“Αχ να το χαίρεστε το κοριτσάκι σας, είναι τόσο κοινωνικό, άντε να του κάνετε γρήγορα μια αδελφούλα, μην είναι μονο του”, είπε η συμπαθέστατη κυρία και συνέχισε ουρλιάζοντας στην παραλία, “Γιώργο, Μαρία, Χριστίνα, ελάτε να φάτε το φρούτο σας”! Η αλήθεια είναι πως δεν μου “καίγεται καρφί” για το ποιες είναι οι φαντασιώσεις των γύρω μου σε σχέση με το πως θα είναι ευτυχισμένο το δικό μου παιδί , δεν δίνω καμία βαρύτητα σε όλα όσα μου λένε, δεν σκοπεύω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν σχετικά με το αν θέλω να κάνω δεύτερο παιδί ή όχι. Και ούτε πιστεύω πως η κόρη μου θα είναι μόνη στη ζωή αν δεν έχει αδελφάκι, υπάρχουν αδέλφια που δεν μιλιούνται.
Αναρωτιέμαι όμως τι σκέφτονται οι άνθρωποι που χώνουν την μύτη τους έτσι απροκάλυπτα στις ζωές των άλλων και πετάνε την αμπελοφιλοσοφία τους σε σχέση με τα αδέλφια, δίχως να αναρωτιούνται για το αν κάνουν γκάφα που μιλούν για δεύτερο παιδί. Λίγη λεπτότητα παρακαλώ…
Η συνάδελφος απο τη Νέα Υόρκη, παιδοψυχολόγος και συγγραφέας, (με την οποία έχουμε και το ίδιο όνομα) Susan Newman στο βιβλίο της The Case for the Only Child: Your Essential Guide τονίζει πως δεν υπάρχουν κανόνες για το πόσα παιδιά θα πρέπει να έχει ένα ζευγάρι, γιατί δεν παίζει ρόλο το μέγεθος της οικογένειας για το πόσο καλά αυτή θα λειτουργεί, αλλά οι σχέσεις και η δυναμική που αναπτύσσονται στον πυρήνα της.
Ακολουθεί λίστα, απο το βιβλίο της που θα πείσει αρκετούς να σκεφτούν κάμποσες φορές πριν μιλήσουν για δεύτερο, τρίτο και τέταρτο παιδί σε μανάδες που έχουν μόνο ένα! Οι δε μαμάδες με μοναχοπαίδια που θα το διαβάσουν θα πάρουν κουράγιο και πιθανές έτοιμες απαντήσεις σε αδιάκριτες ερωτήσεις!
1. Πότε θα κάνεις δεύτερο παιδί; Μια εντελώς λάθος ερώτηση για πολλούς λόγους. Ίσως επιθυμώ απεγνωσμένα ένα δεύτερο, και δε μπορώ να το αποκτήσω για διάφορους λόγους. Ίσως δεν επιθυμώ δεύτερο παιδί, αλλά τα κοινωνικά προσχήματα με εμποδίζουν να το πω. Ίσως θέλω να το σκεφτώ, γιατί μόλις πέρασα μια δύσκολη εμπειρία τοκετού. Θα το κάνω όταν και εάν θα θέλω.
2. Δεν ξέρεις εσύ γιατί έχεις μόνο ένα! Ούτε εσύ τι περνάω εγώ γιατί έχεις δύο! Κι σίγουρα έχεις κάνει το δεύτερο για να σε βοηθά με το πρώτο. Εγώ τρέχω πιο πολύ απο σένα γιατί φροντίζω να έχει πλούσια κοινωνική ζωή! Και γι’ αυτό το λόγο, μην πεις πως είμαι πολύ τυχερή που έχω μόνο ένα.
3. Τα παιδιά χρειάζονται αδελφάκι! Ναι ένα μοναχοπαίδι μπορεί να είναι υπερπροστατευμένο, να νιώθει μεγάλη μοναξιά, να είναι κακομαθημένο, φοβισμένο, θαρραλέο, υπεύθυνο, ανεύθυνο, αλλά όλα αυτά, μάντεψε! Ισχύουν και για κάθε πρώτο δεύτερο ή τρίτο παιδί!
4. Δεν θα ήθελες να έχεις κι ένα αγοράκι/κοριτσάκι; Λες πως η ζωή μου θα είναι τόσο ανολοκλήρωτη αν δεν έχω παιδί και από τα δύο φύλα;
5. Ένα=κανένα. Αυτή τη φράση την έλεγε ο παππούς του άντρα μου που είχε ζήσει πολέμους και κακουχίες. Ήμουν ακόμα έγκυος και θυμάμαι να μου λέει “μανάρι, κάνε γρήγορα δεύτερο γιατί ένα = κανένα, όσο πιο πολλά έχεις τόσο πιο καλά. Αν πάθει κάτι το ένα θα έχεις το άλλο (!) “ . Τώρα πια, στις σημερινές εποχές, θα συμφωνήσουμε όλοι, χωρίς πολλές εξηγήσεις, πως κάθε παιδί είναι ένα και μοναδικό.
6. Ναι αλλά δεν θα γίνει κακομαθημένο; Αγαπημένοι γονείς, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες φαίνεται πως ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Τα παιδιά που μεγαλώνουν µε αδέλφια, συχνά πιέζονται να μοιραστούν τα παιχνίδια τους, τον χρόνο τους στην τηλεόραση και την προσοχή των γονιών τους. Έτσι, ίσως αναπτύξουν ανταγωνιστικές συμπεριφορές σε αντίθεση με τα μοναχοπαίδια που έχουν την δυνατότητα να είναι πιο γαλήνια. Είμαστε εμείς οι γονείς που θα μάθουμε στο παιδί μας να μοιράζεται και να κάνει υπομονή! Ένα παιδί δίχως αδέλφια δεν είναι μονο! Μοιράζεται το σπίτι μαζί μας και αν “ξεβολευτούμε” και φέρουμε κόσμο και παιδάκια στη ζωή του “ανοίγοντας” το σπιτικό μας και κάνοντας κοινές εξόδους θα μάθει πολύ πιο γρήγορα τους κοινωνικούς κανόνες απο ότι τα αδέλφια που είναι κλεισμένα μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας!
7. Προσπαθείτε για δεύτερο; Σοβαρά τώρα, είναι σαν να με ρωτάς αν κάνω σεξ. Τι αδιάκριτη ερώτηση! Γονείς… Είμαστε όλοι γονείς! Είτε έχουμε ένα είτε δυο είτε παραπάνω! Πριν ξεκινήσετε να βομβαρδίζετε με αδιάκριτες ερωτήσεις τους διπλανούς σας να βουτάτε τη γλώσσα στο μυαλό (όπως έλεγε πάντα ο μπαμπάς μου) και να σκέφτεστε “γιατί τώρα εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να ρωτήσω κάτι τέτοιο; Ποια ανάγκη μου καλύπτω με αυτή την ερώτηση; Το κάνω απο ενδιαφέρον;” Κατά τα άλλα τα παιδιά όντως φέρνουν την ευτυχία αρκεί να την φέρνουμε και εμείς σε αυτά…
Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος, ομαδική- οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια.
Ως μοναχοπαίδι (από επιλογή των γονιών μου) και μαμά ενός παιδιού (επίσης από επιλογή) πολύ σας ευχαριστώ γι’αυτό το άρθρο!