έμεινα έγκυος. Χωρίς να το πολυκαταλάβω, χωρίς να το αποφασίσω, βρέθηκα παντρεμένη- αφού σαν παντρεμένοι ζούσατε ούτως ή άλλως ποιο το πρόβλημα; είπε η μάνα μου. Μόλις γέννησα το παιδάκι μας άφησα τη δουλειά και αφοσιώθηκα ένα χρόνο σ’ αυτό. Και ο σύζυγος επίσης. Ψώνιζε, κουβαλούσε, ξεσκάτωνε. Σε όλα εντάξει. Γιατί εγώ κόντευα να φρικάρω όμως; Γιατί μου ερχόταν να φάω τον τοίχο; Γιατί άρχισα να ονειρεύομαι τρελά πράματα τα βράδια; (Χτες είδα ότι συμμετείχα στο Dancing with the stars με τον Μπραντ Πιτ και μας έκραζε ο Κωστάλας λ.χ.) Γιατί όταν κάνουμε έρωτα (μια φορά στους 2 μήνες, μην ενθουσιάζεσαι) εγώ απαγγέλλω την προπαίδεια από μέσα μου; Γιατί όταν τον κοιτάζω να διαβάζει στο κρεβάτι δίπλα μου δεν ανάβει ούτε ένα τόσο δα λαμπάκι μέσα μου; Όταν το είπα στον αδερφό μου, μου είπε ότι δεν είναι η ΔΕΗ ο άνθρωπος να ανάβει λάμπες. Και ρωτώ εσένα, κορίτσι: Μήπως τρελαίνομαι που θέλω να φύγω από έναν καλό και εντελώς βαρετό άντρα; (Να φανταστείς όταν του ανακοίνωσα τις σκέψεις μου η αντίδραση ήταν «όπως νομίζεις». Εγώ άμα τον ήθελα θα τον είχα δέσει σε καρέκλα!) Είναι παράλογη η ελπίδα μου ότι έξω η ζωή είναι πολύχρωμη; Και τι να πω στο κοριτσάκι μου όταν με ρωτήσει γιατί ο μπαμπάς της δεν μένει πια εδώ;

ΚΟΡΙΤΣΙ: Να του πεις ότι τον αγαπάς, τον εκτιμάς, είναι μια χαρά άνθρωπος, αλλά είναι καλύτερα να ζήσετε χωριστά και αγαπημένα γιατί δεν ονειρεύεστε τα ίδια πράγματα. Ο ένας θέλει να ποτίζει τα δέντρα του κήπου κι ο άλλος γουστάρει να φυτεύει δέντρα στον Αμαζόνιο. Τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα, μη νομίζεις. Έχουν κάτι κεραίες τρία μέτρα και πιάνουν αποχρώσεις που ενήλικα μάτια και αυτιά αδυνατούν. Δηλαδή η εναλλακτική ποια είναι; Να βάλεις το κεφάλι κάτω και να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου με έναν άντρα που βαριέσαι έως θανάτου; Είναι καλό παράδειγμα αυτό για την κόρη σου; Είναι καλό να πιστέψει ότι οι άνθρωποι  είναι σαν τρόλεϊ και ζουν κυκλοφορώντας πάνω σε ράγες σαν υπνοβάτες; Η ζωή είναι μικρή, κορίτσι, και αυτό καλό θα ήταν να σ’ το είχε περάσει η μάνα σου ώστε να το είχες περάσει κι εσύ στο δικό σου το κορίτσι. Επειδή δέχτηκε αυτή τη Λούτσα δεν σημαίνει ότι εσύ δεν πρέπει να βγάλεις εισιτήριο για Μπαχάμες. Είσαι 30 χρονών, διάολε, πολύ μικρή για να μην ελπίζεις, για να μη διερευνάς, για να σπαταλάς τις μέρες σου χωρίς να ανάβει ούτε ένα τόσο δα φωτάκι μέσα σου. Φυσικά αυτή η φάση θέλει προσοχή και σοβαρότητα, έτσι; Αν αρχίσεις να ανάβεις τα φώτα άναρχα και άτσαλα σαν να μην υπάρχει αύριο, θα σου ’ρθει ένας λογαριασμός της ΔΕΗ τόσο μεγάλος που θα αναγκαστεί να τον πληρώσει και η κόρη σου τελικά.