Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, οι δικές μου προγραμματικές δηλώσεις έλαβαν χώρα στις αρχές Σεπτεμβρίου, πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Μιλάμε για μεγαλεπήβολες δεσμεύσεις και ένα πραγματικά μακρόπνοο πρόγραμμα αειφόρου ανάπτυξης, όχι αστεία.
Κατ’ αρχάς να σημειώσω ότι όλα τα υπουργεία έχουν συγχωνευτεί σε ένα υπερ-υπουργείο Υγείας, Παιδείας, Δικαιοσύνης, Πολιτισμού, Τύπου, Τουρισμού, με υπουργό: εμένα. Μαντέψτε τον νευραλγικό ρόλο του μπαμπά της οικογένειας – ελάτε, δεν χρειάζεται προσπάθεια: Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: βασικός άξονας αποφάσεων του υπουργείου Υγείας ήταν το εμπάργκο στις συσκευασμένες τροφές και σε κάθε είδους σνακ περιπτέρου. Το ταπεράκι της σχολικής τσάντας θα περιείχε, για παράδειγμα, μόνο χειροποίητες μπάρες δημητριακών ή τορτίγιες με κατσικίσιο τυρί (που είναι και υποαλλεργικό) -για αλλαντικά ούτε λόγος- και βιολογικό μαρούλι. Δεν συζητάμε ότι οι λιλιπούτειοι πολίτες αυτής της οικογένειας δεν θα έβλεπαν την καντίνα του σχολείου ούτε ζωγραφιστή.
Παραμύθι κάθε βράδυ – αυτό ήταν το σύνθημα του υπουργείου Παιδείας (στην περίπτωσή μου τρία παραμύθια κάθε βράδυ, γιατί -πώς να το κάνουμε- η Πέπα αφήνει τον εννιάχρονο παντελώς αδιάφορο). Επίσης: μελέτη στα γραφεία, κεκλεισμένων των θυρών.
Σταθερή δέσμευση του υπουργού Δικαιοσύνης ήταν η παντελής απουσία των ντεσιμπέλ. Όχι φωνή, μόνο ειρηνικές διαπραγματεύσεις και ευγενικές συζητήσεις. Σουηδία ένα πράμα.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα: μία θεατρική παράσταση την εβδομάδα, για τηλεόραση ούτε συζήτηση, ενώ στα «εθνικά» μας σχέδια συμπεριλαμβάνονται και αποδράσεις εντός και εκτός των τειχών για σύσφιγξη διεθνών σχέσεων.
Κάθε χρόνο ο Φεβρουάριος σηματοδοτεί την ώρα της κρίσης του κυβερνητικού έργου και την ευκαιρία για βελτίωση, βεβαίως βεβαίως. Ο απολογισμός δεν είναι και τόσο ευοίωνος. Οι χειροποίητες μπάρες δημητριακών και το χορταρικό της τορτίγιας βολτάρει ανέγγιχτο την απόσταση σπίτι-σχολείο και πίσω, παραδίνοντας δικαιωματικά τη θέση του σε κέικ, και μπισκοτάκια, και κουλούρια Θεσσαλονίκης από τον φούρνο της γειτονιάς. Μετά από μελέτη, μπάσκετ, και ποδόσφαιρα, και μπάνιο τριών παιδιών, τα τρία διαφορετικά παραμύθια έχουν δώσει τη θέση τους σε ένα -και πολύ μας είναι- και ένας θεός ξέρει τι καταλαβαίνει το τρίχρονο από τα κατορθώματα του Τζερόνιμο Στίλτον. Όσο για τη διαδικασία «μελέτη», αυτή σταδιακά διαρρέει από τα στενά όρια του γραφείου και μετατοπίζεται στην κουζίνα, στην τραπεζαρία, στο μπάνιο, στο υπνοδωμάτιό μου, οπουδήποτε τέλος πάντων… Όπως αντιλαμβάνεστε, το υπουργείο Δικαιοσύνης θέλει επειγόντως ανασχηματισμό. Οι φωνές μου μπορεί να ακούγονται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου και δεν φτάνει μόνο αυτό, τελευταία έχουν και ηχώ, μιλάμε για αναρχία, όχι αστεία… Για θέατρο κάθε εβδομάδα, ούτε συζήτηση· ζήτημα είναι αν και φέτος θα καταφέρουμε να δούμε τρεις ολόκληρες παραστάσεις.
Προς το παρόν… είμαι τυχερή. Νομίζω θα λάβω και πάλι ψήφο εμπιστοσύνης. Γιατί, ό,τι και να γίνει, κάθε βράδυ ο λαός απαιτεί αγκαλιά πολύ σφιχτή. Και την έχει…
