Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω φωτογραφία για το θέμα αυτό. Επειδή οι περισσότερες, έδειχναν τρισευτυχισμένες, πανέμορφες, περιποιημένες και σούπερ γελαστές τις μαμάδες που δούλευαν από το σπίτι με το μωρό αγκαλιά. Καμία αγχωμένη. Καμία άλουστη, με φόρμα και ασυγύριστο σπίτι. Ψέμα. Σαν το στημένο – πλην πανέξυπνο – βίντεο που κυκλοφόρησε με την εργαζόμενη μαμά που δίνει συνέντευξη στο BBC, ενώ παράλληλα έχει υπό έλεγχο τους πάντες και τα πάντα στο σπίτι.

Το θέμα με το αν η μητέρα θα εργάζεται ή όχι, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού, είναι μεγάλο. Άλλες αποφασίζουν να σταματήσουν για να μείνουν κοντά στο μωρό, μέχρι να μεγαλώσει και να πάει σχολείο, άλλες επιλέγουν – για διάφορους άλλους λόγους εκτός από τον οικονομικό που είναι ο προφανής – να συνεχίσουν, αρκετές στρίβουν προς τη μέση οδό, εκείνη της part time εργασίας (το περιβάλλον το σηκώνει τελευταία) και μια μειοψηφία, που ωστόσο αυξάνει προοδευτικά, εφόσον και το είδος της δουλειάς το επιτρέπει, αποφασίζουν να εργαστούν (και) από το σπίτι. Σε ορισμένες χώρες του εξωτερικού η ευέλικτη εργασία (και από το σπίτι και από το γραφείο) είναι καθιερωμένη και αποδεκτή. Στην Ελλάδα ενδέχεται ο εργοδότης να σε κοιτάξει με (πολύ) στραβό μάτι, όταν ζητήσεις κάτι τέτοιο. Ευτυχώς σε μένα δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Όταν απέκτησα παιδί, τα πράγματα με τη δουλειά μου ήταν πολύ ξεκάθαρα: ένα 8ωρο στο γραφείο και τις υπόλοιπες ώρες στο σπίτι ελεύθερη από επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το πράγμα άλλαξε σταδιακά. Έφτιαξα ένα μπλογκ για το οποίο έπρεπε να δουλέψω από το σπίτι – ευτυχώς στην αρχή όταν η μικρή κοιμόταν. Μετά το μπλογκ μεγάλωσε, οι συνθήκες στη δουλειά άλλαζαν, από λίγο κάθε χρόνο, και βρέθηκα να εργάζομαι κάποιες ώρες από το σπίτι, με ένα παιδί που δεν κοιμάται πλέον τη μισή μέρα, έχει άποψη και σχέδια για το πώς θα περάσει τις ώρες του και έχει αναγκαστεί να κάνει αρκετές φορές υπομονή βλέποντας τη μαμά του στον υπολογιστή για πολλές ώρες. Δεν είναι εύκολο να εργάζεσαι στο σπίτι, για μια δουλειά που απαιτεί συγκέντρωση με ένα παιδί από δίπλα να ζητάει από αγκαλιά, μέχρι να πέσει από το παράθυρο για να τραβήξει την προσοχή σου.

Επειδή όμως οι ειδικοί προτείνουν να περνάς ποιοτικό χρόνο με το παιδί και να του εξηγείς καλά τι πρόκειται να συμβεί, προκειμένου να αποφύγετε ξεσπάσματα και να έχεις μερικές πιθανότητες να κάνεις τη δουλειά σου, πάντα προτού ξεκινήσω να δουλεύω από το σπίτι της λέω:

• Πόση ώρα θα δουλέψω, μέχρι το επόμενο διάλειμμα που θα μπορέσουμε να φάμε/διαβάσουμε παραμύθι/πάμε σε μια δουλειά/μαγειρέψουμε/ζωγραφίσουμε μαζί.
• Της δείχνω την ώρα στο ρολόι για να αρχίζει να κατανοεί την έννοια του χρόνου, κινδυνεύοντας να μείνει κολλημένη να το κοιτάζει.
• Της θυμίζω ποια θα είναι η κατάσταση στην οποία θα με βλέπει. Π.χ. στον υπολογιστή να βαράω πλήκτρα και να μιλάω πού και πού στα τηλέφωνα.

Όλα αυτά φυσικά δεν έχουν πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τις περισσότερες φορές βρίσκομαι να καταλαμβάνω τη μισή θέση στην καρέκλα, γιατί στην υπόλοιπη μισή βρίσκεται εκείνη να με ρωτάει ποιο είναι αυτό το μωρό που βλέπω στην οθόνη. Άλλοτε, μέχρι να επιστρέψω από την τουαλέτα, έχουν στηθεί όλα τα πλεϊμομπίλ στο πληκτρολόγιο, ετοιμοπόλεμα και, μερικές φορές, η οθόνη χρησιμεύει για παραβάν κουκλοθέατρου, πίσω από το οποίο εμφανίζονται λούτρινα όλο μπρίο και νάζι. Όταν δεν συμβαίνει κάποιο από τα παραπάνω, βρίσκομαι συνήθως αντιμέτωπη με τις παρακάτω κουβέντες.

• Μαμά, σταμάτα επιτέλους! Όλο στον υπολογιστή είσαι!
• Θα μου εκτυπώσεις άλογα να χρωματίσω; Όχι αυτό. Χμμ, για να το δω καλύτερα. Πόσο μεγάλο θα βγει;
• Να ανοίξω το παράθυρο; Αν βγάλω το κεφάλι μου, θα πέσω;
• Μαμά, θέλω λίγο νερό. Στέγνωσα.
• Πότε θα έρθει ο μπαμπάς/η γιαγιά/ο παππούς (κάποιος τέλος πάντων);
• Μαμά, το μωλό θέλει αγκαλιά. Ου-ά, ου-ά.
• Δεν μπορώ άλλο κλεισμένη εδώ μέσα! Θέλω να πετάξω κάτι κάτω και να κάνει θόρυβο! (με νεύρα βαράει τα μαξιλάρια και ουρλιάζει).
• Ξέρεις, μαμά, είδα ένα κακό όνειρο και ήθελα να σε φωνάξω το βράδυ, αλλά δεν σε φώναξα/δεν με άκουγες.
• Μπορώ να δω λίγο φωτογραφίες στο κινητό σου, αλλά όχι YouTube, αλήθεια.
• Έχουμε πολύ καιρό να πάμε εκεί βόλτα/να δούμε τον τάδε/να πάμε σινεμά…

Με βασικό της στόχο να μου τραβήξει την προσοχή και βασικό μου στόχο να δουλέψω, χωρίς να νιώσει ότι την απορρίπτω, οι εργάσιμες μέρες περνούν. Σταδιακά, το διάστημα που με αφήνει ήσυχη αυξάνει κι εκείνη βρίσκει κάτι να κάνει, δείχνοντάς μου ότι αρχίζει να μπαίνει στη θέση του άλλου, αλλά και να ορίζει τη δική της στον χώρο – και τον χρόνο – μόνη της.

Στείλτε μας τις δικές σας εμπειρίες από τη δουλειά σας με ή χωρίς τα παιδιά στο ksokou@talcmag.gr. Πώς αντιδρούν όταν λείπετε/φεύγετε για δουλειά και πώς όταν πρέπει να δουλέψετε δίπλα τους; Ποια είναι η δική σας εμπειρία από τον εργασιακό σας χώρο; Πώς είναι τα πράγματα για την ελληνίδα εργαζόμενη μητέρα; Οι μαρτυρίες σας θα δημοσιευτούν σε εκτενές ρεπορτάζ.