Πριν από περίπου δύο μήνες έλαβα mail από έναν καλό φίλο μου, κοινωνιολόγο και -προσφάτως- πατέρα. Το περιεχόμενο του μηνύματος δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος του Taλκ και έγινε αφορμή για έναν αρκετά ζωντανό δημόσιο και ιδιωτικό διάλογο. Το κείμενο αφορούσε τις σκέψεις του φίλου μου για τον θηλασμό. Το διάβασα πολλές φορές, πάνω από δέκα. Όχι για να αποφασίσω αν θα δημοσιευτεί ή όχι. Αυτό το είχα αποφασίσει από την αρχή. Γιατί μέσα στις γραμμές του είδα τον εαυτό μου. Το Εγώ και το Υπερεγώ μου. Τον Άλλον και τους Άλλους. Ψυχανάλυση κανονική. Γέλασα με την καρδιά μου. Ταυτίστηκα εντελώς, παρά το γεγονός ότι είμαι από τις γυναίκες που θήλασαν για καιρό, πολύ καιρό. Αποκλειστικά. Με φανατισμό και «αυταπάρνηση» τη λεγόμενη.
Ήμουν από αυτές τις διαβασμένες που πριν γεννήσουν είχαν κάνει διατριβή πάνω στη λειτουργία των μηχανισμών γαλουχίας, από αυτές που ήξεραν ακριβώς ποιο είναι το μέγεθος του στομαχιού που θα διαθέτει το βλαστάρι τους. Από αυτές που είχαν συντάξει και αποστηθίσει τον δεκάλογο της πολεμικής απέναντι στις κακόβουλες μαίες, στην παιδίατρο-σαμποτέρ, στη μαμά τους που δεν θήλασε ποτέ και στον άντρα τους που παρακαλούσε για λίγο συμπλήρωμα μπας και κλείσει κανένα μάτι. Που δεν συναρμολόγησαν αποστειρωτές και δεν αγόρασαν μπιμπερό για να μην μπουν στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσουν, μετά από 35 ώρες συνεχούς αϋπνίας. Που κουβαλούσαν το μωρό τους παντού, σε μάρσιπους και χίπικα sling, που θήλασαν σε πάρκα, καράβια, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, κάτω από ομπρέλες, σε τουαλέτες, μέχρι και στο κομμωτήριο. Που μοιράστηκαν το ίδιο κρεβάτι με το θείο βρέφος (και εξακολουθούν να το κάνουν, παρά το γεγονός ότι μόλις έκλεισε τα τρία). Που, παρ’ όλα αυτά, δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από τη γλαφυρή περιγραφή του πατέρα.
Γιατί, ναι, ο θηλασμός δεν είναι μια απλή και αυτονόητη διαδικασία. Είναι κατ’ αρχάς επιλογή. Μια επίπονη και δεσμευτική επιλογή. Στην οποία δεν καταλήγουν όλοι. Καλώς ή κακώς. Και παρά την τοποθέτησή του στη δημόσια σφαίρα, λόγω της σύνδεσής του με συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως λένε πολλοί, είναι μια πολύ ιδιωτική στιγμή. Και, όχι, δεν μιλάω για τη διαδικασία αυτήν καθαυτή. Και ο δημόσιος θηλασμός ιδιωτική στιγμή είναι. Εκείνη η στιγμή, η μοναδική στιγμή μοιράζεται στα δύο. Και μόνο. Ο θηλασμός δεν είναι αυτοσκοπός, δεν έχει στρατόπεδα, δεν χωράει φανατισμό. Χαλαρώστε, θηλάστε, μη θηλάσετε, μεγαλώστε τα παιδιά σας όπως εσείς θεωρείτε πως τους αξίζει, πως σας αξίζει. Εσείς και κανένας άλλος.
http://www.talcmag.gr/sizitondas/kritiki-tou-mitrikou-logou/
Δηλαδή ρε κορίτσια συγγνώμη αναπολείτε τις εποχές που δεν υπήρχε το συμπλήρωμα κι αν δεν υπήρχε κατσίκα σιγά η αγελάδα να την αρμεξουν τα μωρά πέθαιναν; το κάθε μωρό έχει τις δικές του ανάγκες ξέρω μωρά που απ την αρχή της γέννησης τους με το μητρικό γάλα κοιμόντουσαν στο τρίωρο! Και μωρά που ξυπνουσαν κάθε μια ώρα που έχαναν βάρος που ανεβασαν ίκτερο! Η υγεία των παιδιων μας πάνω απ ολα τα υπόλοιπα είναι δευτερα. Το μητρικό γάλα υπερεχει λόγω αντισωμάτων και βιταμινων αλλά και το συμπλήρωμα παρ όλο που δεν προσφέρει τα αντισώματα έχει επίσης πολλες βιταμίνες και ιχνοστοιχεία!!!
Δεν καταλαβαίνω γιατί ξεχνάτε ότι δεν υπάρχει επιλογή!!!!! Η “επιλογή” που νομίζετε ότι έχετε, έχει δημιουργηθεί τη σύγχρονη εποχή που ο πλανήτης βρίσκεται σε ευημερία και υπάρχει μια ισχυρότατη βιομηχανία γάλακτος που έχει καταφέρει να πείσει τους πάντες ότι το αγελαδινό γάλα είναι απαραίτητο! Αν ζούσατε δύο αιώνες πριν (και δεν ανήκατε στην τάξη των πλουσίων) δεν θα είχατε καμία απολύτως επιλογή. Αν ΔΕΝ θηλάζατε, το μωρό σας απλώς θα πέθαινε!!
Το άρθρο του φίλου σας είναι μια ανούσια πικρόχολη φλυαρία. Επιπλέον δεν νομίζω ότι ένας άνδρας είναι σε θέση να αντιληφθεί πλήρως ένα τόσο γυναικείο θέμα, όσο κι αν προσπαθήσει.
Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει το άρθρο του φίλου σας… Το έκανα αφού διάβασα το δικό σας.Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν ακόμη τέτοιες απόψεις. Λυπάμαι που ο φίλος σας είναι και κοινωνιολόγος.Λυπάμαι που κι εσείς δεν είχατε το κριτήριο να μη το δημοσιεύσετε, όχι γιατί δεν πρέπει να ακούγονται οι αντίθετες απόψεις, αλλά γιατί απλά αυτό το κείμενο ήταν άκρως προσβλητικό για τις θηλάζουσες. Είναι ντροπή που παρουσιάζει τις θηλάζουσες με τον τρόπο που τις παρουσιάζει (επιθυμούν να μετατραπούν σε αγελάδες, είμαστε ηλίθιες και πιστεύουμε σε συνομωσιολογίες και άλλα όμορφα). Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά τι μένος έχει ξεσπάσει από τη στιγμή μάλιστα που οι θηλάζουσες μητέρες είναι ακόμη μειοψηφία. Το ότι υπάρχει περισσότερη πληροφόρηση οφείλεται κυρίως στο διαδίκτυο όχι στο ότι έχει αλλάξει η κατάσταση. Οι περισσότερες δίνουν ακόμη φόρμουλα και αυτό είναι δικαίωμά τους. Όπως είναι δικαίωμα και ο θηλασμός. Αν κάποια καταπιέστηκε να το κάνει αυτό είναι δικό της ψυχολογικό θέμα, γιατί το έκανε.Επίσης πλέον οι θηλάζουσες είμαστε συνήθως πολύ προσεκτικές, όταν συζητάμε γι’ αυτό το θέμα, ώστε να μη θίξουμε καμία γυναίκα. Δυστυχώς η διαστροφή είναι φαινόμενο της εποχής.