Έχει περάσει ένας χρόνος ακριβώς από τις αρχές του 2013, όταν περήφανη διατυμπάνιζα, προφορικά και ‒δυστυχώς‒ γραπτά, τη σθεναρή αντίστασή μου στην αγορά τετράποδου κατοικιδίου. Ο αντιπερισπασμός απέναντι στην τεράστια επιθυμία του Γιωργάκη να αποκτήσει σκύλο ήταν ένα ερωτευμένο (;) ζευγάρι παπαγάλων. Το οποίο, μαζί με τον νέο ιδιοκτήτη, πέρασε τα πάνδεινα. Γιατί ο δύσμοιρος Γιωργάκης προσπαθούσε με κάθε τρόπο να επικοινωνήσει με τα πουλιά, χωρίς αποτέλεσμα. Έβαλε πλαστικά γάντια κουζίνας και έχωνε κάθε τόσο τα χέρια στο κλουβί, ζωγράφιζε πολύχρωμους παπαγάλους για παρέα στον Πέτρο και στη Μαρία (έτσι είχε αποφασίσει να ονομάσει το ζεύγος) και τους κρεμούσε από τα κάγκελα, ενώ κατά καιρούς πετούσε μέσα στο κλουβί angry birds και αυτοκινητάκια. Εις μάτην… Η απόρριψη που εισέπραξε ήταν τόσο μεγάλη, όσο αυτή που χάρισε η Μαρία στον Πέτρο όταν ο Γιώργος αποφάσισε να αφήσει ανοιχτό το κλουβί και να ελευθερώσει τα πουλιά. Η Μαρία απέδρασε αυτόματα, ενώ ο Πέτρος δεν έλεγε να μας αφήσει στην ησυχία μας. Άντρες…
Η πρώτη μέρα του 2014 μάς βρήκε οικογενειακώς στο αεροδρόμιο. Να περιμένουμε με αγωνία το έκτο μέλος της οικογένειας. Που ταξίδεψε σε ένα ξύλινο κλουβί, παρέα με ένα t-shirt που μύριζε μαμά (του). Μπήκα στο σπίτι με την αίσθηση ότι φέρνω (κι άλλο;) μωρό από το μαιευτήριο. Πάνες, κουδουνίστρες, κάγκελο, κρεβατάκι και ‒βασικά‒ ξενύχτι. Δηλαδή, ξύπνημα ανά δίωρο (εκπαίδευση τουαλέτας το λένε) και οι μαύροι κύκλοι επανήλθαν στο ήδη ταλαιπωρημένο πρόσωπό μου. Η σφουγγαρίστρα προέκταση του χεριού μας, διότι το κουτάβι με τα 100 πιστοποιητικά και pedigree μασουλάει τα χόρτα του κήπου σαν πρόβατο, με αποτέλεσμα να τα εκθέτει κάθε λίγο στο παρκέ μας. Η δε προσπάθειά μας να κάνουμε οτιδήποτε στο σπίτι διακόπτεται από το παραμικρό γρύλισμα που ισοδυναμεί με συναγερμό τουαλέτας. Με αυτοματοποιημένες κινήσεις τύπου κολάρο-αλυσίδα-σακουλίτσες-χαρτί κουζίνας κ.λπ. κουτρουβαλιαζόμαστε στην αυλή για να συνειδητοποιήσουμε ‒τις περισσότερες φορές‒ ότι ο μικρός σκύλος μας θέλει απλά να μασουλήσει τα χόρτα και να καταβροχθίσει τα μπισκοτάκια επιβράβευσης.
Το μονίμως γεμάτο σπίτι μας τείνει να ξεχειλίσει. Κούραση, φωνές, ευθύνες, παιχνίδια, χαμόγελα, μπράβο και μη. Η μυρωδιά της χλωρίνης ανακατεύεται με του πορτοκαλιού από ένα κέικ που μόνιμα ψήνεται στον φούρνο. Στο ρεπερτόριο των ήχων μπήκε πλέον και ένα γάβγισμα. Ένα πανέμορφο Λαμπραντόρ θα καλωσορίζει κάθε μέρα τα παιδιά από το σχολείο, θα τα παρακαλάει για παιχνίδι και βόλτα, θα κρύβεται στα κρεβάτια τους, θα παίζει με τους φίλους τους. Θα τα αποχαιρετά και θα τα περιμένει να γυρίσουν… όπως εμείς.
Καλώς ήρθες, Μπάστερ
