Γυαλιά μυωπίας που έγιναν φακοί επαφής χωρίς δεύτερη κουβέντα, σπυράκια που πάσχιζαν να κρυφτούν κάτω από αδέξια τοποθετημένο concealer, λαδωμένα μαύρα (πολύ) μακριά μαλλιά, Levis 501 και άχαρα φούτερ, αρβύλες που «ξύναμε» στο τσιμέντο για να «παλιώσουν», walkman, αφίσες κολλημένες στον τοίχο,  άρωμα white musk στη σαββατιάτικη βραδινή έξοδο για φραπέ γλυκό με πολύ γάλα.

Ο δρόμος για το σχολείο λίγο πιο σύντομος από αυτόν για την Ιθάκη, σε πνεύμα μεταφοράς της ολυμπιακής φλόγας τουλάχιστον: Πρωινό δρομολόγιο που τηρούνταν ευλαβικά-η μια να περάσει να πάρει την άλλη και εκείνες την τρίτη κ.λπ. κ.λπ… το κονβόι μιας φιλίας που κρατάει ακόμη. Γλώσσα-Γλώσσα-Μαθηματικά. Αυτοσχέδια χαρτάκια απαλλαγής από τη γυμναστική για να μην αποχωριστώ το τζιν μου. Συστήματα παρακολούθησης καλύτερα και από την ΕΥΠ. Να μάθουμε πού μένει ο καθηγητής που είχαμε ερωτευτεί, τι ώρα πηγαίνει αγγλικά ο Γιώργος, πότε έχει προπόνηση ο Νίκος.

Πάρτι και συγκεντρώσεις με τις κιθάρες μας. Και διανυκτερεύσεις. Ο ένας στο σπίτι του άλλου, οι δύο στο σπίτι του τρίτου, κάποιος με μεταμεσονύχτια λογοδιάρροια και οι υπόλοιποι να αγωνίζονται να κρατήσουν μάτια και αυτιά ανοιχτά. Τσακωμοί. Με τους γονείς, τους καθηγητές, τους φίλους, τον γυμναστή, τον προπονητή, τα αδέρφια, το σύστημα. Με τον εαυτό μας, ο μεγαλύτερος.

Μου λείπει η εφηβεία μου, αυτό το περίπου ανάμεσα σε κορίτσι και γυναίκα, αυτό το μεγάλο ερωτηματικό πάνω από τα πάντα. Η ορμή που σου δίνει η απουσία κάθε βεβαιότητας. Τα όνειρα για ένα μέλλον τόσο αβέβαιο και τόσο δικό σου.

Θα την ξαναζήσω την εφηβεία, ΤΟΥΣ. Τρεις φορές. Οι ανοιχτές πόρτες των δωματίων τους θα κλείσουν. Οι αγκαλιές και τα φιλιά θα συμβαίνουν σπάνια, αμήχανα, άγαρμπα. Η αυθεντία μου θα αμφισβητηθεί εντελώς. Δίκιο θα έχουν οι φίλοι τους. Μόνο. Θα γίνω αυτό το «η μάνα μου»… μου τα ’πρηξε, μου την είπε, δε μ’ αφήνει, μ’ έπιασε, κοιμάται κ.λπ. «Η μάνα μου».

Δεν τρομάζω, ανυπομονώ. Νομίζω πως στην εφηβεία οι γονείς μαζεύουν τους καρπούς από ό,τι έσπειραν στην παιδική ηλικία. Θεατές στο έργο που σκηνοθέτησαν εκείνοι, πριν από χρόνια. Θεατές λοιπόν. Πρωταγωνιστεί το αγοράκι που κοίμιζες τότε στην αγκαλιά σου, το κοριτσάκι που κάποτε έντυνες σαν κούκλα και τώρα δανείζεται τα παπούτσια σου. Φώτα, κάμερα, πάμε…

We are the reckless,

We are the wild youth

Chasing visions of our futures

One day we’ll reveal the truth

That one will die before he gets there.

And if you’re still bleeding, you’re the lucky ones.

’Cause most of our feelings, they are dead and they are gone.

We’re setting fire to our insides for fun.

Collecting pictures from a flood that wrecked our home,

It was a flood that wrecked this home

Daughter, Youth